Hola Amigos!
De vorige blog was ik geëindigd met onze busreis door de
Andes. Deze was echt super mooi en er leek geen einde te komen aan de enorme
bergen en haarspeldwegen. Voor de verandering, bleven mijn lichaamsstoffen etc
deze keer binnen, dus dat was ook wel een verademing. Na de lange
grensperikelen kwamen we om half 8 in Mendoza aan. Sportliefhebbers dat we
zijn, vroegen we de taxi chauffeur of er ook voetbal in Mendoza was. ‘Ja,
vanavond spelen ze om half 9’ We wisten dat het zomerstop was, dus we moesten
deze kans wel grijpen. We spoorden de taxi chauffeur aan om de taxi eens flink
op zijn staart te trappen, om de
wedstrijd nog te kunnen halen. We checkten als een raket in bij een te duur
hostel, en pakten een taxi naar het stadion, terwijl we na een lange reis en de
hitte super veel zin in een biertje hadden. Uiteindelijk om 20.25 uur
aangekomen bij het verdomd lege stadion. Bleek de wedstrijd om 22.00 uur te
beginnen! Tot overmaat van ramp, werd er alleen cola verkocht… Tot de laatste minuten voor de wedstrijd
bleef het stadion aardig leeg, totdat de harde kern binnen kwam stormen met hun
100 drums en vlaggen. Ze waren stuk voor knettergek, maar konden wel feest
maken. Aangezien we hier middenin stonden, was de enige optie gezellig meedoen
tijdens deze oersaaie wedstrijd. Gelukkig zijn dit soort teksten niet al te
intelligent, dus het integratie proces verliep soepel, en we mogen ons nu officieel
Godoy Cruz supporters noemen. De locale FC won echter wel met 1-0 van San
Martin, die ook gezellige
‘laten-we-het-stadion-in-de-hens-steken-en-de-politie-uitdagen’ fans had.
 |
| Andes vanuit de bus |
 |
| Tuurlijk, 11 uur 's ochtends een biertje op de grens! :) |
 |
| Sunset over het Godoy Cruz stadion |
De volgende dag hebben we de regio Mendoza verkent. Deze
regio produceert 75% van de wijn van Argentinië, wat inhoud dat alles buiten de
stad een grote wijngaard is, en dat het weer hier top is. Reden om een fietsje
te huren en per fiets wat wijntjes te proeven bij de verschillende bodegas. Een
mooi kaartje kregen we mee, met daarop 15 bodegas en proeverijen. Na een paar
gratis proeverijen, hebben we nog een rondleiding gedaan bij ‘Trapiche’ (heel
groot en duur merk hier, ook in NL) en aangezien we een Argentijnse bij ons
hadden die voor het eerst in 15 jaar weer op een fiets zat, en speciale
schoenen had gekocht hiervoor, schoot het allemaal niet op. Dus wij terug naar
het bedrijf van Mr Hugo, waar we de fietsen hadden gehuurd. In de beste man
zijn tuin, kreeg je niet de kans om je glas wijn ook maar een keer leeg te
drinken, want dan was ie al weer bijgevuld. Resultaat, een super gezellige
namiddag, waarbij mijn witte t-shirt geslachtofferd werd.. s’Avonds zijn we met ons nieuwe Argentijnse
en Ierse vriendinnen uit eten geweest, en tot nog toe, is dit diner nog niet geëvenaard.
Werkelijk waar, een steak van 30 cm lang, 10 centimeter dik en nog steeds super
mals! Was echt buffelen voor volk en vaderland om dat ding op te krijgen, maar
het is gelukt! De beste ooit!
 |
Wijntour!
 |
 |
| Trapiche fabriek |
 |
| Een dikkere kop, en slechts 50 kilo! :S |
 |
| @ Mr Hugo's |
 |
| Stond de helft ook nog es niet op de rekening! :) |
De volgende dag hadden we een sunset met bbq paardrijd tour
geboekt. Bijzonder, aangezien de zon om
10 uur ondergaat, en we om 4 uur weggingen.. Desalniettemin stond mijn
solo paardrijddebuut op het programma, en bij aankomst in de bergen stond er
een mooie kudde paarden op ons te wachten. Er was een lelijke schimmel met
kromme poten, maar die ging die werd gelukkig niet aan ons toebedeeld. Op een
mooie brunette met witte sokjes stuiterde ik door het begin van de Andes. Was
toch wel even wennen hoor! Gelukkig luisterde Salinero wel aardig, alleen had
hij wat eerder zin in hardlopen dan dat ik der klaar voor was. Na wat
instructies ging dit echter soepeltjes en was het echt super mooi om met 10
paarden door die heuvels te rennen! Door de gare tuigage wel mijn hele
scheenbeen open gehaald, maar dat mocht de pret niet drukken. Stiekem toch veel vetter dan altijd gedacht dat
paardrijden! Rond een uurtje of 7 zat onze sunsettour, met de zon nog hoog aan
de hemel, erop en werden er halve koeien op de barbecue geslingerd. Dit was nog
zeer gezellig samen met een Nederlands stelletje, en toen de zon om 10 uur
eindelijk onder was, gingen we terug naar Mendoza. Erg geslaagd middagje!
 |
| Hop hop in galop! :) |
 |
| Gejatte foto's van I-pad! Dit fototje moest 20 eu pp kosten! Daaaaag! |
De volgende dag stond in het teken van Jordi en de zeven
kleuren bagger. Hij wilde namelijk gaan parachute springen, en daarvoor moesten
we om 6 uur al weg. Om 8 uur waren we op het vliegveldje, en daar had ik gelijk
al door dat het wel eens een lastig verhaal kon worden. Het was super bewolkt,
en het waaide een storm. Niet echt de ideale omstandigheden om met een doekje
uit een vliegtuig te springen. In Mendoza is het 95% van de dagen de perfecte
omstandigheden, en net vandaag was alles anders.. De tandemjumper bevestigde
het horrorweer, en zei dat het pas na 12 uur eens op zou klaren. Er was
werkelijk helemaal niks te doen verder, dus het was echt lang rondhangen voor
er wat gebeurde. Op basis van gewicht, zou Jordi als 2e springen
(Ja, er was zelfs iemand zwaarder dan die rondgegeten-gedronken backpacker!) Om
3 uur werd Jordi in zijn pakkie gehesen, en leek het erop dat hij echt ging
springen. Stoer dat hij is, ontkende hij al zijn angsten, maar een bezoekje
nadat Jordi naar de wc was geweest gaf de bevestiging. Echt 7 kleuren bagger
trof ik daar aan… Ongelooflijk! (voor meer info email Sicco87@hotmail.com voor
bewijsmateriaal!) Ik zelf ging niet springen deze dag, omdat het een beetje een
dure hobby is en ik het al eens had gedaan in Nieuw Zeeland. Ik kon echter voor
25 euro wel mee als passagier om te zien hoe Jordi sprong. Op dit aanbod ‘nee’
zeggen is een van de grootste fouten tot nu toe. Jordi bewees eens te meer in
de categorie stijfste mens op aarde om eremetaal te kunnen strijden, en een
vliegtuigje van 1 bij 1 meter helpt daar niet bij. Gelukkig is alles in het
vliegtuig gefilmd, maar deze beelden zullen in Jordi’s privé collectie van
‘films-die-het-daglicht-nooit-weer-zien’ verdwijnen. Zijn tandemjumper moest in
alle gekke Yoga poses om zichzelf vast te klikken aan Jordi, en hem daarna
letterlijk het vliegtuig uit te schoppen, omdat Yogi zelf weer ouderwets in de
knoop zat met lijf. Dit alles nam een goeie minuut in beslag, terwijl zijn
extra camera man al die tijd al aan de vleugel hing van het vliegtuig.
Hilarisch.. Die twee mannen waren bekaf toen ze eenmaal na de noodlanding op de
grond stonden.. De rest van de mensen werden overigens zonder jump naar huis
gestuurd, dus Jordi had echt geluk!
 |
| Jordi en co. zetten noodlanding in... |
Met de nachtbus gingen we naar Cordoba, waar het kwik ook
weer rustig de +35 graden aantikte. Hier hebben we buiten de stad in een mooi
natuurgebied lekker gemountainbiked met de beste routekaart ooit. Daar stonden
namelijk in totaal 4 afslagen op, en we kwamen er een stuk of vijftig tegen. Na
een tijdje hebben we het snappen van de kaart maar opgegeven, en zijn we gewoon
een eind weg geknald, om op hoop van zegen op tijd terug te komen. Na een
heerlijk middagje sportief doen, hebben we ons verdiende rust gepakt op een
terrasje! J
Die avond zouden we op stap, maar Jordi lag om 11 uur in zijn stapkostuum
keihard te slapen.. In het kader van sportief doen bevalt goed, stonden we de
volgende ochtend in vol ornaat op de squashbaan. Deze baan, gebouwd voor de
tweede oorlog, was echter veel te groot, en de normaliter stroeve parket vloer,
was echt gladder dan het Thialf. Na een paar punten ging ik dan zo f******g
hard op mijn snavel, dat het gelijk game, set and match was. Gelukkig konden we
een uurtje later het gravel betreden, en hebben we in de brandende zon nog
lekker een uurtje kunnen slaan! Heerlijk! ’s Middags hebben we Cordoba bekeken,
met als hoogtepunt het flaneren over de plaza, zoals beschreven in de Lonely Planet.
;) Het echte hoogtepunt was namelijk de rematch tussen Barca en Real Madrid,
wat echt een ubervette wedstrijd was! Het was in een soort open restaurant in
een winkelcentum, en de mensen stonden echt 10 dik te kijken naar de wedstrijd,
totdat de politie kwam om alle mensen weg te bonjouren omdat ze alles
blokkeerden..
 |
| Een helm zet je in je nek omdat je voorhoofd dan nog bij kan kleuren! :S |
 |
| Cordoba |
 |
| Kijk em flaneren! :) |
Omdat we in onze planning in Mendoza een dag hadden
verloren, gingen we s’avonds alweer door naar Rosario. Hier vroegen we aan de
taxichauffeur wederom naar voetbal, maar we kregen als antwoord hockey. Stom
dat we waren hebben we daar nooit echt meer aan gedacht, en zijn we vergeten
dat ff op te zoeken. Bleek gewoon dat de Champions Trophy in Rosario werd
gespeeld, en dat we daar de Nederlandse dames hadden kunnen aanmoedigen! Echt
dik balen! In Rosario hebben we ons bezig gehouden met cultuur snuiven. In deze
stad is namelijk voor het eerst de Argentijnse vlag gehesen, en hier is een
heel monument voor gemaakt. Het zag er mooi uit, en vanuit de toren hadden we
een mooi uitzicht over de rivier en de stad. Helaas was er verder doordeweeks
niet super veel te doen in Rosairo, dus hebben we het gehouden bij wandelen
langs de rivier, powernappen in het park en terrasjes pakken. Last minute
hebben we nog wel een ander hoogtepunt afgevinkt, namelijk het geboorte huis
van ‘Che Ernesto Guevara’. De meesten zullen misschien denken dat dat een
Cubaan is, maar hij is toch echt samen Diego een van de bekendste, meest
belangrijke Argentijnen. Wel grappig is dat ik niet zeker weet of ik zijn huis
nou echt heb gezien. We werden van hot naar her gestuurd, en toen er een hostel
Che Guevarra heette, heb ik maar aangenomen dat dat hem was. Op Jordi’s blog
staat een ander huis namelijk! :P
 |
| Enorme brug over Rosario's rivier |
 |
| Che's house! :) (denk ik) |
 |
| vlag monument |
 |
| Falkland Island monument |
Vanuit Rosario was het tijdelijk tijd voor een nieuw land,
namelijk Uruguay! Dit land hadden we echter bijna gemist, door het uitermate
behulpzame personeel op het busstation. Zoals Heit bij de vorige blog al
schreef bij de reacties, ‘altijd te laat en toch op tijd’, zo ging het deze
keer ook weer.. Op ons ticket stond dat
we om 10 uur bij de haltes 18-22 moesten zijn, omdat daar ons bus zou
vetrekken. Toen we om 5 voor 10 nog geen
bus zagen, vroegen we aan een politie agente of dit wel goed was. ‘Nee joh, die
bus vertrekt vanaf terminal 2, das nog wel een stukkie lopen!’ Dus wij met een
kleine 30 kilo aan meuk op het lijf geknoopt als een gek sprinten naar de
andere terminal, om daar om 10 uur aan te komen, en niks geen bussen te zien.
Dus wij gelijk weer een politie aan de snorharen getrokken, en die zegt
doodleuk, ‘Nee joh, die vertrekt op terminal 1!’ Aaaah! De terugweg ging nog twee keer sneller
terug en met een graadje of 30, en die kilos, gutste het zweet uit alle hoeken
en gaten. Ik stormde naar de balie van ons busbedrijf, beukte 5 man aankant om
te vragen waar we nou echt moesten zijn, en deze man stelde me gerust dat de
bus er nog was. Dus uiteindelijk toch nog optijd, ondanks dat we 15 minuten te
laat waren, bij de juiste halte. Daar stonden we dan uit te zweten, en geen
teken van een bus. Der was wel een bus, maar die was van een heel ander
bedrijf, dus wij dachten logischerwijs dat dat niet de onze was. Na 10 minuten
uitzweten, (en het stopte nog steeds niet!) kwam de balie medewerker om de
hoek, en zegt; ‘He, jij moest toch naar Montevideo, dat is deze bus!’ Goeiedag
heeeeeee! Reizen we in eens met een heel anders busmaatschappij, en niemand die
ons dat even verteld! Pff, die bus was dus letterlijk net 5 meter weggereden,
en toen moesten wij er dus nog bij.. Hele bus chagrijnig op ons, naja.. ze
moesten eens weten.. L
Goeie regelaars, die Argentijnen!
 |
| Maar weer eens een nachtbusje... |
De grens overgang van Argentinie naar Uruguay was wel een
van de vaagste ooit. We moesten ons paspoort inleveren bij de busschauffeur, en
toen ik s’ochtends wakker was spotte ik een mooie Uruguayaanse stempel in mijn
paspoort, zonder ook maar uit de bus te zijn geweest. Vrij bijzonder! In
Montevideo wist Jordi me met een verschrikkelijk stadswandeling de stad te
showen. Vooral de 17e eeuwse gebouwen die onzichtbaar waren, de
barretjes die gesloten waren en de koffiebarretjes die platgebrand waren waren
DE hoogtepunten! Blij met een dooie mus zeg maar, en dat voor 2 uur lang, met
een droge keel en 35 graden, holadijeeee! J ’s Middags hebben we het strand opgezocht, en ’s
avonds tuinde ik der weer in: Jordi wist een straat met barretjes en
discotheken. Deze straat, mijlenver van het centrum, was niets meer dan vier
restaurants.. Wederom een fantastische ervaring!
 |
| Montevideo plaza |
 |
| Jordi wordt GEK! |
Verder is Montevideo just a city, en daar hebben we der al
zoveel van gezien, dus ons reis vervolgde zich naar de Uruguayaanse stranden.
De eerste stop was het Miami van Uruguay, Punta del Este. Allemaal rijke
stinkerds bij elkaar, en een haven a la Monaco. Best leuk voor een middagje..
Op de namiddag zaten we op de bus naar Cabo Polonio, en compleet geisoleerd hippie
dorpje in het noorden van Uruguay. Echter, deze bus was ook ouderwets laat, dus
maar weer eens vragen. Zegt het balie vrouwtje dat er helemaal geen bus van hun
bestaat die naar Cabo Polonio gaat, en laat staan op die tijd.. Gelukkig streek
een andere buschauffeur over zijn hart, en nam hij ons mee naar Cabo. Super
vaag weer.. Aangekomen bij Cabo moesten we nog op een soort vrachtwagen, waar
we op het dak konden zitten genieten van de zonsondergang. Veel tijd voor
genieten was er echter niet bij, want over de onverharde wegen hobbelden we
echt alle kanten op!
 |
| Australian Open finale.. :( |
 |
| Op de beste walvisspotplaats, zonder resultaat... |
 |
| De haven van Punta del Este |
Cabo Polonio was gelijk een bijzonder plaatsje. Allemaal
losstaande schuurtjes die dienen als winkeltje, restaurantje of hostel.
Elektriciteit wordt opgewekt met zonnepanelen en er zijn vet veel hippies, die
proberen de kost te verdienen met het verkopen van armbandjes etc.. Het was al
snel donker, en de koude zeewind stuurde ons al vroeg op bed. De volgende
ochtend een mooie wandeling door het dorp en over de rotsen gemaakt, waar we
voor de zoveelste keer een kolonie zeeleeuwen spotten. ’s Middags hebben we
lekker 10 kilometer hardgelopen over het strand, waarin we meer dat 20 dode
zee-honden-leeuwen tegen kwamen. De kolonie bleek te groot voor het aantal vis
wat er rond zwom, waardoor er automatisch een hele lading sterft.. Vrij bizar,
omdat ook niemand het opruimt, en het daar dus ligt weg te rotten.
 |
| Vervoer naar Cabo Polonio! |
 |
| Sunset over de mooie brede stranden... |
 |
| Het waait hard.. het waait lekkerrr! |
 |
| Cabo Polonio |
’s Avonds hadden we nog een hoogtepuntje op het programma
staan. Na het paardrijden in Mendoza, wilden we nog heel graag een keer met
echte zonsondergang over het strand rennen. De lokale paardenboy had ons twee
knollen toegezegd, met de mededeling dat je wel echt moest kunnen rijden,
anders gingen ze eten en naar huis lopen.. Met mijn 1,5 uur ervaring te paard
hadden we hier het volste vertrouwen in en zo zaten we koos gidsloos op een
paard. De paardjes leken er wel zin in te hebben, totdat we daadwerkelijk op
het strand stonden. Jordi’s paard bleek alleen nog maar pirouettes te kunnen en
naar huis te willen. Op een vol strand was dit toch een ietwat lullige
vertoning, al dan niet gevaarlijk.. Even leek ons paardrij droompje in het
water te vallen, omdat Jordi er helemaal klaar mee was en zijn paardje in
wilden leveren. De lokale horse whisperer deed echter even een rondje, en zei
toen, deze doet het ook wel gewoon hoor, maar misschien moeten jullie even
wisselen van paard. Deze man had er goeie kijk op, want ik ben uiteraard
geschikter voor een dressuur paardje. Met de laatste tip; goed hard aan zijn
kop trekken als hij niet luistert vertrokken we wederom naar het strand. Echt,
als er een jury was geweest, en als het hele strand als dressuurbak had geteld,
was ik er met een ruime voldoende vanaf gekomen. Een perfecte zigzag over het
strand was het resultaat… ;) Anky zou
trots op me zijn geweest. Toen we al zigzaggend de zon boven de horizon zagen
hangen, besloten we om huiswaarts te keren om voor donker thuis te zijn. Echt,
wauw! We hadden die beestjes nog niet in de goeie richting gezet en ze begonnen
me toch te galopperen! Echt super vet! Helemaal mooi was dat mijn tweede paard,
het veel snellere paard bleek te zijn! ;) Het ging echt zo snel! Super vet! Hobbelen als een gek en last van
de ribben en de onderrug, maar het was het waard.. Wel waren we ineens veel te
snel thuis! ;) Haha! Wat ook super vet was, is dat je ineens super veel
aandacht hebt als je op een paard zit. Iedereen kijkt je na en begint foto’s te
maken.. Haha, ze moesten eens weten! J
 |
| Anky en Anky |
De volgende ochtend verlieten we het toch wel vette Cabo, om
8 uur sochtends. Echter, de bus van 9 uur kwam doodleuk niet opdagen, waardoor
we na 3 uur in een bushokje te hebben gezeten eindelijk in de bus naar Punta
del Diablo zaten. In Punta een chill hostel bemachtigd en daarna het strand
opgezocht om te zwemmen en surfen. Dit was echter geen succes story. Het wilde
niet echt lekker, en de vele locals in het water gunden me niet echt golven.
Wat wel super vet was, dat er ineens op 20 meter een enorme dolfijn twee keer
sprong. Ik had nog even hoop op een hele groep die in de golven ging spelen,
maar dit mocht helaas baten. Maar toch, super vet! S’avonds konden we in het
hostel aansluiten bij een stel Argentijnen die de BBQ net opstookten. Dus wij
snel heen en weer naar de supermarkt om ook wat te halen om er op te gooien.
Komen we terug, zeggen die Argentijnen van; ‘Nee kom maar door, we gooien alles
gewoon bijelkaar, gezellig met zijn allen..’ Uh ja, super gezellig, maar wij
hadden dus echt 3 knakworsten gehaald en zij 3 hele koeien! J
Haha! Oeps, maar dat van hun was wel veel en veel lekkerder! Echt een gezellige
avond gehad en de bars/discotheken werden voor de verandering ook nog een keer
weer gehaald. Echter, Zuid Amerikanen hebben de vervelende eigenschap om pas
rond 4 uur een keer naar een club te gaan. Jordi in Sicco hadden om 3 uur de
oogjes weer op half zeven, dus voordat het echt feest was, lagen wij alweer op
een oor! ;) Dit kregen we de volgende dag dan ook te horen van ons Argentijnse
vrienden..
 |
| bbq-time! |
 |
| Punta del Diablo |
Ondanks dat het de volgende dag nog steeds 35 graden was,
regende het een beetje en was het niet optimaal strand weer. Naast hardlopen
was het dan ook vooral chillen en wat spelletjes spelen. De volgende ochtend
moesten we om 7 uur in het centumpje zijn, bepakt en al.. We gingen namelijk
een strandwandeling doen met een gids.. Dit was er ook weer eentje in de
categorie, altijd te laat en toch op tijd.. Het begint toch bijna een beetje de
slogan van deze reis te worden. De hele nacht werden we getijsterd door muggen,
en het kwik zat nog boven de 30 graden. Niet te doen.. Jordi ging dan ook, niet
wetende wat voor tijd het was, (maar het was na 6en) buiten zitten om een soort
van af te koelen en van de muggen af te zijn.. Terwijl ie een uur na de
zonsopkomst zit te turen, gaat er geen belletje rinkelen, totdat hij een keer
toevallig moest pissen en een klok tegenkwam. ‘Oh, het is 5 voor 7!’ Dikke
paniek, mijn tas was nog ouderwets ontploft en mijn wekker stond per ongeluk op
7 uur in plaats van 6! Als een malle ingepakt en naar het centrum gerend, waar
we keurig een kwartier te laat waren, maar waar ze nog op ons stonden te wachten. Lucky!
De strandwandeling was wel leuk, en leidde ons over 5 of 6
verschillende stranden. Wat het vooral tot een succes maakte was dat we
eigenlijk 5 uur lang een groep van 10-30 dolfijnen op 30-40 meter uit de kust
hadden zwemmen. Echt super veel, je zag echt continu vinnetjes boven water
komen. Ook zagen we nog veel schildpadden en uilen. Op een ander strand,
troffen we park-rangers die schildpadden aan het labelen waren. Net toen wij
langs kwamen hadden ze der een te pakken, wat ons mooi de mogelijkheid gaf om
wat kiekjes te schieten! Ondanks dat de tour eigenlijk gewoon een
strandwandeling was, was het wel erg leuk. De pret was echter wel bijna
verstoord doordat twee Argentijnse meiden echt zo ongelooflijk onsportief
waren, dat ze nog maar 1 km per uur konden lopen en dat we bijna onze bus
mistten.. Echt dikke ergernis! Ook hier weer keurig het busje op een minuutje
gehaald! J
Die bus bracht ons terug naar de hoofdstad, Montevideo. s’ Avonds hebben we
hier gezellig een borreltje gedaan met Feline, Jordi’s mede stagair in Lima, en
alle verhalen uitgewisseld.
 |
| En hij noemde Arnoud en Stefan ooit padvinders... |
 |
| Goed kijken en spot de uil! :) |
 |
| Drankje met Feline! |
Vanuit Montevideo gingen we per bus/boot-combi terug naar
Argentinie, naar de sprankelende hoofdstad Buenos Aires wel te verstaan. Echt
een hilarische, maar eigenlijk verschrikkelijke busreis (voor de mensen zonder
oordoppen dan). Er zaten twee enorme horror-oma’s in de bus, die elk twee
stoelen nodig hadden voor hun poepert. De een had een Mp3 speler in en die
begon mee te bléren, en de andere had een draagbare radio aan die ze volgas
aanzette. En tussen die herrie door schreeuwden ze naar elkaar in het kader van
een gesprek voeren. Echt verschrikkelijk.. Dan ben ik toch echt wel super blij
met mijn beppe! :)
 |
| Boot naar Argentinie |
 |
| Kwam Willem Alexander tegen op de boot! :) |
De boottoch naar Buenos Aires was best wel vet. Lekker in
het zonnetje knalden we over de riviermonding. Ik ben er nooit geweest, maar
het voelde echt alsof we over de Amazone rivier knalden. Buenos Aires, wat
letterlijk mooie luchten betekend, was knettertje warm en een luchtvochtigheid
van 90%! En dan open je NOS.NL en zie je dat het min 20 in Nederland is..
Hadden we daar toch mooi even 55 graden verschil te pakken! J
Lang niet gek! De volgende dag zijn we de stad wezen verkennen. Iedere wijk
heeft hier wel echt zijn identiteit, dus dat is wel super leuk. We hebben eerst
de parlementaire gebouwen even bezocht, voordat we naar de wijk La Boca
aftogen. Inderdaad, de wijk waarin Boca Juniors gevestigd is en waar Diego
Armando Maradonna groot is geworden. In de super kleurrijke wijk staat Diego
dan ook op iedere straathoek, en er was ook nog een dik ventje die claimde een
look-a-like te zijn en zichzelf ‘verkocht’ voor op foto’s! Verder was er echt
overal muziek en tango dansers waarmee je op de foto kon. Wel erg toeristisch
allemaal, maar bovenal gezellig. Daarna wilden we nog een andere wijk in, maar
dat werd ons ten strengste afgeraden. Later gingen we er nog eens met een bus
doorheen, en inderdaad, dat was echt een sloppenwijk waar wij, en of onze spullen niet geheel veilig zouden
zijn geweest… Die andere wijk werd daardoor Palermo, een van
oudsher Italiaanse wijk. Hier waren super veel restaurants en bars. Hier wilden
we nog wel langer blijven, maar we wilden s’ avonds graag opstap, dus het was
de hoogste tijd om te gaan powernappen. Hierdoor zaten we om 1 uur snachts aan
onze steak, gingen we nog ff naar een barretje en stapten we om half 4 pas de
club binnen! En ja hoor, het was voor de verandering een keer vol! J
Wel was het super duur, en de muziek niet helemaal onze smaak, dus relatief
snel, ging we weer huiswaarts. Maarrr, we hebben de clubs gehaald! :)
 |
| Buenos Aires! |
 |
| Evita Perrón |
 |
| La Boca |
 |
| Diego! |
Op zondag moet je in San Telmo zijn was ons verteld, want
daar is de grootste markt van Argentinie. Het werd wel eens tijd voor souvenir
shoppen dus hier hebben we ons met gemak een paar uur vermaakt en met de juiste
souvenirs thuis gekomen! Wat echt super toevallig was, was dat we Erik in deze
drukte tegen het lijf liepen. Deze Nederlandse jongen hadden we in Arequipa
(Peru) onmoet, daarna per ongeluk weer in Uyuni (Bolivia) en dus nu in een stad
van 13 miljoen inwoners! Bizar! Met hem hebben we verhalen uitgewisseld onder
het genot van een sandwich met leverworst! Argentinie is uiteraard het land van de tango, en
deze vorm van vermaak melken ze dan ook gigantisch uit. Je kunt namelijk naar
tangoshows gecombineerd met diner etc, maar dat is echt belachelijk duur. Al
helemaal omdat ze in San Telmo gewoon op het plein dansen, en je dan een paar
peso in de hoge hoed gooit! Leuk om te zien! Wat ik nog tien keer mooier vond om te zien, was een hele
vette samba band die een hele straat barricadeerden, en de mensen rijen dik
prima vermaakten! Wat vet! Mensen beginnen spontaan mee te dansen en alles
swingt! Wauw! Mijn verlangen en zin in Brazilie groeien echt met de minuut! Die
avond hebben we nog een Nederlands restaurant opgezocht, waar we jawel,
eindelijk de oh zo gemiste bitterballen hebben gehad! Kost dan ook een euro
per bal, maar dan heb je ook wat! Afgelopen maandag hebben we ook nog gemeet met Leonie, een meisje waarmee ik op het VWO zat, die hier momenteel Spaans studeert voor 3 maanden. Een leuk weerzien zo aan de andere kant van de wereld!
 |
| Juan Pablo en Giordi @ Starbucks... |
 |
| Tango! |
 |
| Sambaaaaa! |
 |
| San Telmo market! |
 |
| Mafalda, een Argentijns super populair stripfiguurtje! :) |
Terwijl ik dit type zit ik in een space shuttle op weg naar
het drielanden punt met Paraguay, Argentinie en Brazilie. Daar zitten ’s
werelds grootste, en misschien wel meest indrukwekkende watervallen, die in
alle drie de landen te bezichtigen zijn. Voor diegene die niet meer kunnen
wachten, google maar eens Iguazu Falls! J Over die space shuttle trouwens, die is echt heel
chill.. Een enorme stoel, die helemaal vlak kan, kussentje, dekentje, eigen tv
met films en muziek, wijntje/whisky’tje on the side en goed eten! Ik baal er
bijna van dat ik er over een uurtje al ben…
Goed, dat was em dan, de een na laatste blog. Gaat echt super
snel, en het echt onwerkelijk dat we over minder dan 2 weken al thuis zijn, en
vooral dat het daar dan vriest als een gek.. Haha! Bedankt voor de reacties, en
tot heel snel! En voor de mensen die bang zijn dat we ons gaan misdragen in
Riooo, don’t worry! We zijn op onze hoede en zorgen er voor dat we heelhuids
(wel met een achterlijk bruine huid overigens) thuiskomen! Tuuuuut!
Ohja, voor hetzelfde verhaal met grotere overdrijvingfactor;
kijk ook www.vamosmetdieplatano.blogspot.com
