Wijn, zeehonden, pannenkoeken en ijs!

Klinkt als een rare titel he? Komt ie:

Nadat we de ferry naar het Zuider eiland hebben gepakt belde Richard met Sarah Clark. Sarah was toen Richard 7 jaar de klassenassistente op zijn school in Ierland en het contact is altijd gebleven, maar ze hadden elkaar nog nooit weer gezien.

Na een half uurtje rijden ontmoeten we Sarah in een restaurantje in Blenheim, het zonnigste stadje van NZ en daardoor ideaal voor wijngaarden. Sarah was inmiddels 34, en Richard was geen gillende kleuter meer! ;) Het was erg leuk voor hen om elkaar weer te zien. na de koffie gingen we met Sarah naar een restaurant midden in de wijnvelden en dronken we in het zonnetje een flesje weg, aten we heerlijk en was het echt relaxen daar... Na het diner gingen we naar een andere wijnproeverij omdat je daar de druiven kon proeven, en vervolgens de wijn. Was wel erg interressant, en Sarah wist ons veel te vertellen, omdat ze zelf ook inde wijn industrie werkt.

Tijdens het diner, Sicco, Richard en Sarah...

Die avond sliepen we bij Sarah en haar vriend Roger en de fotoboeken met kleine Richard erin werden van zolder gehaald. ;) Na het fotoritueel zijn we Blenheim in gegaan, ter ere van St. Patricks Day. Ik ben er nog steeds niet echt uit wat het inhoud, maar volgens mij weet de gemiddelde Ier het ook niet eens. het komt er op neer dat je groen draagt, en Guiness Bier drinkt. Aangezien ik Guiness echt niet te drinken vindt, pastte ik me soepeltjes aan door een groen flesje Heineken te bestellen... :)

Na een heerlijk nachtje slapen zijn we s' ochtends naar de wijngaarden van haar familie gegaan. Ze hebben slechts 3 a 4 akkers met wijnplanten maar dat is genoeg om heel veel flessen wijn te produceren. Het merk Boreham Wood begint nu ook in Europa aardig te lopen en ik moet zeggen dat het wel een lekker wijntje is. Na de bezichtigingen was het tijd voor ons om te gaan, aangezien we met Pasen aan de andere kant van het eiland wilden zijn...

Het uitzicht tijdens het eten! :)

Die avond reden we door het mooie landschap en eindigden we in Marahau, aan de voet van het Abel Tasman National Park. We zagen een nogal droge rivier, en avonturiers die we zijn besloten we midden in de rivier ons kamp op te slaan. Ik druk aan de kook en Rich begon enthousiast met hout te slepen voor het grote kampvuur. Na een tijdje vond ik dat oko maar eens wat hout moest zoeken en ik ging naar 'weg' waar we langs waren gekomen, omdat ik daar veel hout had gezien. Ik 5 minuten aan de wandel en toen besefte ik dat ik niet dezelfde route liep. Mis! Was de rivier al een paar meter omhoog gekomen. Dus ik snel terug, inpakken en wegwezen, op naar het droge. We waren gelukkig nog wel optijd en die avond hebben we ook ons kampvuur nog gewoon gehad. Achteraf hadden we het ook wel droog gehouden...

Richard aan het hout zoeken...

In de ochtend lachtte het zonnetje ons wederom toe, (al bijna 3 weken nu!) en dat kwam goed uit want wij gingen zeekayaken in het Abel Tasman park. Rond 12'en gingen we er vandoor in onze twee persoons kayak en al snel kwam de ene na de andere mooie baai voorbij. Het eiland verderop leek ons wel een mooie plek voor een frisse duik. Onderweg peddelden we ineens langs 2 pinguins. Vlakbij het eiland zei ik voor de grap tegen Richard dat ie uit moest kijken voor de rog daar verderop, wijzend op de zwarte vlek in het water. In verwachtte dat het een pol wier oid was. Begon die 'pol wier' ineens te zwemmen! Haha, voeren we gewoon bijna over een meter grote rog heen! ;)

Onze kayak...

...

Rich en Sicco

Na ons verfrissende duik in het heldere water gingen we weer aan de peddel en gingen we rondom het eiland aangezien er een grote kans was op zeehonden. Na een tijdje hoorden we inderdaad een zeehond 'blaffen'. (Is dat het nederlandse woord voor het geluid wat een zeehond maakt?) Niet veel later liet het beestje zich ook daadwerkelijk zien. Leuke beestjes...

We gingen uiteraard op zoek naar meer en dat werd beloond. Meerdere malen zwommen de zeehonden vrolijk rond ons kayak, soms zelfs onderdoor.. Echt super vet! Ook spotte ik nog een ijsvogeltje en er was een gigantische kolonie vogels waar ik de naam niet van weet, maar ze zagen er wel grappig uit! ;) haha... Op de namiddag moesten we echter de kayak weer inleveren en hadden we er echt een vette dag opzitten! Met dank aan Abel Tasman...

Zeehond op 20 cm van mijn peddel!

En onder de kayak door!

:)

In de ochtend gingen we op weg naar de Pancake Rocks, maar na ons koffie break wilde de auto ineens niet meer startten. Wij wisten nog van de vorige keer dat het waarschijnlijk gewoon een kabeltje was en dan was het klaar. Dit werkte echter niet deze keer. Dus Richard naar een monteur lopen en hij kwam terug met een aantal adviezen. Afkoelen of met een steen flink op de start motor slaan, dan doet ie het wel weer... Het klonk als een belachelijk idee, vooral omdat we bijgod niet wisten wat de start motor was. Richard bleef echter fanatiek zoeken, maar met weinig succes. Ik had het wel gehad en ging om muffins uit. Kom ik terug, zie ik Richard vrolijk in de rondte rijden over het parkeerterrein! Haha, had ie toch de startmotor gevonden en de flinke tik had geholpen... Vaag, maar we konden in ieder geval weer verder.

Na het mooie ritje langs de ruige westkust stopten we in Punakaiki om de Pancake Rocks te bezichtigen. Echt apart om te zien, al die rotsen in verschillende laagjes. Terwijl we daar mooi van het uitzicht stonden te genieten zagen we ineens een dolfijntje in de golven spelen! Mijn conclusie was dat er meer moesten zijn en na goed speurwerk zagen we nog 2! Altijd leuk natuurlijk... Westcoast...
Pancake Rocks...
Pancakes
again...
Altijd handig, net voor een steile trap toch nog even dat bordje, niet geschikt voor rolstoelen! :)

De rit ging echter verder naar het zuiden. Op weg naar het hooggebergte en de gletsjers. Voor de avond vonden we een mooie plaats aan een meer, en toevalliger wijs was er ook een Nederlands stel. Jaartje of 60 en en ieder jaar overwinteren ze in NZ. Waren echt vage lui, en ze zagen er uit als hippies... :( haha! Voor het avondeten hadden we, jawel, pannenkoeken! De eerste drie gingen goed, vervolgens begon ik ietwat te veel water toe te voegen. Resultaat: Dratsige pannenkoek mix dat voor geen meter meer wilde bakken. Het deed me denken aan Oege's eerste pannenkoek avontuur in 1995, wat me nog steeds bijstaat! ;) haha... Mijn pannenkoeken waren van datzelfde niveau. Uiteindelijk aten we toch weer macaroni!

De eerste aanblik op de Southern Alps...
Het meer waar we kampeerden...

In de ochtend dumpte ik Richard in Franz Josef omdat hij een tour had geboekt. Hij wilde namelijk graag de Gletsjers beklimmen. Ik had graag meegewild, maar het was veel te duur. Ik nam de auto dus mee en heb me zelf vermaakt. Er zijn hier namelijk genoeg wandelingen rondom de gletsjers. Na een paar kleinere wandelingen stuitte ik op een bord met waarschuwingen, en dat het niet handig was om verder te gaan. Alles wat ik zag was gewoon steen en een gletsjer op meer dan 700 meter! Ik wilde echt wel wat dichterbij gaan. Maar er was eigenlijk niemand die verder ging. Totdat 2 oudere mannen over het hek gingen, en ik vroeg of ik met hun mee kon. Dat kon wel en zo gingen we met zijn drieen op pad. De Spanjaarden Ramon en Juan Carlos waren wel aardig gezelschap. Na een tijdje bleek Ramon in Spanje als bergbeklimmer te werken. Ik kon mijn lol niet op! Ik had dus bij toeval een gratis tour, met een gecertificeerde gids! Ideaal...

Na wat klim en klouter werk kwamen we aan bij de gletsjer en dat was best indrukwekkend. Erop kon echter niet aangezien we geen spikes aan onze schoenen hadden. Op de terug weg kwamen we nog een paar geitachtige herten tegen. Beslis zelf maar op de foto wat het is, ik weet het namelijk niet! ;)

Een reflectie van de gletsjer in 'Peters Pool'.

De Franz Josef Gletsjer

De bordjes! ;)Watervallen halverwege...
Der Franz!
Juan Carlos, Ramon en ik...
ijs!
nog meer ijs!

...
...
Uitgeslepen rots door de gletjser vroeger...
...
Geiten of hertachtigen? Laat het me weten!

Vandaag zouden we een wandeling maken ronden Lake Matheson, maar het heeft de hele nacht geregend en de bewolking hangt op ongeveer 150 meter. Het mooie van Lake Matheson is namelijk dat het de bergen op de achtergrond als een spiegel reflecteerd. Maar vandaag dus even niet, helaas. Nu zitten we dus aan de voet van een andere gletsjer, de Fox Gletsjer, en wachtten we tot morgen tot de zon weer terug komt. Door de hevige bewolking vandaag hebben we ons plan om naar Wanaka te gaan ook geschrapt. In Wanaka is een vliegshow en 100.000 mensen gaan daar dit paas weekeinde heen. Maar omdat het vanaf hier 3 a 4 uur rijden is en de weg compleet door de bergen gaat, doen we het niet. Het is te bewolkt, dus gevaarlijk, en vooral, we zien geen flikker, en dat is zonde...

Varen...
Watervalletje vlakbij de Fox
De Fox Gletsjer
Kleurrijk meertje vlakbij Fox
en raar spul in het water!

Nog een kleine 2 weekjes te gaan in dit mooie land en dan moet ik weer hard aan de bak in Australie. Ik geniet nog met volle teugen!

Bedankt voor alle reacties en mailtjes, ik waardeer het erg! Keep going! X Sicco

Jumping and moonwalking...

Hallo lezers!

Ik beleef nog steeds fantastische dingen in het schitterende Nieuw Zeeland, vandaar alweer een update.

Om te beginnen gingen we na ons raftavontuur op weg naar Taupo. Onderweg kwamen we echter langs verschillende 'Geothermische gebieden' tegen. Dat houdt in dat de aardkorst daar iets dunner is en je activiteit in de aarde op die plaatsen goed kunt waarnemen. Nieuw Zeeland ligt namelijk aan de rand van een oceanische plaat, wat veel vulkanische activiteit en aardbevingen met zich mee brengt.

Maar goed, Richard is Geoloog, en weet dus veel van dat soort dingen en hij wilde daar dus ook perse heen. Ik vond het ook erg interressant, maar het toeristische kosten plaatje wat er aan vast hing was het mij niet waard. Al met al heb ook ik nog best veel gezien, omdat er hier overal rookpluimen en kokend water uit de grond schieten.

Nadat Richard het park bezocht had gingen we naar de Twin Streams. Verschillende locals hadden ons verteld daar heen te gaan, en dat was achteraf terecht. Op dat punt komen namelijk 2 riviertjes bijelkaar, eentje met normaal koud water, en eentje met kokend water. Gevolg is dus dat je een openbare jacuzzi hebt, en het zo koud of warm kunt hebben als je zelf wilt. Een hele aparte ervaring, maar wel erg cool... Na drie kwartier hadden we echter wel genoeg gechilled en gingen we op weg naar Taupo.

De rook uit de aardbodem, met veel zwavel e.d. er om heen...
Huka Falls, vergeten te vertellen.
Miljoen liters water per seconde denderen hier langs... Indrukwekkend...

In Taupo gingen we opzoek naar een mooie slaapplek. Taupo ligt echter aan Lake Taupo, een meer dat ongeveer even groot is als Amsterdam. Het enge van dat meer is dat het een krater meer is, en dus een paar honderd duizend jaar geleden is het onstaan na een gigantische uitbarsting. Moet een flinke knal zijn geweest. Maar goed, aan het meer zelf kamperen leek ons wel wat. Het bleek nog een flinke klus, want alle mooie plekjes waren in het bezit van multimiljonairs, met hele grote hekken... :(

Na een tijdje was er echter een mooi stukje land met een openstaand hek. Fantastische plek en fanatiek begonnen we te koken en te genieten van het avond zonnetje. Naarmate het donker werd begon ik met hout zoeken voor ons kampvuurtje. Na een tijd had ik mijn handen vol, en stuitte ik op het bord met de volgende tekst: ' Prive land'. Niet echt ideaal dus... We gokten er maar op dat niemand ons zou zien en dat was gelukkig ook zo. Toen we de volgende ochtend wegreden zagen we ineens ook nog een huis. In feite hadden we dus in iemands achtertuin gekampeerd! haha..

De achtertuin...

Zonsondergang...

De geplande activiteit in Taupo was een parachutesprong, en vanaf nu ga ik het woord skydiven gebruiken omdat dat makkelijker is, en korter typen! ;) Rond 12'en zouden we ons melden op het vliegveld en na alle papierenboel werden we in ons 'jumpoutfit' gehesen. Teugeltje erbij en na anderhalf uur later kwam mijn instructeur Jonathan Martins mij de hand schudden. Het was een Braziliaan, maar hij had 7000 jumps gemaakt in zijn leven, en vele daarvan waren voor shows in Las Vegas, in de States inderdaad. Zijn historie zat wel goed dus...

Eenmaal in het vliegtuig had ik wel enigzins een brok in de keel, en ik vroeg Jonathan voor de zekerheid toch maar even of ie me al had vastgemaakt... We waren op 1000 feet, ongeveer 330 meter of het vliegtuig gaat ineens rechtsomkeer. Waaide het ineens veel te hard bovenin, waardoor springen te gevaarlijk was. Lekker is dat... Aan de andere kant, ik had wel mooi gratis een rondvluchtje boven Lake Taupo te pakken...

Terug op de grond moesten we nog een half uurtje wachten, maar uiteindelijk bleef het veel te hard waaien. De verwachting was dat het op de namiddag weer beter zou zijn, en we dan maar weer terug moesten komen. Dus wij de stad in, beetje koffie drinken en hopeloos naar de lucht staren. En uiteindelijk, de lucht werd blauwer en blauwer, de wolken verdwenen en er vielen weer gekleurde parachuutjes uit de lucht! Yes! Taupo is namelijk parachuut hoofdstad van de wereld, met meer dan 160.000 springers per jaar. Je ziet dus dagelijks talloze naar beneden komen...

Rond 4'en waren wij dus weer present op het vliegveld, en inderdaad, er werd gesprongen. Aangezien er veel gecancelled was in de ochtend, moesten we best lang wachten, maar het ging toch echt gebeuren. Dit keer was ik niet aan Jonathan gekoppeld, maar aan Freddy Hoffmayer. En laat dat nou net een legendarische skydiver zijn. Hij is wereldkampioen skysurfen. Dat is parachutespringen met een surfboard, en dan zoveel mogelijk trucs proberen in een minuut. En hij is Genuiss Book of Records Holder met een jump vanuit een luchtballon, vanaf 15 kilometer! Ter vergelijking, wij sprongen van 12.000 feet, wat 4 kilometer is... Super vet natuurlijk, dat ik met s'werelds beste mag springen...

Ik weet niet wat er niet helemaal goed aan mijzelf is, maar ik was niet bang. Hoe hoger we gingen, hoe dichter het moment was en hoe meer adrenaline er door mijn lijf schoot. Toen het luik open ging zag ik Richard met een rotgang naar de aarde storten en nog geen 20 seconden later was het mijn beurt. Drie, twee, een en daar gingen we. Al salto'end hadden we al snel een gangetje van 200 kilometer per uur te pakken en het was fantastisch! Alle gekkigheid werd in 45 seconden vrije val uit de kast gehaald totdat de parachute open werd getrokken. Het was werkelijk fantastisch en ik zou het zonder aarzelen nog tien keer doen... Wauw! Wat een paar fantastische minuten!

Net voor de val..
Toch stiekem wel een ietwat verlegen lachje!
ondersteboven!
en genieten maar!

Woehoe!
....
Superman!
...
.....
.....

....
en dat waren 45 seconden vrij val!
Chuutje open!
mijn camera man viel nog even verder...
en maakte nog een mooi shot van Lake Taupo

Freddy's statistieken...
Freddy en ik!

Die avond dronken we nog een biertje met een onze mede jumpers, en zetten we koers richting Whakapapa village, het dorpje dat aan de voet van de vulkanen Ruahepe en Tongariro. De volgende dag stond er namelijk een stevige wandeling op het programma. Achtien en een halve kilometer over de Tongariro Crossing, door kraters en over vulkanen. In de ochtend leek het weer in ieder geval mee te zitten, wat toch wel essentieel is. Echter, de hoop die we hadden op een blauwe lucht op de top hadden we al snel opgegeven. Na een tijdje liepen we namelijk met het hoofd in de wolken, en de top was nabij... Helaas, maar het gaf ook wel een heel stoer gevoel.

De tocht was best wel zwaar. Sommige stukken waren wandelpaden met trappen, andere waren pure vulkanische brokstukken. Na goed twee en half uur liepen we midden door de 'red crater' heen. Echt wel een vet gevoel, dat je midden door een krater loopt en je een wereldje aanschouwt wat je nog nooit eerder hebt gezien. Echt, het leek wel op de maan. Heel even had ik dan ook het idee dat ik Neill Armstrongs' Amerikaanse vlag zou tegen komen...

De weg naar de top was echt glad, steil en vrij pittig. Het was voornamelijk los grind en 3 stappen omhoog betekende dus 2 terug... Niet handig als je probeert de top te bereiken. Uiteindelijk bereikten we de top, en genoten van het uitzicht op 2000 meter. Dat was het plan tenminste, maar je zag geen 10 meter ver door alle wolken...Aan de andere kant van de vulkaan waren echter schitterende blauwe kratermeren en dat was wel echt speciaal. Daar gooiden we nog wat boterhammen naar binnen en we gingen weer voor de laatste 10 kilometer naar beneden. Na 6,5 uur waren we gefinished en konden we mooi in de bus terug. Een flink vermoeiend dagje, maar het was het absoluut waard.

...
Onderweg..
Red Crater
...
Maan?

bijna halverwege...
op weg naar de top...
Vulkaan achtige brut...
Rich in de wolken
Sicco on top!

...
top
zandsteen en wind...
Blue lakes!

zwavel stervorming...
ander lake..
...
rookpluimen
De Tongariro crossing...

Na de Tongariro Crossing zetten we koers naar de Oostkust, aangezien Richard daar graag familie wilde bezoeken. Met een driekwart volle tank gingen we op weg, en jullie raden het al, die gingen bijna tot de laatste druppel op. Een en al oerwoud daar, en geen teken van leven. Laat staan benzine... Met nog 3 a 4 liter in de tank besloten we maar een camping op te knallen, zodat we in ieder geval een normale slaapplaats hadden, en wie weet hadden zij nog een ingenieus plan om benzine te krijgen. Na een aantal kilometers op de onverharde weg, in het donker inmiddels, begonnen we em toch echt te knijpen. Het enige wat voorbij kwam waren konijnen en we konden ons niet indenken dat er in de middle of nowhere een camping zou zijn. Net op tijd was die er dan toch gelukkig, en de eigenaar Clive kon ons helpen aan een plaats op zijn camping, en aan benzine. Perfect!

Dus wij weer in de auto om naar ons staanplaats te rijden, start de auto ineens niet meer... Helemaal niks deed ie... Benzine was ineens niet het grootste probleem meer.Clive probeerde ook nog het een en ander, maar hij kreeg het ook niet voorelkaar. Uit medelijden bood ie ons daarom voor de camping prijs een huisje met bedden aan! Ideaal...

De volgende ochtend startte de auto ineens, en kregen we benzine van Clive. Achteraf was er een piepklein kabeltje los getrild, en was er dus niets ernstigs. Het had ons wel mooi een relaxed bed op geleverd... ;)

Dus wij weer op naar Napier en de familie van Richard ontmoet. Ik zal het proberen kort te houden, maar dat is bijna onmogelijk met hem. Wim is zijn neef, en die is Nederlands en die is getrouwd in Zuid Afrika met de Noorse Inger. Later zijn ze naar Zimbabwe geemigreerd waar ook Richards ouders woonden. Ook is Richard daar geboren. Door de enorme inflatie zijn Wim en Inger met hun 3 kids naar Nieuw Zeeland geemigreerd. Eigenlijk maar 2 van hun kids, want de oudste, Ralph, is 12 jaar geleden naar Nederland gegaan, Nederlands vrouwtje ontmoet, nu getrouwd maar ook naar NZ gegaan. Zit allemaal erg ingewikkeld in mekaar maar het komt er vooral op neer dat die mensen dus heel wat mee hebben gemaakt...

Die middag hebben we Wim en Inger geholpen in de kerk. Er was een soort rommelmarkt en uit beleefdheid hebben we daar maar een beetje geholpen, ondanks dat Richard en ik beide niks met de kerk hebben. We hebben er zelfs nog een koffie apparaat op de kop getikt! ;)

De volgende dag zijn we op advies van Inger naar het Museum geweest. Napier, de stad waar ze wonen is namelijk pas 70 jaar oud. Daarvoor was het een en al zee, en een enorme aardbeving heeft het land omhoog gedrukt. In het museum was dan ook veel info over de aardbevingen. De dag ervoor was er zelfs een kleintje geweest van 4.1 op de schaal van Richter. Jammer genoeg heb ik er niks van gemerkt, was best bijzonder geweest...

Die middag kwamen Ralph en Sanne langs, om Richard te onmoeten (en mij een beetje naturlijk!) We hadden een erg gezellige bbq en op de namiddag gingen we met Ralph en Sanne, en zijn 17jarige broertje Anton naar Toma Peak. Een erg mooi gebied waarvan je een fantastisch uitzicht hebt over de twee steden Hasting en Napier, de bergen en de baai. De zonsondergang was schitterend en het was erg gezellig... Als afsluiter dronken we nog eentje bij Ralph en Sanne thuis en we keerden terug naar Wim en Ingers huis.

Toma Peak

Sunsett at Peak
mooie wolkjes...

Vanochtend pakten Richard en ik de bus weer in, en zaten we voor 6 uurtjes in de auto. Opweg naar de hoofdstad Wellington. In Wellington zijn we wederom aan het cultuur snuiven geweest. Het nationaal museum 'Te Papa' gaat over werkelijk van alles en nog wat. Van aardbevingen, vulkanen, NZ'se dieren, Maorie's en nog veel meer... Het leuke was dat alles erg interactief was. Onderweg vandaag...
Een legendarisch surfboard in het museum, gemaakt van schelpen.

Nu zitten we dus in de hoofdstad, maar tijd om die eens onder de loep te nemen is er niet. Morgen ochtend om half 9 varen we per ferry naar het Zuidereiland, om daar mijn laatste 20 dagen in NZ te spenderen. De kenners zeggen dat het Zuider eiland mooier is dan het Noorder, dus dat beloofd heel wat. Ik vond het Noorder namelijk al fantastisch. Over de vergelijking Australie en NZ kom ik later terug... ;)

Wederom bedankt voor alle reacties, en succes met alles wat jullie doen.

Dikke tut, X Sicco

Hieronder nog wat filmpjes, gemaakt tijdens de Tongariro Crossing... Have fun!