Van Nieuw Zeeland naar Australie, van het leger naar de joden!

Helloa!

Al weer 2 weken geleden dat ik had geschreven, maar ik ben echt te bezig geweest om ook maar een letter te typen. Dit is mijn vrije dag, en dus moet het nu maar even.

Mijn laatste berichtje was in Twizel, in NZ. Die dag vonden we weer een super vette kampeer plek aan Lake Tekapo, met Mt Cook, het hoogste punt in Australasia, in de achtergrond. Echt super, net als het weer trouwens. Vanaf Lake Tekapo cruisden we in een keer door naar Christchurch, de eindbestemming. We waren echt 10 seconden in Christchurch, en we liepen de Canadees Nolan tegen het lijf. Echt dik toeval! Hij was samen met zijn nicht Brynne aan het rond dwalen in de stad. We zijn toen maar met zijn allen gaan dwalen en we gingen wat informatie ophalen in een of ander kantoor, omdat Nolan, Richard en Leon (Queenstown) de Heaphy Track gingen doen. Een wandeltocht over 4 dagen, 82 kilometer en door de bergen. Echt super vet... Die avond gingen we buiten de stad op zoek naar een mooie plaats om te kamperen. Ook Nolan en Brynne kwamen die kant op en met 3 auto's kampeerden we ergens in de heuvels buiten Christchurch. De avond werd gevuld met popcorn eten en kaarten! Mooi avondje.

Leon en Nolan
Brynne en Richard

De volgende dag was mijn laatste dagje in het schitterende NZ. Souvenir shoppen stond op het programma en het uitwisselen van foto's. In de avond zijn we, Richard, Nolan, Leon, Brynne en ik erg gezellig uit eten geweest in een druk straatje in Christchurch. Was echt erg gezellig,met dank aan de happy hour Heineken's!

Op de kampspot, Leon, Brynne, Richard, Nolan en ik...

Rich, Sicco, Nolz en Leon...

Met drie auto's zochten we wederom voor een slaapplek buiten de stad. We dronken nog ene paar biertjes daar en dan zou Richard me naar het vliegveld brengen, aangezien ik om 3 uur s' nachts in moest checken. Maar, gedurende de 5 weken zei ik tegen Richard dat zijn busje het niet ging redden tot aan Christchurch. En ik kreeg bijna nog gelijk ook. Werkelijk, op het allerlaatste ritje vloog de hele auto in de hens! De lampjes op het dashboard begonnen enthousiast te branden en wij zetten snel de auto aan de kant. Wij snel de stoelen omhoog en daar kwamen de vlammen on tegemoet! Jongens jongens, we schrokken ons dood! Gelukkig konden we het met 2 a 3 keer wapperen met een handdoek uit krijgen. Toen de verschrikkelijke stank weg was zagen we dat de halve accu weg was gebrandt! Goed, en toen. Ik had nog een uur om op het vliegveld te komen, Richard kon de anderen niet bellen omdat daar geen netwerk was, en het was 2 uur in de ochtend! We waren net een benzine station tegen gekomen en Richard zette het op een rennen! Ik bleef bij de auto. Ik had wel even tijd om na te denken en toen kwam ik er achter dat we verschrikkelijk lucky waren geweest, en dat het wel veel erger had kunnen zijn. De brandende accu was echter maar een halve meter van de benzine tank vandaan en ik heb geen idee of een accu ook kan exploderen, maar het zou maar zo kunnen, genoeg brandbare rommel zit erin in ieder geval. Na 20 minuten was Richard weer terug, met een accu! Maar ik zag gelijk dat die te klein was dus we konden nog een keer op en neer rennen. Ditmaal namen we de oude accu mee en kwamen we met de goede terug. Na 10 minuutjes hadden we de accu vervangen, maar ik was bang dat andere kabeltjes waren beschadigt door de brand en dat het dus niet zou werken. Maar niets was minder waar, hij startte direct en Richard leverde me ruim op tijd af op het vliegveld.

En dat was het dan, 5 weken in een schitterend land met een wild vreemde Ier. Ik kan maar 1 ding zeggen, het was fantastisch. We hadden zoveel overeenkomsten in denk-patronen en interresses, echt ideaal. Rich' if you read this, thanks again mate, I'm still thinking of the beautifull things we've did in NZ! Cheers!

De half afgebrande accu! :(

Mijn vlucht was k*t met DT. Ik vloog met Jetstar ipv Qantas en dat houdt in dat je 4 uur recht op zit zonder beenruimte in een heet vliegtuig, zonder film of andere afleiding, zonder eten en drinken. En dat terwijl je net de hele nacht bent wakker geweest om je vliegtuig te halen. Maarja, tis niet anders...

Rond half 11 Oz-time pikte Michael me op van het station en was ik weer terug op het oude nest. Die zaterdag middag zijn we, Michael en Ben (Michael's beste vriend, die momenteel zoekende is naar een nieuw huis en dus nu ook bij michael en ngaire woont) en ik gaan golfen. Niet echt een succes, te moe denk ik. Wel ben ik er achter gekomen dat mijn gebrekkige techniek me gewoon serieuze blessures op kan leveren. Toch eens met Tiger bellen hoe we dat kunnen op lossen... :)
Die avond ben ik ondanks dat ik erg moe was Marnix in de stad op gaan zoeken. Die vermaakt zich nog steeds meer dan prima in Melbourne en werkt in een sandwich bar. Was erg gezellig om weer even bij te praten. We eindigden in de P.J. O'Briens, een bar waar mijn toekomstige reismaat Scott was en we nuttigden nog een paar biertjes, voor ik huiswaarts keerde.

Zondag's heb ik mijn auto even op gelapt. Hij wilde namelijk niet starten na een maand stil te hebben gestaan. Ik baalde natuurlijk flink maar achteraf was het slechts een lege accu. Ik heb namelijk een klein lampje in de auto die altijd brand, en die heeft de accu leeg gezogen in een maand. Met behulp van Ben en een paar startkabels was het zo gepiept en rijd ik weer vrolijk in de rondte met mijn Holden.

Maandag was dan het serieuze werk. Ik had namelijk nog 3 weken in Melbourne, en ik ben officieel bankroet. Er moet dus geld in het laatje komen, en wel zo snel mogelijk. Ik had ooit al eens een uitzendbureau in de stad gezien en ik besloot daar binnen te lopen. Lucky dat ik was zaten ze te springen om ervaren bediening en barkeepers. Nadat ik de vraag "For how long do you gonna stay in Melbourne for?' had beantwoord met 4 maanden mocht ik wel een stapel papieren in gaan vullen. Na een half uurtje was Sarah van Pinnacle (naam van het uitzendbureau) me aan het interviewen en volgens mij was ze wel blij met me. Ik had alleen geen RSA, Responsibility of Serving Alcohol. Ik had het in het Nederlands al eens gedaan, maar dat was niet genoeg voor ze. Hmm, die avond zat ik met 15 Indianen (of zijn het Indiers? Mensen uit India!) de cursus te volgen. Dinsdag moest ik langs komen voor een informatie praatje een een test. Ze wilden namelijk zien hoe ik met een dienblad rondliep en dat soort dingen. Was totaal geen probleem. Direct na de test werd ik ingepland voor talloze shifts, terwijl anderen werd meegedeeld dat ze wel gebeld werden als er wat was.

Die ochtend ging ik opweg naar de Victoria Barracks, de leger basis. Ik door de security check en vervolgens werd ik voorgesteld aan Joanne. Ze vertelde met het protocol. Je antwoordt alles met 'Yes sir en Yes Miss'. Uh, oke... Komt voor mekaar... De volgende 5 uurtjes liep ik in de rondte met mijn dienblad zoekende naar lege glazen en later voor lege borden. Aan het einde was Joanne hardstikke blij met me en ze zou Pinnacle vertellen dat ik het uitstekend deed.
Nog geen tien minuten nadat ik klaar was bij het leger belde Pinnacle. Sicco, kun je hier in tien minuten zijn, dan rijden we naar je volgende shift. Prima. Werd ik me toch naar een kasteel gereden! Echt, ik werkte voor Mr en Mrs Pratt, de eigenaar van het Recycling bedrijf van Australie en hij is een van de rijkste Ozzie's. Zijn landgoed Raheen was totaal antiek, en iedere muur was bezaaid met kunstwerken. Oja, en de tegeltjes waren stuk voor stuk een paar duizend dollar waard, dus als je van buiten naar binnen liep, moest je er zeker van zijn dat geen steentjes onder je schoenen had. En we schonken uiteraard geen rode wijn, omdat dat heel makkelijk iets beschadigd. Ik werd in een hesje gehezen met een gouden R(aheen) er op en de bijpassende gouden stropdas. Soms werken ze daar met glazen van kristal, en de totale waarde van je dienblad is dan meer waard dan je jaarsalaris. Hoe bedoel je niet stressen! Mijn dienblad zou spontaan beginnen te schudden! Haha... Gelukkig werkten we deze avond met goedkope huur glazen... :)

De avond zelf was vrij gemakkelijk. Er was een conferentie voor alle rijke joden in Australie om hun comunnitie kracht bij te zetten, of zoiets. In ieder geval, ze drinken niets tot weinig, dus het was totaal niet druk. Plus dat we met met 10 man personeel waren en er eigenlijk maar werk was voor 3. 'Act like you're busy' was dan ook de slogan van de avond... Easy money! Phillip, de man die over personeel zaken gaat bij Raheen was erg blij met me en vertelde dat ook aan Pinnacle. Twee shifts, twee happy bazen, ideaal!

De volgende ochtend werd ik wakker gebeld door Pinnacle, of ik weer naar de Victoria Barracks kon. Ik moest dit keer helpen met de lunch, een beetje op een neer rennen van de keuken naar de lunchroom. Echt te simpel werk! Vervolgens gelijk door naar het Melbourne Exhibition Centre (MEC), net zoiets als het FEC in Leeuwaren. Daar waren we met 300 man personeel! We hadden een dikke briefing en vervolgens was het heel lang wachten omdat alles al gedaan was. Betaald wachten uiteraard! ;)

In MEC zijn de komende weken 1500-2200 Chinezen te gast. Zij werken allen voor het concern Amway. Ze zijn te gast in Melbourne en worden compleet in de watten gelegd door ons. Tijdens het diner is er een super vette show, met vuurwerk, artiesten, goochelaars, steltloper en van alles en nog wat. Maar, het zijn Chinezen! Dus, het eten maakt ze allemaal geen donder uit en ze zijn alleen maar bezig met foto's maken van alles wat er gebeurt, ik ben ook wel meer dan 10 keer gefotografeerd! Haha...

Mijn taak tijdens het diner was de gasten van 4 tafels, 40 man, voorzien van drinken. Dat klinkt veel, maar Chinezen drinken ook niet veel dus het was eigenlijk iedereen 1 a 2 keer een drankje serveren. Too easy... Dat gaf me wel mooi de gelegenheid om een beetje wat van de show te zien, wat echt super vet was! Na 6 uurtjes waren we klaar, en hadden we uiteindelijk 2,5 uur echt gewerkt, maar wel mooi voor 6 betaald gekregen. Echt dikke onzin dat ze ons zo vroeg laten komen, maar ik vind het wel prima!

Vrijdag moest ik wederom naar de Victoria Barracks, ditmaal als barman. Was wederom wel leuk, en makkelijk. Zaterdag moest ik echt super vroeg beginnen, in de Sebel City Gate Hotel, 5 sterren! Om 5 uur ging het wekkertje en om 7 uur begon ik. Het was een ontbijt buffet dus ik moest gewoon alle lege borden en glazen ophalen. Om 10 uur was ik klaar en wilde ik nog niet naar huis. Ik belde Pinnacle en ik kon om 11 uur wel beginnen in het Telstra Dome! Yes! Kom ik daar, wordt ik een business-suite gegooid. Er werd nog net succes gezegd en dat was het. Zoek het maar uit. Ik de lijst er bij, en een map met instructies. Bleek allemaal nog niet zo lastig te zijn.
Rond half 1 kwamen de eerste gasten al, en langzaam aan druppelde de rest binnen. Ik moest de gasten continu voorzien van een drankje en een hapje. En als ik niks te doen had, keek ik Ozzie football, of maakte ik een praatje met een van de gasten. Ik had wel een hele leuke groep mensen. Geen high-class bussiness mannetjes maar gewoon simpele bouwvakkers! Ideaal!
Volgende week hopenlijk weer in het Telstra Dome werken... ;)

Op de weg terug werd mijn shift voor zondag in het MEC gecancelled, waar ik niet echt blij mee was. Echter, ik was de eerste die ze zouden bellen als er iemand nodig was. Om 7 uur sochtends werd ik alweer mijn nest uit gebeld. Mooi, want later bleek dat je absoluut niet vrij wilt op zondag. Hier in Australie is men verplicht om een veel hoger loon uit te keren op zondag en in vakanties! Was ik mooi aan het werk voor 25 dollar in het uur, dat is ongeveer 15 euro! Ideaal...
Ook maandag was ik in het MEC, ditmaal had ik wel een rotbaantje te pakken. Ik was in de servery, het simpelste van het simpelste, plus dat het achter de schermen was, waardoor ik deze keer niks van de show mee kreeg. Ik moest ieder gerecht dat klaar in een rek doen en dan bracht de bediening het weg. Zo saai, geloof me...

Gisteren had ik wel weer een mooi lange shift te pakken, op het advocaten kantoor van Maddock's. Ik werkte samen met Shane en Danielle, die ik inmiddels al vrij goed kende door Pinnacle shifts. Was wederom een gemakkelijke dag. Op het moment dat een advocaat per telefoon 2 koffie's besteld, maak en breng je het. s' Avonds was er een besloten feestje voor 80 man, er waren echter 40 dus ook totaal niet druk... Wel mooi 9 uur gewerkt en ze wilden me vrijdag weer! :)

Vandaag ben ik aan het afkicken. Ik ben nog maar een weekje aan het werk maar heb wel al 50 uur gewerkt, en aangezien ik hier buiten de stad woon, zijn mijn gemiddelde dagen met reistijd wel 14 uur of langer...

Morgen moet ik bij ANZ, de bank werken. Voor vrijdag heb 3 (!) shifts gekregen. Ik begin om 6 uur s ochtends in een hotel, dan weer naar Maddocks en s'avonds naar een ander feestje, al met al wel 14 uur werken op vrijdag! Zaterdag weer naar mijn niet engels sprekende vrienden uit China en dan hopenlijk weer in het Telstra Dome. Maar, Pinnacle belt me dagelijks met meer of andere shifts, dus het kan alle kanten op.

Zo als het nu staat ga ik 28 april weg uit Melbourne, samen met Scott uit Wales. Ik moet Pinnacle nog wel even vertellen dat ik weg ga, waar ze waarschijnlijk niet echt blij mee zullen zijn, maar dan kan ik niet echt wakker van liggen. We gaan dan in een razend tempo via Adelaide, Coober Peddy naar Uluru, oftewel Ayers Rock. Daarna pikken we Jasper op in Alice Spring en vervolgen we de weg naar het Noorden, om vervolgens de eerste de beste, en enige afslag naar links te nemen naar de West kust. In een kleine 2 weken karren we dan naar beneden naar Perth, waar ik mijn auto in een paar dagen MOET verkopen voordat ik naar Bali vlieg.

Werkelijk, de tijd gaat zo snel, ik begin me te realiseren dat ik nog maar 5 weekjes in Australie ben! Het gaat te snel! Ik ben blij dat ik in Azie nog langer kan genieten van het reizigers leventje, en vooral goedkoper. Ik heb net de Lonely Planet voor Zuid-Oost Azie op de kop getikt en daar wordt je spontaan blij van. In vrij sjieke hotels en restaurants kun je slapen voor 5 euro, eten voor 3 en een biertje kost misschien krap aan 50 cent!

Mates, dit was het dan weer. Een dikke werk update, en dat zal de volgende blog ook wel worden. Bedankt voor alle leuke reacties en emails. Het is echt leuk om alle nieuwtjes uit Nederland te horen! Keep going! Oja, voor al mijn bloglezende examenkandidaten! Good Luck!

Ciao, Sicco X

Oja, op veler verzoek ben ik vandaag naar de kapper geweest! ;)



Hieronder nog even mijn favoriete panorama shots. Sommige zijn ook nog van Australie.

Sandfly Bay, NZ
Telstra Dome, Melbourne
Milford Sounds, NZ

Abel Tasman National Park, NZ
Cradle Mountain, Tasmanie, Australie
Crater Lakes, Tongariro Crossing, NZ

Bungee and NZ's wildlife...

Hallo allemaal...

Een beetje late update deze keer, vooral omdat we in de middle of nowhere verkeerden, of het internet veel te duur was om een lange blog te schrijven!

Na onze regenachtige dag in Fox Glacier werden we de volgende dag weer verblijd met de zon, wat ook gelijk een schitterende view van Mount Cook betekende. We gingen namelijk naar Lake Matheson en dat meer is een waar spiegelmeer. Vooral in de ochtend is het water 'bewegingloos' en kun je het verschil tussen weerspiegeling en de werkelijkheid bijna niet zien. De foto's zijn dan ook echt super vet geworden.

Lake Matheson
Ruige westkust
meer onderweg! Super mooi!
stenen onderwater
...

Na onze wandeling hebben we koers gezet naar Wanaka, waar dit paasweekeinde de 'Warbirds over Wanaka' waren. Dat houdt in dat vele oude oorlogsvliegtuigjes een show opvoerden. Richard is helemaal into vliegen e.d. dus dat feest moest bezocht worden. Na een schitterende 4 uur durende rit langs bergen, valleien (?) en helderblauwe meren eindigden we op 20 meter van de betaal poort en hadden we voor anderhalf uur een schitterend zicht op de vliegtuigjes. Toen de 100.000 toesschouwers allemaal in beweging kwamen bleven wij in het avondzonnetje chillen en aten we maar weer eens een pasta maaltijd! ;)

Die avond meetten we Ilse in Wanaka. Ilse kende ik van mijn travel active begin groep en ze reisde met ons mee naar Hong Kong en Australie en na 1 avondje feesten in Sydney ging Ilse naar NZ, om haar jaar daar te vullen. Ze was nu aan het werk in Wanaka en had s'avonds wel even tijd voor een paar biertjes. het was een zeer gezellige avond, en erg leuk om elkaars verhalen en belevenissen aan te horen.

Paasmaandag huurden we mountainbikes en leefden we ons uit in de bossen en bergen rondom Wanaka. In de bossen waren echt super mooie mountainbike tracks gemaakt, sommige vrij makkelijk, andere levensgevaarlijk. En zo nu en dan belanden we per ongeluk op de levensgevaarlijk tracks. Echt, we hielden ons remmen volle bak in, en nog steeds slipten we met veel te veel snelheid nar beneden. Toen ik op een gegeven moment toch ook echt de voorrem moest gebruiken, stuiterde ik ook gelijk van fiets af! Gellukkig had ik niks, alleen mijn fiets was naarde knoppen. Maar, een handige mountainbiker slingerde een paar keer met zijn setje imbussleutels in de rondte en mijn fiets was weer piekfijn! Ideaal... Over de hele dag ik me absoluut vermaakt, en heb ik eindelijk weer eens gezweet. Ook Richard vond het supervet, ondanks dat ie helemaal total loss werd gefiets door deze Dutchie, die opgegroeid is met een fiets! Dat was dan ook de slogan van de dag. Ook ging Richard nog een paar keer heel hard onderuit. De ergste, en de grappigste was die keer dat ie na een jump in de boom eindigde. Ik dacht dat ie alles had gebroken maar hij deed anders niks dan lachen! haha...

Jump!
Rich net voordat ie in de boom eindigde!

Mountain bikers..

Na Wanaka stond Queenstown op het programma. Queenstown is de thrillcapital of the world en de gemiddelde reiziger spendeert $1000! Dat was natuurlijk ver boven mijn budget, maar er is werkelijk genoeg te doen in Queenstown. Die avond gingen we stappen, samen met 3 Canadezen die Richard op zijn Gljetsjer hike had leren kennen. Ook hun vrienden, de Engelse Tom en Leon schoven aan en we hadden een erg gezellige avond. Toen de clubs sloten, zochten we een strand op aan het meer en tot 7 uur in de ochtend hadden we een schitterend kampvuur. De volgende 'ochtend', lees 2 uur smiddags, brandden we uit de auto vandaan en gingen we downtown voor wat informatie over het bungeejumpen. Want voor de Bungee waren we naar Q'town gekomen. AJ Hackett, s'werelds eerste bungeejumper van de Eiffeltoren, opende daar de allereerste commerciele bungee ter wereld. De Kawarau Bridge was ons plan en na een vlotte babbel was het geregeld, om 5 uur konden we springen. We hadden nog wat tijd over dus we gingen nog even de stad in. Lopen we ineens Sharon Osbourne tegen het lijf. Ik vond het niet heel bijzonder, maar alle tienermeisjes in de winkelstraat waren helemaal van slag dat er een Amerikaanse ster door de straten liep. Hun reacties waren spannender dan Sharon zelf.. ;)

Eenmaal aangekomen bij de Kawarau Bridge ging het allemaal erg snel. We zagen een paar mensen springen en toen was het al snel ons beurt. Ik besloot eerst te gaan en Richard maakte de foto's. Net als bij de skydive was ik niet echt bang of zenuwachtig, en in dit geval was het simpelweg omdat er geen tijd voor was. Ik ging de brug op, ging zitten en een kerel bond mijn voeten vast met een handdoek en wat ander sterk uitziend materiaal. Na 2 a 3 minuutjes zat ik vast een stuk elastiek en was het moment bijna daar om mezelf van een 43 meter hoge brug af te gooien. Bijna, want Richard was spoorloos. Ik stond daar op het randje, en die kerel wilde al begin met aftellen maar Richard was er niet. Was ie net even de brug op gegaan om te zien of ik al bijna aan de beurt was. Dat was ik ja, ik stond al klaar! Hij snel terug, en knippen als een dolle. Ik maakte nog een zwaai naar de camera's en daar ging ik. Handjes wijd en voor 2 a 3 seconden voelde ik me zo vrij als een vogel. Echter die kunnen vliegen en hebben controle over hun afdalingen. Het enige wat ik zag was het water wat met een rotgang naar me toe kwam. Ik tikte het water snel even aan en ik veerde weer omhoog. Wat een super vet gevoel zeg! Ik dacht altijd dat Bungee'en pijnlijk was op het moment dat je terug veert, maar daar is niks van waar. Het was gewoon echt vet! Na een paar keer op en neer gestuiterd te zijn werd ik in een rubberbootje gedropt en zat mijn bungee erop. Wauw! vervolgens snel naar boven rennen en de camera pakken voor Richard zijn jump. De medewerkers van AJ Hackett zeiden dat ik een erg mooie jump had gemaakt! ;) Nice.. Ook Richard had een erg mooie jump, en omdat hij meer naar onderen sprong, (en ik naar voren) ging hij tot aan zijn middel onderwater! Na het bungeejumpen reden we een uurtje zuidelijk voor een kampspot, ditmaal met succesvolle pannenkoeken.

Ready...
GO!
JAAAA!
Woehoe!
tataaaaaaaaaa!

Kawarau Bridge, 43 m hoog!

De volgende dag hadden we weer eens een lange rit voor de kiezen. Ongeveer 5 uurtjes naar Milford Sounds, het fjordland in het zuiden. De route was echter allesbehalve saai. De fjorden waren zo indrukwekkend, dat de tijd voorbij vloog. Onderweg hadden we nog een paar foto momenten, met zeer vette watervallen. Diezelfde middag zaten we nog op een Milford Sound cruise boot. Het was absoluut fantastisch! De rotsen zijn zo enorm steil, en er is zoveel moois te zien. Werkelijk, meer kan ik er niet over zeggen, echt heel vet!

onderweg
onderweg
Cool bos..

Milford Sound
Rich en Sicco @ Milford
waterval! Water kwam van 160 meter hoog!

Milford Sounds favourite shot!

Vlakbij Milford vonden we maar weer eens een hele vette plek voor de nacht. Midden in de bergen/fjorden. In de avond begon het echter te regenen, wat ons kampvuur niet echt een succes maakte. In de ochtend waren er ineens heel veel watervallen onstaan door regenval. Vanuit de Sounds reden we naar Bluff, het meest zuidelijke puntje van NZ. Daar was echter ook alles mee gezegt, want er was niks te beleven. Vervolgens overnachten we nabij de Catlins, een nationaal park waar we de volgende dag een aantal watervallen bezochten. Die waren wel weer erg vet, maar ik ben inmiddels zo verwend met alle mooie plekjes, dat een waterval inmiddels een waterval is, en ik ze niet meer zo heel erg speciaal vind.

McLeans Falls
Matai falls
Zandsteen kliffen @ Toko Mouth
Rotsen vol fossielen @ Toko Mouth.
kampvuur @ Toko Mouth, met Rich's geniale regenproof schuilhokje!

Vanuit de catlins reden we naar Dunedin, de studenten stad van NZ. De stad zelf was niet zo speciaal, de Otago Peninsula, een half uurtje oostelijk van Dunedin echter wel. Een heuse kolonie albatrossen huist daar, en je mocht ze zien voor 30 dollar! Veel te veel natuurlijk, maar vogels vliegen dus zo nu en dan kwam er wel eens zo'n joekel voorbij vliegen. Die avond kampeerden we aan Sandfly Bay, waar de geel-oog pinguin zijn. Het regende echter als een dolle, dus we bleven in de auto, en we zouden er in de ochtend wel vroeg uit om de pinguins te zien, voor ze weer de zee in gingen voor voedsel. De zonsondergang was daar echter geniaal! Zie de foto's...In de ochtend lag ons bedje wel erg lekker, en gingen we er niet vroeg uit voor de pinguins. Rond 10'en maakten we echter wel ons weg naar het strand, en we waren zo gelukkig dat er een zeeleeuw het strand op kwam. Toen we verder liepen, bleken er nog een paar tussen de rotsen te liggen, maar je ziet ze bijna niet. Ik heb nog een erg leuk filmpje daarvan, maar op een of andere manier wil die nu niet echt uploaden, heel vaag.

Regenboog

De vetste zonsondergang tot nu toe!
Lions Head, echt vet!
Zeeleeuw
Mooie bloemetjes!
Op 1 meter!
Zeehond...

Zodra we uit Dunedin reden gingen we naar Shag point, waar honderden zeehonden leven. Wij gingen daar voor een frisse duik, aangezien een douche ook al weer een tijdje geleden was. Het was stervens koud, en duurde een paar uur voor we weer echt warm waren! :S Het voelde als een nieuwjaarsduik. Terwijl we daar aan opwarmen waren kwamen twee kiwi's aanzetten met dikke duikpakken. Ze ging opzoek naar het zwarte goud. Klonk wel interressant, en na een uurtje of twee lieten ze ons het zwarte goud zien. Het zijn vrij grote schelpdieren en dat is vooral in Azie extreem duur. $800 dollar is de gemiddelde prijs. Deze twee mannen doken voor hun zelf en waren niet toegestaan om te handelen. We mochten echter wel proeven. Ik heb een klein stukje geprobeerd, en het was zo gek nog niet. Richard probeerd echetr alles, en ook het flubberige gedeelte verdween in zijn mond. De schelpen zelf zijn 25 dollar waard, maar de mannen hadden er zoveel van, dat wij die kregen! Vet!

Die avond hadden we een super vette spot aan het strand gevonden. Maar, waar strand is is zand dus voor we het wisten had ik de bus hardstikke diep ingegraven in het zand. niet echt handig... Na een half uurtje graven zonder succes besloot ik auto's te stoppen aan de snelweg en de eerste de beste hielp ons uit de brand en trok ons uit het zand. Het allermooiste was nog dat ze net patat hadden gehaald, maar het niet meer op konden. Dus wij kregen nog een zak vol warme patat mee! Haha, geniaal!

Dik gat gecreeerd met de bus! ;)
kampvuur! Sicco, Christina, Kelsey, Rich en Nolan...
Mouraki Boulders
Calimero! The Mouraki Boulders, rare ronde stenen op het strand.

Na ons avond maal kwamen onze Canadese vrienden, Nolan, Kelsey en Christina ook aanzetten met een doos bier. Het werd een erg gezellige avond met wederom een kampvuur, marsmallows, biertjes en enorme kou. In de ochtend hadden we een gezellig ontbijt op het strand. Maar onze vrienden moesten verder, en wij gingen naar Oamaru, om toch nog Pinguins te zien. We gingen naar een pinguin viewing plaats, en zagen 2 hele pingu's. Ze waren wel vrij dichtbij, maar er waren 20 andere toeschouwers. In de avond kwam er echter verandering in. We parkeerden het busje op een overhangende klif, zo'n 10 kilometer van de plaats waar de pinguinviewing was. Zit ik daar te relaxen met mijn koffie, zie ik in mijn ooghoek ineens 3 pinguins rennen/hobbelen. Ik heb werkelijk geen idee hoe de beestjes een overhangende super steile klif klimmen, maar ze waren er ineens, en niet zo bang als de boeken doen zeggen. We konden tot op een meter bij ze komen en ze poseerden bijna voor de foto's! Super coole beestjes!

Pinguins!
De 'yellow-eyed pinguins'!
...
...

Vanochtend hebben we echt extreem gechilled, en zijn we zowaar boeken aan het lezen. Is best leuk op zijn tijd. We zijn nu 100 kilometer het land in gereden, en zijn nu weer in de bergen en omringd met mooie meren. Het dorpje waar ik nu ben is Twizel, alleen is het hier wat groter dan in Friesland.

Nog 3 daagjes ben ik in NZ en we zullen de laatste 300 kilometer naar Christchurch dan ook een dezer dagen overbruggen. Nog even souvenir shoppen en dan weer terug naar Australie.

Iedereen wederom bedankt voor alle reacties op de site en emails e.d.. Erg leuk!

Succes met wat jullie bezighoudt! Groeten ut Twizel... X Sicco

.