Tasmanie!

Hallo allemaal!

We zijn inmiddels weer terug op het vaste (ei)land, en hebben een pracht week op Tasmanie achter de rug!

Afgelopen dinsdag avond stapten we op de ' Spirit of Tasmania', een Titanic achtige boot die ons over de Straat van Bass ging varen in ongeveer 11 uurtjes. Op de boot is genoeg 'ferdivedaazje'. Je kunt er filmpjes kijken, gokken, lekker eten, chillen, bier drinken en slapen. Wij hebben ons vooral vermaakt met het bijwerken van ons dagboek, en tennis kijken op een groot scherm. Rond half 1 waren we zo'n beetje als enige nog op, en zochten ook wij ons slaapstoel op.

BB Jumpen @ Bay of Fires.

Painted Rocks @ Boy of Fires...

Om 7 uur in de ochtend kwamen we aan op Tasmanie, in de volksmond Tassie... We zijn gelijk maar naar het VVV gegaan om een handvol foldertjes zodat we ons konden orienteren op wat we zoal gingen doen. Al snel hadden we besloten de noord west kant van het eiland te bezichtigen. Onderweg waren we echter super moe van de boot tocht, dat we eerst maar anderhalf uur aan de weg hebben stilgestaand en lekker hebben bijgeslapen! Deed ons erg goed! ;)

Aangekomen in Stanley viel het eigenlijk wat tegen, maar misschien kwam dat ook door de massale zwerm muggen die ons belaagde. In no-time zaten de muggen overal en dat maakte onze keus iets makkelijker, weg uit Stanley! Terug in Devonport kwamen we bij toeval Dennis Jasper nog tegen, die in Grou woont. Erg toevallig natuurlijk... Ook tikten we nog voor 15 dollar twee slaapzakken op de kop, terwijl de normale prijs 45 dollar was. Een kwestie van op je stippen staan en dan heb je een dikke korting te pakken! ;)

Caracact Gorge @ Launceston.

The Nut @ Stanley.

s 'Avonds was Berber haar Hostel debuut. Jammer genoeg was het een te relaxed hostel. We kregen spotgoed een tweepersoonskamer toegewezen, waardoor Berber hostels ineens helemaal het einde vond!! Helaas, een ietwat verkeerd beeld van hostels... Dit was een uitzondering...

Vroeg in de ochtend reden we naar Launceston, waar we een mooie wandeling maakten door de Caracact Gorge. Mooie bruggen, de rivier en de granieten rotsen zijn daar de toeristen lokkers... Vervolgens gingen we op zoek naar super mooie huizen aan de rivier. In mijn reisgids stond namelijk een foto van die huizen, en die weerspiegelden in de rivier. Na grondige research bleek het echter dikke nepperij te zijn. Het huis hebben we wel gevonden, maar ligt meer dan 60 meter van de rivier af. Sterker nog, het ' spiegelgedeelte' is in werkelijkheid een dikke snelweg! Grrrr.....

We stapten weer in de auto en gingen dwars door de bergen naar St. Helen, wat aan de Bay of Fires ligt. Onderweg vormden we langzaam aan ons eigen beeld van Tasmanie. Heuvel/Bergachtig, schitterende verscheidenheid aan natuur en verschrikkelijk veel dode dieren. Er zijn namelijk erg veel verschillende soorten kangoeroes en waliby's, possums, wombats, enchidna's, tasmaanse duivels en tal van andere rare beesten. Maar blijkbaar zitten er weinig hersencellen in al die beestjes want het lijkt alsof ze zich gewillig dood laten rijden. Per kilometer liggen er op sommige stukken ongeveer 5 a 6 dode dieren... Echt niet best...

Skyline Melbourne na vertrek.

Aangekomen in St. Helen bleken er tal van gratis campings te zijn, aan de Bay of Fires. Niet verkeerd natuurlijk. We vonden dan ook een schitterend plekje aan het strand, op werkelijk 10 meter van het helder blauwe water. Na het avondeten signaleerde Berber echter de eerste muggen, wat ook gelijk het signaal was om de tent in te vluchten. In de ochtend hebben we nog een flinke strand/rots wandeling gedaan langs de Bay of Fires. Het heet trouwens Bay of Fires omdat de omliggende rotsen een merkwaardige rode verfkleur hebben. De rondspringende dolfijnen en walvissen gingen jammer genoeg aan onze neus voorbij...

BB @ Wineglass bay...
Wineglass @ Wineglass
Wineglass bay

Russel Falls!

Eenmaal weer in de auto zetten we koers richting het zuiden, langs de oostkust. Wederom een schitterende route en de eerste stop was in Coles Bay, waar het zelfde plaatje zich voordeed, wat echter nooit gaat vervelen... Helderblauw water, mooie bergen, witte stranden, mooie zeiljachtjes in de baai en met een beetje mazzel dolfijnen o.i.d.! Kan niet beter.Vanaf Coles Bay begonnen we aan de beklimming van de Hazards, de plaatselijke berg. Onderweg stond er ineens een tamme waliby voor ons. Echt zo leuk, we konden hem aaien, knuffelen en heel veel foto's maken, het maakte hem allemaal niks uit!

Eenmaal boven werden we beloond met een vet uitzicht over de Wineglass Bay (omdat men vindt dat het er uit ziet als een wijnglas, maar met heel veel fantasie zie ik het er nog niet in :s). Na een uurtje hadden we wel weer genoeg foto's gemaakt en vervolgden we onze rit naar het zuiden. Rond 8 uur waren we in het zuiden aangekomen, in EagleHawk Neck om precies te zijn. Een local vertelde ons nog wat mooie plekjes en een dik half uur later, (na 10 kilometer off-road) kwamen we aan bij de Waterfall Bay, midden in het Tasman National Park. Daar sloegen we ons kampje weer op en hebben we heerlijk geslapen. De volgende ochtend nog wat wandelingen gedaan in de omgeving en toen gingen we op naar Port Arthur. Port Arthur is een historische plaats, aangezien de gevangen daar werden opgesloten. Het dorpje zelf is een van de ergste gevangenis plaatsen ter wereld. Het is er schijnbaar nogal hard aan toe gegaan daar... We hoopten gratis in het dorpje te kunnen komen, maar dat bleek toch echt niet mogelijk. Er moest minimaal 25 dollar voor een ruinedorpje worden betaald. Helaas...

Mais eters @ Mount Hartz Peak.
Constitution Dock @ Hobart..
Vette sunset @ Waterfall Bay.

Maar, het was zaterdag! En op zaterdag is er een kingsize markt in Hobart. Berber helemaal blij en wij naar Hobart. Na wat gesjans in het VVV van Berber's kant gingen we rond half 3 naar de Salamanca market. Van kraampje naar kraampje, jullie kennen het wel. Maar, bij kraampje nummer 4 kregen we te horen dat de markt stopte om 3 uur! Haha, ik kon mijn lol niet op, Berber baalde als een stekker en het gevolg was dat we werkelijk van kraampje naar kraampje sprinten! Op dat tempo vind ik het ook nog wel leuk op de markt... ;)

Na de voor Berber ietwat tegenvallende markt begon de grote zoektocht naar een hostel. De eerste 5 zaten allemaal vol, en nummer 6, overigens ook de laatste kans waren nog exact 2 bedden vrij. Na heel veel verschillende slaapplaatsen (ik tel ze, ben inmiddels bij nummer 47 sinds 3 september!) was dit echter wel een van de raarste hostels. Wij waren de enige Europeanen, de rest was Aziaat. Heel apart. Iedereen zit met zijn laptop of spelcomputer, men praat niet, gaat vroeg slapen en het ergste, staat veel te lang in de keuken en de kilo's rijst vliegen je om de oren. Oja, en in het hostel zaten 4 a 5 oude mannetjes die tussen de jongeren leefden. Aparte shizzle..! ;)

Sicco @ Wineglass Bay

Sicco en Waliby!
En Berber ook!
Stel verliefde Koala's! ;)
@ Bay of Fires, (achter windscherm = beach!)

Cheers, @ Spirit of Tasmania...

s' Avonds zijn we weer eens flink wezen stappen, ditmaal in de hoofdstad van Tasmanie. De Isobar leek wel gezellig en dat was het dan ook. Berber ging helemaal outie (los, zoals we het hier noemen) op de Spice Girls, Westlife en meer van dat soort jaren 90 muziek. Ook ik vond het wel ok! ;) Geslaagd avondje!

Hmm, nu moet ik stoppen, Berber finist het deze keer! Mensen, wederom bedankt voor de leuke reacties en mailtjes! De volgende blog zal weer van mij alleen zijn, want Berber keert al weer huiswaarts. Echt snel gegaan, maar we hebben een super mooie tijd gehad hier. Nu nog even genieten van de laatste dagen, en dan moet ik op banen jacht. Ik hoop ergens in de horeca veel uurtjes te kunnen maken, zodat ik mijn bankrekening weer enigzins kan oprkikken! ;) Dikke tuten, Sicco.

En toen waren we alweer over de helft van onze Tazzie trip toen we ‘s ochtends ontwaakten in ons hostel. We hebben lekker rustig aan gedaan, omdat het gister toch wel een gezellig latertje was geworden. Voordat we Hobart achter ons lieten zijn we eerst nog even een wandeling over de Constitution Dock gemaakt, de haven. In elke brochure die we onderweg gekregen hadden stonden prachtige foto’s van de haven van Hobart. Het beeld bleek erg geromantiseerd want zo heel bijzonder was het niet. Wel leuk hoor, maar de Stichting Jachthaven Wartena mag er ook zijn! ;-)

Full Moon @ Swan Basin Lake...
@ Russel Falls...
Russel Falls..
and angain...
@ Mount Field national park... Te dikke bomen daar!

Na onze wake up wandeling zijn we 100 km zuidelijker gereden naar een Nationaal Park. We wilden naar de Tahune Airwalk, een grote brug boven een vallei. Er was ook nog een extra ‘exiting en adventure’ activiteit: The Eagle Hangglide. Een 800 meter lange kabelbaan boven de rivier. Feel like a Eagle! Dat leek ons wel leuk om te doen. Want ik wilde natuurlijk wel iets stoers doen op Tasmanie. Toen we bij het informatie centrum waren bleek dat we met onze parkpas niet naar de Airwalk konden, zonder extra geld bij te leggen. Daar hadden we niet zo’n zin in, dus dan maar alleen de stoere Eagle flight! We hadden al een heel patroon uitgedacht hoe we het zouden doen met de fotosessie…

Eenmaal in het park aangekomen viel onze mond open van verbazing. Een belachelijk klein kabelbaantje van krap aan 200 meter doemde voor ons op en ook nog eens een enorme wachtrij. Je werd met je kont in een rugzak gezet en je werd achteruit omhoog getrokken, om je vervolgens weer vooruit te laten vliegen. Dit ritueel herhaalde zich nog een keer voordat je mocht uitstappen. Vier keer 200 meter is inderdaad 800 meter, maar het viel ons enorm tegen. We hadden er echt wel een beetje een kater van (en dat was niet van het stappen!!). Een fietstochtje naar Grou is meer adventure en exiting dan dit!

We hebben nog een poging gedaan om onze tickets weer door te verkopen, maar dat lukte niet. Sicco probeerde op goed geluk nog bij het informatiecentrum om ons geld terug te krijgen met een onzinverhaal. Tot onze verbazing was dat wel mogelijk maar moest het op de plaats waar we de kaarten ook gekocht hadden, 35 km terug… We besloten het toch maar wel te doen en dan later op de dag een wandeling mee te pikken. Met weer een redelijk gevulde portomonnee zijn we naar het Mount Hartz Peak National Park gegaan. Het was inmiddels al erg laat en we moesten nog op zoek naar een slaapplaats. In het park zijn we richting de Arve Falls gereden.

JAA! Handstand @ Lady Barron Falls...
Lady Barron Falls..
Horshoe Falls, breakdance! ;)
Whaha! Koala-imitatie!
Bro & Sis

Bovenop de berg aangekomen vonden we het een fantastische plaats om te blijven slapen. Het was er ijskoud, omdat we op dik 800 meter hoogte waren. Maar het was een geweldig uitzicht en ook nog eens super faciliteiten! We hadden daar een privé toilet, bbq, picknicktafels en een haardvuur met hout!! We stuiterden op en neer en vonden dat we de koning te rijk waren boven op de berg! We zaten letterlijk en figuurlijk met ons hoofd in de wolken. Na een lekkere maaltijd en mais van de bbq vonden we het wel tijd voor een heerlijk kampvuurtje! Het vuur was nog maar net warm, toen we bezoek kregen van een paar Fransen, ook backpackers. Zij bleven die avond ook op de berg slapen. We hebben ze maar een kop thee aangeboden aangezien ze nogal rilden en in de buitenlucht gingen slapen…brrr. Gelukkig hebben wij het voor de verandering niet koud gehad ‘s nachts. We hebben eindelijk een paar voordelige slaapzakjes op de kop kunnen tikken. Eén gratis omdat we te lang in de rij moesten wachten! Kijk dat is nou eens service!

Haha, terwijl ik aan het uploaden ben komt Winnie the Pooh ineens te voorschijn! Geen idee waar ie vandaan komt, niet van mijn camera in ieder geval. Misschien leuk voor de jongere lezers van mijn blog? ;)
Sunset @ Strahan
In de bergen @ Queenstown..

De volgende dag zijn we naar het Mt. Field National Park gegaan. Dit park is bekend om zijn watervallen en mooie bosrijke omgeving. We zijn inmiddels erg getrainde wandelaars dus we gingen de grote wandelroute doen. We kwamen het eerste langs de Russel Falls. Een prachtige hoge waterval met verschillende plateaus. Het water valt per etage wel 20 meter naar beneden! Super mooi! We zijn stiekem (sstt) over de hekken heen geklommen om wat dichterbij te kunnen fotograferen. Na een veel te lange fotosessie, wat Doutzen Kroes in 5 minuten had kunnen doen, zijn we verder gelopen. Na een flinke klim kwamen we bij de Horse Shoe Falls. De foto’s werden hoe langer hoe gekker waardoor Sicco stoer een breakdance imitatie deed en ik deed een koala na…hihi. Heel veel gegnuif en gegniffel!

Halverwege onze wandeltocht kwamen we bij de Tall Trees, gigantische bomen van 70 tot 90 meter hoog! Wij schatten ze op 40 meter, oeps! Wel indrukwekkend om te zien. Op naar de volgende waterval: De Lady Barron Falls. Wederom een te gekke fotosessie, want hoe vaak in je leven zie je nou zo’n mooi natuurverschijnsel..?! Ik heb zelfs met gevaar voor eigen leven een keurige handstand geproduceerd op een waterval… Mijn ex-turnleraren zullen trots op me zijn ;-) Het is niet voor niets geweest, haha!!! Inmiddels waren we alweer 3 uur in het park terwijl de wandeling 1 uur en 45 minuten duurde. We besloten daarom om het laatste stuk maar even te gaan rennen omdat we nog 3-4 uur moesten rijden. Als echte rambo’s renden we door de bossen en doken onder varens door. Best geinig! We vonden dit park qua omgeving en wandelroutes de mooiste.

Enchidna, een groot stekelvarken!
BB @ Lady Barron Falls.

‘s Avonds zijn we doorgereden tot Strahan, een toeristisch plaatsje aan de westkust. Onderweg hebben we ergens heerlijke Fish&Chips genuttigd aangezien dat typerend voor Australie is. En opnieuw hebben we het kunnen presteren om het mooiste plekje te veroveren voor onze overnachting. Hoe we het elke keer voor elkaar krijgen weet ik ook niet, maar is het niet op het strand dan wel op een berg of bij een waterval. Echt te gek. In Strahan stonden we met onze auto aan een baai met een klein strandje inclusief een volle maan. De baai heette The Swan Basin, welke eer deed aan zijn naam doordat het ‘s ochtends vol zwarte zwanen lag! Terwijl we lekker aan het ontbijt zaten, kwam er een man langs die ons vertelde dat we hier voor de komende uren niet vandaan konden omdat er een mountainbike tour langs ging. Shit, dat moesten we niet hebben want we hadden al wat op de planning staan en daar moesten we over 1 uurtje zijn. Als een raket hebben we alles in de auto geklapt zodat we binnen 10 minuten weer aan het touren waren.

Cradle Mountain...
Cradle Mountain, 1555 meter hoog, symbool van Tassie..

Dikke Wombat...

Voor vandaag, onze laatste dag alweer op Tazzie, hadden we namelijk wel echt iets stoers geboekt! Quad (4weeldrive) racen in de gigantisch grote zandduinen! Sicco en ik gingen helemaal uit ons dak op die racemonsters. Vette bochten maken en vooral de gas ingedrukt houden. We vlogen beide een paar keer uit de bocht, maar werden daarop wel gewezen door de instructeur. Dat vond hij een beetje gevaarlijk… Wij vonden het machtig dus als hij het heuveltje over was gingen wij weer scherpe bochtjes maken, haha! Dit was echt een te gekke ervaring en het ging eigenlijk weer veel te snel voorbij.. Maar het was zo veel beter dan die Eagle Flight! ‘s Middags als laatste nog naar de Craddle Mountain, het symbool van Tasmanie. We hebben er nog een kleine wandeling gemaakt en toen was het echt tijd om te gaan… ‘s avonds moesten we weer in Devonport zijn voor de ferry.

Berber blijheid @ zandduinen!
Sicco en Berber op de Quads!

Inmiddels zijn we weer in Melbourne aangekomen en zijn mijn dagen geteld. Vrijdag vlieg ik weer terug naar Nederland, waar het serieuze en koude leven weer gaat beginnen. Natuurlijk had ik nog veel langer willen blijven bij Sicco en in dit mooie land, maar aan alles komt een eind. Bovendien ben ik in de uitzonderlijke positie dat ik van alle kanten (school, stage en werk) medewerking gekregen heb om dit te mogen meemaken.

Ik heb een fantastische tijd gehad en vond alles wat ik gezien en gedaan heb heel bijzonder! Het zal best vreemd zijn om Sicco nu weer achter te laten omdat het voor mij een grote vakantie is! En meestal ga je dan op het einde met zijn allen weer naar huis…. Maar hij heeft gelukkig nog heel veel mooie dingen voor de boeg. En vanaf dan ben ik weer trouwe bezoeker van deze site, in plaats van blogger! Iedereen bedankt voor het meeleven met onze verhalen! Het is echt ontzettend leuk om te lezen als je hier zit! Tot snel!

Veel liefs en tuten Berber (en nu op naar de souvenirsshops!! ;))

Dit filmpje is best grappig, vindt Berber. Ik vond het ietwat minder grappig! Bij deze mijn excuses voor het gevloek! Maar het was echt even nodig! G*d D*mn Mieren!

Sydney to Melbourne, ups&downs, hot&cold...

UPDATE! HEEL VEEL FOTO'S ONDERAAN!!!

Zo, het is inmiddels twee weken geleden dat we voor het laatst geblogd hebben. En wat gaat de tijd snel! Ik heb het hier helemaal geweldig en ik moet eigenlijk nog niet denken aan school en werk. Gelukkig heb ik nog even en genieten we met volle teugen. We hadden eerder echt geen tijd om te schrijven omdat we weer veel te veel leuke, spannende, mooie, dingen hebben meegemaakt. Pak er maar vast een bak koffie bij want het wordt weer een joekel van een verhaal met mega veel foto’s!

Ik begin bij 4 januari, op deze dag stond de trip naar de Blue Mountains op het programma. We wilden echter liever in het oude jaar nog gaan maar dat was al helemaal vol geboekt. Vandaar dat we nog een paar dagen langer in Sydney moesten blijven. Om 7 uur in de vroege ochtend moesten we al present zijn in het centrum van Sydney om vervolgens met een bus te vertrekken naar de Blue Mountains. Een Nationaal Park op twee uurtjes rijden. Eenmaal daar aangekomen gingen we eerst op een plaats kijken waar veel kangoeroes leven. Gelukkig hadden we mazzel en hebben we een lief gezinnetje kunnen spotten. Een vader, een moeder en een schattig klein roe’tje! We konden best dichtbij komen om foto’s te maken, voordat ze vrolijk weg spongen. Voordat we echt de bergen in gingen trekken was er eerst even tijd om een heerlijke cappuccino te drinken in een plaatselijk bakkerijtje.

In de Blue Mountains hebben we vele kilometers (voor mijn gevoel in ieder geval) geklommen en afgedaald. De paden bestonden vooral uit trappetjes. De wandeling in de middag was een afdaling in een prachtige omgeving met 997 treden! Resultaat de andere dag hele zware spierpijn in onze kuitjes. Maar het was het wel waard. We hebben prachtige landschappen gezien met bergen, rivieren en watervallen. En een erg bekend symbool van de Blue Mountains zijn the Three Sisters. Drie rotsen op een rij. De Blue Mountains hebben hun naam te danken aan de vele Eucalyptusbomen die er op de heuvels groeien. De bladeren geven een soort blauwe nevel af, waardoor de bergen een blauwe gloed hebben. Er zijn 600 verschillende soorten Eucalyptusbomen in de Blue Mountains. Zes soorten daarvan zijn niet giftig en daar leven koala’s in. Helaas hebben we geen koala’s gezien, wel een hol van de meest dodelijke spin. Volgens de mensen met zeer goede ogen zat die spin er ook in, maar ik vond het helemaal niet erg dat ik alleen een zwart gat zag. Ik ben maar snel doorgelopen…brrr! We hebben genoten van de trip en moe maar zeer voldaan waren we rond een uurtje of half 8 weer in Sydney. ’s Avonds was onze laatste avond in Sydney dus het leek ons gezellig om met ons groepje uit eten te gaan. We zijn naar een prima restaurantje geweest waar je voor $5 een goede maaltijd had. Erg gezellig en een leuke afsluiting van een super tijd in Sydney.

De volgende ochtend ging het echte reizen voor mij beginnen. Sicco en ik hadden niet echt een doel, maar we wilden ergens tussen Sydney en Canberra gaan zitten aan de kust. Volgens de reisgids waren daar nog een paar leuke strandjes die wel het meepikken waard waren. Ik vond het echt te gek om nu echt weg te gaan. Ik had me er erg op verheugd. Het roadtrippen kon beginnen. Tijdens deze trip heb ik voor het eerst links gereden. Vreemde ervaring! Alhoewel ik zelf hartstikke links ben in mijn handelen (ik doe deuren op slot i.p.v. open, kijk altijd de verkeerde kant op met oversteken en draai flessen muurvast) viel het links-rijden en niet onbelangrijk het links-houden me wel een beetje tegen. Daarbij komt dat ik niet zo goed op commando links en rechts uit elkaar kan houden…Bij het afslaan gaat het daarom zo: Sicco geeft aan waar we heen moeten: Mijn kant of jouw kant, lekker simpel. Dan begin ik een paar keer te fladderen met mijn verkeerde hand langs het stuur om het knipperlicht te vinden. Mis! (Sicco lacht me iedere keer weer uit), die zit dus aan de andere kant. Haha . Maar maak jullie geen zorgen, aangezien we er inmiddels al mooi wat kilometers op hebben zitten ben ik al behoorlijk gewend geraakt.

Om een uurtje of 5 kwamen we aan in Jervis Bay, een prachtig klein badplaatsje. Volgens het Guinness Book of Records het witste strand met het helderste water ter wereld! Dat leek ons een prima plaats om te overnachten. De campings in de buurt waren allemaal vol dus er zat niets anders op om het mooiste plaatsje aan het strand illegaal te veroveren. We sloegen ons kamp op en bakten meesterlijke pannenkoeken die er naar het reizen zeer goed invielen. ’s Nachts was het erg helder waardoor we lekker een uur op het verlaten strand hebben gezeten. Zo relaxed en mooi. Kijken naar de sterren en de zee en wat praten over van alles en nog wat. De volgende dag had ik heel erg naar uitgekeken! We hadden kaartjes gehaald voor een Dolphin Watch Cruise in Jervis Bay. De kans dat we dolfijnen konden zien vanaf de boot was 95 procent! Van dit soort percentages wordt ik helemaal wild, dus we hebben die cruise maar even rap geboekt. Het weer was perfect: vol zonnig, dus prima zicht! Na 20 minuten varen zei de schipper dat er dolfijnen recht voor ons waren. En inderdaad ver in de verte zag je wel iets bewegen. Gelukkig konden we dichterbij komen en hebben we gewoon in het echt dolfijnen zien zwemmen. Het was een groepje van 5 dolfijnen, om en om kwamen ze naar boven. Zo prachtig en zo enorm bijzonder om mee te maken. Dit was echt wel een droom van ons omdat in het echt te zien. Het maken van foto’s viel best wel tegen, want in de tijd dat je de camera scherp stelt en ontspant is de dolfijn net weer onder water. Maar het maakte ons niet uit want we waren beide dolgelukkig! Sicco was nog even met mijn camera aan het prutsen totdat ik ineens een dolfijn zag springen. Ik rukte mijn camera uit zijn handen en we renden naar de boeg van het schip. Daar zagen we dat twee dolfijnen zomaar voor de boeg uit zwommen. Beetje spetteren, beetje springen! Ik was helemaal hyper en begon tegen Sicco te gillen. Ondertussen drukte ik mijn vingers bijna kapot op het knopje van mijn camera om dit bijzondere moment maar vooral vast te leggen forever! De dolfijnen zwaaiden nog even naar ons en verdwenen toen uit het zicht….Wauw! Wat een geweldige ervaring, we waren door het dolle heen. Het mooie was ook nog dat er maar 10 mensen of zo (waaronder ons!) het voorval gezien hebben omdat de anderen aan het genieten van het zonnetje waren of binnen aan de gratis thee en koffie zaten. Dat maakt het natuurlijk extra leuk!

’s Middags gingen we verder trekken. De bedoeling was om naar Pebbly Beach te gaan. Volgens het reisboek leefden daar tamme kangoeroes die soms het water in gaan om te bodysurfen! Dat moet je natuurlijk een keer meegemaakt hebben. Dus we zetten de gas erin. Helaas zijn we er nooit aangekomen omdat we een 8 km lange landweg op werden gestuurd. Eindelijk weer bij een kruispunt aangekomen stond er weer een bordje dat Pebbly Beach terug was. Ja daag, dus we zijn doorgereden naar Batemans Bay. Daar hebben we voor het eerst de tent opgezet op een camping. Dat heeft ook altijd zijn charme! Het campinglife gevoel kwam weer boven.

De volgende dag zijn we redelijk vroeg vertrokken naar de hoofdstad van Australie. Nu denken de meeste van jullie vast: Sydney of Melbourne. Wel mensen schaam jullie niet maar dat antwoord is niet correct. De hoofdstad van Australie is namelijk Canberra. Misschien hebben jullie er zelfs nog nooit van gehoord. Doordat er altijd een felle strijd was tussen de havensteden Sydney en Melbourne: wie de leukste, grootste, knapste, belangrijkste en mooiste stad was, is er door de regering gekozen voor een onafhankelijke partij namelijk Canberra. Dus om van het geharrewar af te zijn is Canberra de hoofdstad geworden en vanuit die stad wordt het land geregeerd. Sicco wilde persé naar Capital Hill, het regeringsgebouw omdat hij vond dat je daar eens geweest moet zijn als je in de buurt bent. Bij de detectiepoortjes aangekomen moesten we ons even laten screenen in verband met de veiligheid. Er stonden wel 6 van die oude mannetjes, tussen de 50 en 60 jaar een beetje belangrijk te doen. Zegt zo’n mannetje tegen ons of we het naar ons zin hebben op onze HONEYMOON! Haha!! Sicco meteen: “No man, that’s my sister!” Hilariteit alom zullen jullie begrijpen. We houden deze slogan er daarom ook maar in bij alles wat we gaan doen. Natuurlijk nemen we een ijsje, het is tenslotte onze huwelijksreis. Hihi!

Verder was er eigenlijk niets te doen in Canberra. We zijn nog even het shopping center ingegaan, die zo groot was waardoor we er in verdwaald zijn, maar verder niets bijzonders. Het was bloedje heet dus we zijn maar op zoek gegaan naar een camping. Omdat we de volgende dag in één ruk door zouden rijden naar Melbourne.

Sicco gaat de avonturen die we beleefd hebben verder in detail vertellen maar ik moet nog iets kwijt over de Australian Open waar we gisteren geweest zijn. Het was een fantastische dag en geweldig om het een keer meegemaakt te hebben. We waren halverwege de dag ineens getuige van een voorbereidende training van Rafael Nadal en Carlos Moya. Nadal is toch wel behoorlijk mijn favoriet qua looks en kwaliteit. Dus ik vond het geweldig om te blijven kijken. Sicco en Aart wilden na een tijdje wel weer naar een wedstrijd, maar ik besloot om nog even van heel dichtbij naar mijn tennisheld te kijken. Ik moet zeggen dat hij er in het echt woest aantrekkelijk uitziet! ;-) Veel teveel foto’s gemaakt, maar dat maakt gelukkig niets uit met een digitale camera. Toen de training afgelopen was zwaaide hij nog even en kreeg ik een dikke knipoog (dat laatste is gelogen maar klinkt wel goed, hihi). Nadal verdween in de hysterische mensenmassa. Aangezien ik mezelf ook wel reken onder een fanatieke Jan Paparazzi besloot ik om een sprintje in te zetten. Ik moest eerst een rondje om de tennisbaan omdat er overheen geen optie was. Er stonden te veel belangrijke mensen die mij waarschijnlijk dat niet in dank hadden afgenomen. Hier en daar heb ik een duwtje uitgedeeld, en volgens mij heb ik ook wel op een paar tenen gestaan. Maar als er een VIP gefotografeerd moet worden ben ik erbij. (score tot nu toe excl. voetballers: Jennifer Hoffman, Jim Bakkum en Pia Douwes) Bij een T-splitsing stond ik voor een moeilijk besluit: Links of rechts. Mijn zintuigen zeiden rechts aangezien daar mensen aan het gillen waren. Ik vervolgde mijn sprint en ineens stond ik oog in oog met Nadal. Slechts gescheiden van een glazenwand van een kantoor. Hij was wat aan het handje schudden met mensen. Mijn relativeringsvermogen ging in werking: hij is er nu in, dus hij moet er ook weer uit! Ahaa zie daar een deur! Ik zocht positie, hangend in een plantenbak en binnen 10 seconden was het raak! KLIK een fantastische foto van Rafael Nadal op 1,5 meter afstand! Whoehoe!

Nu is het dan echt de beurt aan Sicco. Bedankt voor de reacties, het is inderdaad erg leuk om te horen dat mensen je volgen, grappig dat ik nu in de andere positie zit.

------------

Toen we s’ochtends in Canberra wakker werden, was het bewolkt, en steenkoud. Na een kort bezoekje aan de Botanic Gardens vonden we het dan ook wel weer genoeg in Canberra. De niet boeiende hoofdstad van Australie. Canberra is de hoofdstad, om het eeuwige geruzie tussen Sydney en Melbourne de kop in te drukken. En daar kwam bij dat Canberra meer landinwaarts ligt, wat bij een eventuele militaire inval beter zou zijn te verdedigen.

De rit naar Melbourne was lang, en was onverwachts gloeiend heet. Maar 8 uurtjes later kwamen de wolkenkrabbers toch in beeld. In Melbourne trokken we weer voor een paar dagen bij de Bouwmeesters in, die hier nog steeds zitten met hun zeilevenementen. De volgende dag zijn we Melbourne nog even in geweest. Berber hopte van souvenir winkel naar souvenir winkel. Roelof en ik waren meer geïnteresseerd in een subway broodje. Na wat rondgewandeld te hebben in de hitte, besloten we het strand nog even op te zoeken. Anneke en Marit waren klaar met hun zeiltraining en gingen ook naar St. Kilda Beach. Het was niet echt een super mooi strand, en er waren ook geen golven, aangezien het in een baai ligt. Na een uurtje of 2 werd het echter snel kouder door de opkomende zeewind en gingen we terug naar het appartement. Die avond nog wat filmpjes gekeken en boodschappen gedaan voor de volgende dag.

Want, we gingen naar Phillip Island. De weersvoorspelling was fenomenaal, 42 graden! Er was dus ook maar een plek waar je die dag moest zijn, en dat was het strand. Phillip Island ligt zo’n 150 kilometer buiten Melbourne en staat bekend om haar pinguïn parade. Rond zons- op en ondergang komen en gaan er meer dan 1000 pinguïns de duinen/zee in. Aangezien de Bouwmeesters een ‘rustdag’ hadden gingen we met zijn 5en op weg naar de pinguïns.

Terwijl ik rustig zat te genieten van het mooie weer en het mooie eiland dook er echter in een keer een nogal stilstaande auto voor me op. Ik remde als een dolle, maar met een gangetje van 30 kilometer per uur slipte ik achterop de auto, en de beste man voor mij tikte zijn voorganger nog even op zijn achter bumper. Sh*t! Gelukkig was niemand gewond en gingen we erg langzaam. Dat is natuurlijk het belangrijkste. De mensen die ik wat schade bezorgde waren gelukkig niet boos en heel relaxed, wat het voor mij ook iets ‘leuker’ maakte. De schade was alleen wat blik schade en een missende grill. En voor mezelf een kapotte koplamp en de grill. Uiteraard flink balen maar het kon tien keer erger. Maar ik was verzekerd dus maakte me niet erg druk en de volgende dag zou ik het wel uitzoeken.

De dag ging immers voort op Phillip Island. We zijn gelijk maar naar het strand gereden en Roelof huurde een surfboard. De volgende 6 a 7 uren hebben we in de zee doorgebracht. Roelof en ik hebben de hele dag gesurft en ook Roelof heeft het nu aardig onder de knie. De dames hebben aan hun kleurtje gewerkt en met 42 graden kan ik je vertellen dat daar niet tegen te smeren is. Met verbrandde lichaamsdelen gingen we dan ook naar de andere kant van het eiland. Met de zonsondergang waggelen er meer dan duizend pinguins over het strand, op weg naar de duinen. We waren mooi op tijd en zaten eerste rangs. Rond 9 uur zag je de eerste pingu’s het strand op spoelen. Het was echt een super grappig gezicht om die beestjes te zien. Zodra ze op het strand zijn, wachten ze op elkaar en gaan dan met z’n 20en sprinten om het leven. En echt, het lijkt alsof ze echt weten welke kant ze opgaan. Het mooiste was eigenlijk nog wel, dat er ook langzame pinguins zijn. Het begint al dat ze de groep missen. Dan rennen ze als een dolle er achteraan, maar de kleine pootjes glijden steeds weg in het zand waardoor ze weer met de neus door het zand gaan. Echt humoristische beestjes. Ongeveer 45 minuten later waren er 1200 pinguins gepasseerd en zochten we de auto weer op. Op het parkeerterrein liepen echter ook nog wat verdwaalde pinguins… Rond 1 uur s’nachts zochten we bekaf ons bed weer op…

Heel veel dingen regelen stond voor mij ingepland. Ik zette het op een bellen maar kwam van teleurstelling in teleurstelling. Ik bleek namelijk wel verzekerd, maar alleen voor de medische kosten die ik eventueel zou hebben en voor de medische kosten van anderen, door mijn schuld. Dat was echter (gelukkig) niet van toepassing. Het was slechts blikschade… maar ook dat is duur… Uiteindelijk komt het er dus op neer dat ik onverzekerd een klein slippertje heb gemaakt, en daarbij is schade ontstaan. Die schade zal ik waarschijnlijk zelf moeten betalen, omdat alle verzekering die ik heb mij niet echt kunnen helpen. Nadat Berber naar huis gaat begin ik hier in Melbourne te werken en ik zie wel hoeveel de kosten zijn. Daar is namelijk op dit moment niets relevants over te zeggen, net als dat wat er komen gaat. Ik heb geen idee… De tijd zal het leren…Oja, inmiddels ben ik wel verzekerd! ;)

Het kostte ons dus een dag om de zaken op orde te krijgen en het kostte ons eveneens een dag van ons Great Ocean Road trip. Die trip is dus van drie naar twee dagen gegaan en achteraf was dat ook wel prima. De Great Ocean Road is een van ’s werelds mooiste auto routes en is echt super populair hier. De 200 kilometer lange slingerweg lijdt langs ruige kliffen, mooie bossen, toeristische dorpjes en heel veel blauwe zee. Onderweg spotten we nog wilde koala’s… Het belangrijkste ding aan de Great Ocean Road zijn de Twelve Apostles, en de andere rotsformaties die daar nabij liggen. De kalkstenen rotsen zijn door erosie aangetast en daardoor zijn prachtige vormen ontstaan. De zogenaamde ‘blowholes’ waren dan ook echt wel vet. Het zijn gaten en tunnels in de rotsen en zee barst daar wild uiteen. Voor de zonsondergang hadden we de Twelve Apostles (waar eigenlijk nog maar 7 van over zijn) op de planning, omdat ze volgens elke reisgids/brochure dan veruit het mooiste zijn. Een acute bewolking en een super koude en harde zeewind verpeste het echter best wel. Het was niet zo mooi als het had kunnen zijn…

Op de Great Ocean Road heb je s’nachts een grote kans op een kangoeroe op je bumper. Dit wil je echter niet, want het sloopt je auto. Maar aangezien mijn voorkant toch al naar de maan was hoopte ik stiekem wel een kangoeroe te spotten. Nog geen kilometer onderweg lag er ineens een op de weg. Het was precies in de midden baan dus ik raakte hem net niet. De auto snel in de achteruit en nog even kijken hoe het beestje er aan toe was. Toen ik vlakbij hem was sprong ie echter weg, maar wel duidelijk was dat hij flink ‘dizzy’ was. Hij stond nu echt te wachten om aangereden te worden, want de naderende auto had hem volgens mij nog niet gezien. Op het laatste moment hipte hij gelukkig toch nog weg, zodat hij in ieder geval niet voor ons ogen dood ging. We zochten vervolgens om parkeerplekken om illegaal te camperen. Het was er echter pikdonker en we wisten dat er mensen patrouilleerden. Het leek ons dan ook geen fantastisch idee en zochten verder. Opeens dook er een bed en breakfast op en dat zagen we wel zitten. Na een lang landweggetje dook er ineens een kast van een huis op en een lief oud vrouwtje stond al op ons te wachten. Ook zij dacht vast dat we op honeymoon waren, want er werd ons een kingsize tweepersoons bed aangeboden voor $200,- per nacht. Maar, dan had je s ‘ochtends ook de koekjes en chocolaatjes op het voeten eind liggen. Best leuk, maar ietwat teveel. We mochten voor $25 in de auto slapen op hun erf en gebruik maken van de luxe douche. Na een praatje met de aardige mensen zochten we onze kofferbak op en gingen we eindelijk weer eens een lange nacht tegemoet. Tenminste, qua tijd had dat makkelijk gekund. Ware het niet dat het die nacht zó ontzettend koud was. Ieder uurtje waren we wel een paar keer wakker en onze voeten leken bevroren. Heel even waande ik me weer terug in winterig Friesland.

’s Ochtends waaide het nog steeds een storm en de temperatuur leek de 15 nog niet eens te halen. Na een extreem warme douche en ontbijt gingen we echter de laatste rotsformaties aan de GOR bekijken. De Lord Arch Gorge, de Blowholes, The Arch, The London Bridge en de Grotto stonden nog op het programma. De ene spot was niet mooier dan de andere en de ruige zee maakte het nog veel mooier. Rond 4 uur in de middag hadden we alles bezichtigd wat er te zien valt aan de GOR en gingen we door het binnenland weer terug naar Melbourne. Ondanks de koude nacht en tweede dag was de GOR een super mooie trip. Echt een aanrader…

Melbourne is bij uitstek de sportstad van Australië en ook de Australian Open, één van de vier Grandslams, wordt altijd gespeeld in de sportstad. Ook Aart wilde graag naar het tennis en zodoende gingen we met zijn 3en op naar Melbourne Park. De loting was aardig gunstig. Toppers als Nadal, Moya, Roddick, Davydenko, Robredo, Henin, Sharapova en Williams kwamen op dag 1 in actie dus wij waren helemaal blij met onze kaartjes. Op het park aangekomen werd ons echter duidelijk dat we alleen kaarten hadden voor de dagsessie. De avond sessie, waar Nadal en Moya kwamen opdraven zou aan ons voorbij gaan. Balen… Ook Roddick en Sharapova waren in het tweede Centrecourt, waar ons kaartje niet geldig voor was. Want wij hadden de Rod Laver Arena, HET Centre court. Na het schema grondig door te hebben gepluisd besloten we om eerst Serena Williams eens even te zien ballen tegen een Australische. Het werd een vrij gemakkelijke overwinning voor Williams. Shocking moment of the day: Serena Williams weegt slechts 65 kilo, is even groot als ik en haar schouders zijn 3 keer zo breed! Hoe kan dat!

Na Serena zetten we een sprintje in om Tommy Robredo, de nummer 16 van de wereld te zien spelen tegen de Duitse Sverev. Hij had namelijk de eerste twee sets verloren en voor hij er uitlag wilden we hem nog even zien spelen. Vanaf de derde set waren we toeschouwer en de uiteindelijk 5 uur durende 5-setter was zo cool. Robredo trok aan het langste eind en beide mannen verdienden een staande ovatie. Erg lange rally’s waren de standaard en het publiek bleef maar ‘waven’. Ook de Duitse en Spaanse fanclubs zorgden voor een geweldige sfeer. Door die lange 5 setter werd ons tennis dag nogal verlengd. Want er stonden 4 wedstrijden op die baan op het programma en zolang die nog bezig waren, waren wij welkom in het park. Ondertussen hopten we van wedstrijd naar wedstrijd, werd ons opslag nog gemeten in snelheid (135 km/u) en stuiten we per ongeluk op de training van Nadal en Moya. Nadal en Moya, de spelers die we NIET zouden zien zagen we toch nog. Super vet natuurlijk… De laatste wedstrijd van de dagsessie was afgelopen om 7 uur en om half 8 begon de avondsessie. Aangezien niemand ons het park uitstuurde, bleven we nog even rond struinen. Ondertussen vlogen talloze supporters nog in en uit de stadions en de kaart controleurs leken nogal uit functie. We waagden het er dan ook op en er werd inderdaad niet om de kaartjes gevraagd. Hoppa! Zaten we toch mooi voor noppes op de beste plekjes (naast de vriendinnen van Moya!) bij Moya – Koubek. De wedstrijd was ook weer zeer vet om te kijken. Gek publiek, lange rally’s en mooie punten. Alleen, na de eerste set werd het wederom steenkoud. Per game verlieten meer mensen het stadion en wij bleven maar bikkelen. Rond 11 uur, toen we al 12 uur tennis kijken er op hadden zitten werd het ook ons echt te koud. Bij een set stand van 2-1 voor Koubek gingen we opzoek naar een afzakkertje in de stad.

Na nog een paar biertjes werd afscheid genomen van Aart, die ik waarschijnlijk op Bali nog weer zie, en anders in Groningen. Al met al was het een super leuke dag. Het is echt een belevenis om eens op zo’n park rond te lopen en van wedstrijd naar wedstrijd te kunnen lopen. Al die goede tenissers en de gemoedelijke atmosfeer, echt top! Over de gehele dag hebben we de volgende toppers gespot: Serena Williams, Robredo, Henin, Davenport, Chela, Garcia-Lopes, Murray, Nadal, Moya, Llodra, Davydenko en Koubek.

Vanochtend ben ik eerst met Anneke naar de stad gereden naar een fysiotherapeut, Berber heeft de was gedaan en ik heb de Spirit of Tasmania geboekt. Vanavond gaan we namelijk in 12 uurtjes per ferry naar Tasmanie.

Zo, dat is dus wat wij de afgelopen 10 dagen hebben beleefd. Weer een ontiegelijk lang verhaal, maar ik lees in de reacties dat dat wel gewaardeerd wordt. De komende 10 dagen zitten we dus op Tazzy, eens kijken of dan ook weer zo’n mega blog kunnen creëren!

Wederom bedankt voor de leuke reacties en mailtjes! Keep going! En ‘no worries’, met mij (ons) komt alles goed… Dikke tut Sicco en Berber. X