Voor de meeste mensen gebeurd er in 2 weken niet al teveel,
echter op het Zuid-Amerikaanse continent zijn er alweer teveel dingen beleefd
die met het thuisfront gedeeld moeten worden. Inmiddels ben ik 6 stempels in
mijn paspoort verder en heb ik net de heilige grond van ‘Pluisje’ en ‘Lionel’
aangeraakt en wacht er alweer een enorm land met activiteiten en fantastische
steden op ons! Maar nu eerst, terwijl de gigantische Andes bergen en haar haarspeldbochten
langs me zoeven, focus; Bolivia en Chili!
Na het oud en nieuw festijn in Peru zijn we naar het zuiden
gekacheld en zonder problemen de grens met Bolivia over gegaan. Bolivia is
eigenlijk een dikke berg, en het armste land van het continent. Het gekke is
echter, dat ik Peru er veel gaarder uit vond zien. Onze eerste stop in Bolivia
was het niet te verwarren met het tropische strand wat we later nog gaan
bezoeken, Copacabana. Als goed voorbereidde reizigers geen letter gelezen in de
Lonely Planet voor aankomst, terwijl de eerste zin bij het hoofdstuk Copacabana
was: There are no banks in Copa! Ideaal natuurlijk, want wij hadden ongeveer 3
Peruaanse Solletjes over om niet teveel waarde te verliezen bij wisselkantoren.
Gelukkig zat er onder in de backpack nog net 40 US Dollar in een oude sok (met
gaten!) Dit enorme bedrag was in spotgoedkoop Bolivia nog net genoeg om 2
retourtjes naar Isla del Sol te kopen, een klein hamburgertje, flessie wijn,
dak boven het hoofd en 2 enkeltjes La Paz! Op Isla del Sol, een eiland in het
Lady Gaga meer (wederom). Door ons zeer beperkte budget, was het niet de beste
trip ooit, maar Isla del Sol was wel heerlijk ff relaxen. Hier misten we ook
nog bijna ons enige boot terug naar het vaste land, aangezien we blijkbaar in
een andere tijdzone bleken te leven! Rookie mistake!
Uitzicht vanaf Isla del Sol
De volgende dag, min of meer gedwongen gingen we opweg naar
La Paz en haar pinautomaten. Hilarische rit; ticket gekocht voor een rode bus,
en doordat het knettertje hard regende eindigden we binnen de minuut in een
knalgroene bus met locals! Buenas dias amigos. Na een uurtje hobbelen mochten
we ff een luchtje scheppen, en toen we uit een winkeltje kwamen was iedereen
spoorloos, en zagen we alleen in de verte nog een knalgroene bus op een vlot op
het Lady Gagameer dobberen! Niemand die ons wat had verteld, dus toen maar snel
op een bootje gestapt, in de hoop dat we eerder aan de overkant zouden zijn.. Gelukpoeperts die we zijn, waren we natuurlijk
optijd en bleef het geluk nog een paar dagen met ons, wordt vervolgd!
La Paz ligt in een grote vallei, en die is echt helemaal volgebouwd. Hier belanden we in een super groot hostel, met alles der op en der aan. Voor we het dan ook wisten deden we mee aan een spel waarin cervezas en de klok een hofdrol opeisten. Stiekem was het wel een hele mooie party avond, alleen bleven die bieries nog 2 dagen een hoofdrol opeisen ;)! Haha! De volgende dag zijn we in La Paz aan de wandel geweest, en zo stuiten we op een Nederlands restaurant met bitterballen, kroketten uitsmijters, gehaktballen en hutspot op de kaart! Wat een verwennerij! Deze lekkernijen werden dan ook drie dagen oprij gegeten. ’s Avonds zijn we nog naar een uitkijkpunt geweest, waar we de hele stad in de vallei konden overzien en de witte sneeuwtoppen op de achtergrond. Me gusta!
Stairway to heaven in aanbouw in ons hostel
Het hoogst gelegen voetbalstadion ter wereld waar Bolivia als zijn interlands wint, door de hoogte!
La Paz @ night
Tijdens de avond met mucho cervezzas!
en dan eindig je op de bar!
Valle de Luna
Na onze toch wel prima dagen in metropool La Paz, stond het
platteland van Bolivia op ons te wachten. We namen met opzet een bus die er
iets langer over deed(15 ipv 12 uur!), maar dat ie in ieder geval de hele tijd
over verharde wegen rijdt. Hier tuinden we er weer ouderwets in, want de
laatste 3 uur hebben we alleen maar door de modder zitten hobbelen, en kwamen
we uberhaubt goed weg dat ie er maar 17 uur over deed, want de dag erna was er
een bus halverwege blijven steken in de blubber. Lekker dan! In Uyuni is
praktisch helemaal niks, het is een mijnstad in de middle of nowhere, en met
nowhere bedoel ik dan ook echt nowhere. Waarom wil je daar in godsnaam heen? Vanuit
hier gaan namelijk de trips naar fantastische omgeving met zoutmeren, vulkanen,
geisers, gekleurde meren en miljoenen flamingo’s! Uiteraard, een verplicht
nummertje als je er toch bent!
De volgende dag begon onze tour in een Jeep, met 4 anderen,
een Frans en Braziliaans stelletje. In eerste instantie leken ze vrij saai,
maar uiteindelijk wel prima tijd mee gehad. Onze eerste stop was net buiten
Uyuni, bij een treinen kerkhof. Jaren oude locomotieven en wagons zijn hier
gedumpt en zijn nu grafiti heaven en toeristische trekpleister, best vet!
Echter, de volgende stop zou bij de Salares de Uyuni zijn, de immense
zoutvlakten die in het regenseizoen als een spiegel zijn. Ondanks dat de rest van de trip ook vet is,
hier draait het om! Echt super indrukwekkend als je er eenmaal bent, aangezien
je niks geen horizon ziet, en dus lijkt het net alsof het je bij het einde van
de wereld bent aangekomen. Hierdoor kun je hier ook super vette foto’s maken,
en wij hadden het strijdplan al helemaal bedacht! ;) Helaas snapte onze Braziliaanse
vriend Beno het niet altijd even goed, dus niet alles is zo grappig geworden
als dat we het zelf vonden, maar toch zeer content! J Na de lunch hebben
Jordi en ik de twee plekken op het dak van de Jeep geshotgunned, en al wegbrandend in de zon reden door dit
adembenemende landschap! Not bad at all my friends!
Trein kerkhof in Uyuni
Jordi is nog steeds deze rekensom aan het uitrekenen..
Schaatssprongen?
Salar de Uyuni!
:)
Aaah!
Jordi doet poging tot opeten van hapje Sicco!
Werk aan die timing!
Check! :)
Balerinas in spé!
Die middag moest er aardig wat afstand overbrugd worden, dus
dat was alleen maar rijden en zo nu een dan een foto’tje. ’s Avonds sliepen we
in een soort hostel, en hier troffen we ook twee Nederlanders die we eerder in
Peru een tour mee deden. Gezellige avondje zitten kaarten en drinken. Dag 2 van
de tour was helaas een beetje regenachtig en vrij koud, door de hoogte waar we
ons bevonden. Wel hilarisch dat onze Braziliaanse vrienden daar voor het eerst
sneeuw zagen. Onderweg zijn we een paar keer gestopt bij mooie meren en
rotsformaties, maar het was zo koud dat we vaak binnen de minuut weer in auto
zaten. ’s Avonds waren we echter bij Lago Calorado, toch echt wel de meeste
indrukwekkende van allemaal! Knalrood water, vette bergen op de achtergrond en
als klapper een paar honderduizen felroze flamingo’s! Echt super vet, vooral de
twee extreem grote Flammies die daar rondstapten.. (zie beneden)
Vulkanen op de grens van Bolivia en Chili...
Flammies!
Speciaal voor onze Braziliaanse vrienden, Sneijder met het hoofd! :)
Uyuni groep
Dag 3 stonden we om 4 uur klaar om bij sunrise de geisers te
zien en een baantje te trekken in de thermale baden. Het had goed gevroren
snachts en onze gids loodste ons met minimaal zicht naar de geisers. Behalve de
rotte eieren lucht, blijft het bijzonder om zoiets te zien en was het vooral
lekker warm, aangezien het nog steeds vroor als een gek. Onze Fransoosjes en
Brazzi’s waren echter onderweg bevroren, en het duurde echt een eeuwigheid
voordat zij weer es bij de Jeep waren, dus de echte sunrise misten we. Balen
natuurlijk, maar ook een kwartiertje later was het nog sprookjesachtig, met de
dampen van de warme baden, oranje zon en flamingo’s in het meer er achter. Vrij
fenomenaal! Na het ontbijtje gingen we richting het laatste hoogtepunt van deze
trip, Laguna Verde, oftewel het groene meer dat er verdomd blauw uit zag! ;)
Vervolgens werden wij op de Boliviaans Chileense grens er uit gezet en zaten we
een uurtje later in de bus opweg naar Chili.
Woehoe! Warme handen! :)
Rotte eieren, I Like!
Doe mij maar een plons hoor!
Het groene meer... ?
Rio muscles in progress!
Bus naar Chili...
Stempel scoren!
Na de verplichte grensverplichtingen stonden we dus ineens
midden in de woestijn, waar het super warm was en stoffig. Vanuit San Pedro zag
je echt zo’n beetje de hele Andes. Echt supervet, tot in de verste verte was
het woestijn, met op de achtergrond besneeuwde toppen van enorme bergen! In die
hitte was de enige optie die overbleef, een pinautomaat vinden en een Chileens
biertje proeven. In Chili is overigens een waardeloze munteenheid, (1 euro is
650 Chileense pesos) maar alles is gewoon best wel duur dus de duizendjes
vliegen je om de oren. Daarentegen waren tours wel relatief goedkoop, en zo
hadden we de volgende dag een mooi programma opgesteld. Om 9 uur gingen we met
een busje naar de Valle de Muerte, wat een rotsachtige vallei was, waar ineens een
enorme zandheuvel opdook. Hier hebben we, jawel, het snowboard onder geknoopt
en de hele ochtend gesandboard. In principe werkt het precies hetzelfde als
snowboarden, alleen glijd zand veel minder lekker en is het sturen dus ook erg
zwaar. Minder puntje, het steeds weer omhoog moeten lopen! ;) Na een tijdje ook
nog geprobeerd om de trucendoos open te gooien, maar deze doos bleek vrij leeg
met als resultaat dat ik 3 dagen lang zand in oorschelpen, neus en andere
lichaamsopeningen heb gevonden! Haha!
Wihaaaaaaaaaa!
Na de lunch gingen we opweg naar een paar meren in de
woestijn, met als hoogtepunt dat een van de meren zo’n hoog zoutgehalte had,
dat je net als in de Dode Zee drijft. Echt super bizar! Al drijvend een Vi’tje
en Helden lezen, heerlijk! Uiteraard hadden deze boys voorbereidingen getroffen
en is er ook een klein biertje gedronken terwijl we ronddobberden. Terwijl
iedereen lekker lag te dobberen, moesten wij zo nodig de proef op de som nemen
door tegen alle wetten in proberen naar beneden te duiken. Uiteraard compleet
onmogelijk, en enorm zout water in je neus en ogen is ook echt geen aanrader.
Aangezien we geen schoon water o.i.d. in de buurt hadden, droogden we op in de
bus en werden we compleet wit, tot hilariteit van alle bejaarden in de bus. Na
de pisco sour bij sunset en een paar andere niet al te bijzondere gaten in de
grond, gingen we huiswaarts en vielen we, gezout en al in slaap.
* Op de beat van Wiggle Wiggle* Dobber Dobber!
De volgende dag hebben we gechilled bij een zwembad waarna
de nachtbus naar La Serena werd gepakt. Na 16 uur tuffen hebben we een chill
hostel gezocht en zijn we de stad in geweest om wat activiteiten te regelen
voor de komende dagen. Terwijl het plan mountainbiken was, eindigden we met een
bergklim dagje. Het zonnetje was inmiddels krachtig aan het shinen, dus de
middag hebben we in een strandtent doorgebracht. ’s Avonds hadden we na lang
zoeken eindelijk een discotheek gevonden. Hier werd terplekke een bedrag bedacht
voor de buitenlanders, voor de entree. Genaaid natuurlijk, maar ja, weinig
keus. Eenmaal binnen keken we over alle koppies heen, en hadden we het idee dat
we iets ouder dan de rest waren. Desalniettemin naar de bar getogen en twee
bier besteld, waarna dat vrouwtje me doodleuk verteld dat er alleen red bull
was. Hoezo alleen Red Bull? Uh, omdat je in de jeugdsoos staat? Ah, mooi zuur!
Binnen tien minuten nog maar eens dikke entree betaald bij een andere club, die
gelukkig een groter succes bleek.
La Serena beach...
De volgende dag stond onze dagje klimmen op het programma.
Net buiten de stad waren erg vette rotsen en lagen de zeeleeuwen op steenworp
afstand te chillen. Na wat voorbereidingen konden we los en ik moet zeggen dat
het nog best lastig was zo nu en dan. Gelukkig had ik wel klimschoentjes aan
gekregen, en dat hielp echt super goed. Op het laatste lastige stuk na vloog ik
redelijk gemakkelijk omhoog, en was de oefen klim afgevinkt. Jordi had met zijn
maat 48 geen schoentjes, en had door hevig feesten zijn knie ook nog op slot
zitten, wat het een stuk lastiger maakte. De tweede klim was ondanks dat ze
zeiden dat het moeilijker was, vrij gemakkelijk. De derde was echt het beter
spiderman werk. Goeiedag, die berg stond dus echt verticaal, en je had zo’n
beetje nul grijppunten. Met een beetje magnesium aan je handen kom je nog een
heel eind, maar na 15 minuten martelen op het laatste stuk waren mijn vingers
helemaal verkrampt en kon ik echt helemaal niks meer. Ik baalde echt als een
stekker dat het niet gelukt was om de top te halen, maar vele klimmers bleken
op dat stuk te strandden, dus dat was maakte veel goed.
In de nacht gingen naar het Miami van Chili, Valparaiso. Hier hadden we
een erg chill hostel te pakken, en smiddags zijn we de stad en de stranden
wezen verkennen. Dezen waren niet super mooi, maar in Viña del Mar, het
buurdorp moesten ze vele malen mooier zijn. Deze wilden we de volgende dag dan
ook graag bezoeken, per fiets wel te verstaan. Echter, sauer dat we waren,
waren we 1 minuut te laat bij de fietsverhuur, zodat we in het busje eindigden.
Die dag heerlijk gechilled bij het strand, en ietwat onnauwkeurig geweest met
de zonnebrand. Gevolg, een half wit, en een half rood lijf! J De
volgende dag hadden we gelukkig wel een paar beachcruisers te pakken, en werd
Viña del Mar andermaal bezocht, en dit keer een ander strand. Ook nog een paar
honderd Chilenen vermaakt door een ware beachball show weg te geven op een
overbevolkt strand! ;)
Valparaiso
Enorme golven die letterlijk op de beach breken!
Beachball champs!
In Chile is graffiti legaal, en daardoor zitten steden helemaal vol! I Like!
Met pijn in het hart hebben we Valparaiso verlaten, op naar de hoofdstad
Santiago de Chile en in de wetenschap dat we pas over een week of 2 in Uruguay
pas weer strand zien, en dat de temperatuur boven de 30, en soms 40 zal
blijven. L In
Santiago werden we door de taxi chauffeur bij een kasteel afgezet, en dat bleek
ook nog eens erg chill en goedkoop! Hier gelijk de straat der straten maar
opgezocht, lekker geluncht en toen een kroeg vol Chilenen geholpen met het
aanmoedigen van de enige bekende Chileen, Alexis Sanchez. Voor niet iedereen
zullen de alarmbellen aangaan nu, maar deze beste man is van beroep spits, en
wel bij werelds beste club, FC Barcelona die deze middag de degens kruisten met
rivaal Real Madrid. Was weer een lekker potje, met wederom Barca als winnaar! S’
Avonds geprobeerd het nachtleven te vinden, maar de enige plek die druk was was
de Rasta bar, waar we zonder wietlucht om ons heen en zonder Bob Marley look enigszins
uit de toon vielen.. ;)
Plaza Santiago
Die Chileense vlag, is dus als een half voetbalveld! :)
Wall Street van Santiago
In Santiago zijn free-walking tours die ons werden
aangereden. Jongeren geven rondleidingen door de stad, en het is een goede
gewoonte om ze daarna te tippen. Geen probleem natuurlijk en op deze manier
hebben we de hele stad en al haar belangrijke plaatsen en gebouwen gezien. Na
de tour zijn we met een bizar steil treintje naar de top van de enige
heuvel/berg van de stad geweest, waar we een vet uitzicht over de stad hadden.
Hierna zijn we stad ingedoken, om het beste
wat Santiago te bieden heeft te bezoeken, genaamd; Café con piernas. Een paar
Ozzy chicks die we eerder hadden ontmoet hadden ons dit echt aangeraden, al
deden ze geheimzinnig over wat het nu echt was. Café con piernas betekent
Koffie met Pootjes en dus hadden we wel een beeld geschets. Echter, niets voldeed
aan onze verwachtingen, op de manier van dat dit veel erger was. Bij een
koffietoko met geblindeerde raampies (*voelt nattigheid*) trokken we de deur
los en twee zeer, zeer, zeer schaars geklede Big Mamas sprinten naar de koffie automaat
om het ons vervolgens quasi sensueel te voeren. Uh ja, bedankt, en de rest
drink ik zelf wel op! ;) haha.. Nog een klein dansje kwam er aan te pas, maar
om 2 uur smiddags, broodjenuchter pasten deze boys daarvoor en stonden we 5
minuten later schaterlachend buiten. Vervolgens nog een koffie’tje besteld in
een andere cafe con piernas, die gewoon voor de normale burgers zijn. Hier
werken gewoon knappe vrouwen, in normale rokjes/jurkjes en gaat het echt puur
alleen om de koffie! J
Hmm, nu lijkt ie vlak! Was bizar steil!
De volgende dag stonden we om 9 uur alweer op het
busstation, om de Andes door te knallen, opweg naar Argentinie! Daar zijn we nu
ook alweer een paar dagen, al veel leuke dingen meegemaakt maar daar blog ik de
volgende keer weer over! Thanks voor reacties etc, super leuk! Ik ga me nog een
maandje vermaken met 30-40 graden zon, en alle het leuke wat er op aarde te
doen is! Ciao Ciao amigos! xx
