New adventures down under...

How ya doin mates?

Om eens even lekker Ozzie te openen... Met mij is nog steeds ' Nothing on the Hand!' Ik heb weer heel wat te vertellen, dus zoals de ondertitel van mijn weblog al zegt; Lean back!

In mijn laatste blog zat ik nog vol blijdschap te vertellen dat ik gelukkig was met het vrije dagen systeem van het tomaten plukken. Dat bleek echter tegen te vallen. Volgens de planning had ik 2 vrije dagen oprij! Ik flink balen natuurlijk maar omdat ik toch vrij was de volgende dag besloot ik om een paar alcoholische versnapperingen te nuttigen, en om voor Bundaberg begrippen extreem laat op bed te gaan. De volgende ochtend werd ik wakker van Marnix die wel moest werken en toen hij vroeg of ik nog gezellig mee ging lachtte ik hem hard uit en draaide me nog eens heerlijk om in mijn kingsize bed!

Nog geen 10 minuten later zat ik met mijn slaperige kop in de bus op weg naar het werk. Zweedse collega's stapten half dronken de bus in en werden er met de zelfde snelheid weer uitgegooid, waardoor ik 1 minuut de tijd had om mijn spullen te pakken en te gaan werken. Normaal heb ik 45 minuten nodig voor alles, nu lukte het in 3! Onvoorstelbaar, maar ik pakte wel mooi de 10 uurtjes mee...De laatste week was echter qua werk niet meer zo boeiend. De baas houdt van rouleren en zo kregen we nieuwe supervisors (bazen) en nieuwe locals... En die waren veel chagrijniger en de lol ging er totaal af. Ze schreeuwden en vloekten alleen maar, maar ondertussen maakte het ze geen f*ck uit of je nu wel of niet een tomaat plukte. Alleen als de 'echte' baas in de buurt was deden ze wat autoritair en gingen ze het mannetje uit hangen.. Stakkers...

Spoorbrug in Bundaberg.

Langzamerhand begonnnen we aan onze laatste dagen in Bundaberg en hadden we weer 'vakantie' in het vooruitzicht. Daarmee kwam echter wel dat we onze vrienden moesten verlaten. En ik moet zeggen, als je zes weken met mensen zit opgescheept, leer je elkaar echt goed kennen en ontstaan er echte vriendschappen. Ik vond het serieus jammer om weg te gaan, en mijn tijd in Bundaberg was tot nu toe eigenlijk de leukste in Australie! Op de dag dat we weg gingen was de picking crew extreem vroeg klaar, en konden ze ons nog een keer dag zeggen. Het vreemde is dat je de meesten gewoon echt nooit weer ziet.. Gelukkig bestaat Facebook, het internationale Hyves...

Laatste foto met tomaat vrienden! Boven vlnr.: Marian, Mihkel, Ina, Marieke, Taavi, Christian, Kane, Johannes, Marnix en Allesia. Onder: Sicco, Hayley, Jeremy en Thomas...

Na het afscheid vertrokken Marnix en ik samen met onze Noorse roommates/collega's Ina en Marian naar Hervey Bay. Daar aangekomen hadden we een pick-up (Heit, ik bedoel dat het hostel ons op kwam halen, met een busje! haha!) en toen we instapten zat er een blond meisje in. Zonder 1 woord te hebben gezegd zeiden we tegen haar dat ze Nederlands was, en tataaaaa, het was zo. Nog geen minuut later kwam er een blonde kerel en een Chinees aan lopen. Ook zij zijn Nederlands zeiden we tegen elkaar, en wederom was het raak. Het blonde meisje bleek te gaan werken op Fraser Island, de 2 jongens bleken met ons een Jeep te delen. Een absurd toeval dus, want ook 2 meisjes in onze Jeep bleken Nederlands. En zo geschiedde het, 6 Nederlanders, 2 Noren en een Duits stel in 1 Jeep.

Nadat we op woensdag alle voorlichtingen en boodschappen hadden gedaan waren we donderdag ochtend helemaal klaar om naar Fraser te gaan. Samen met een andere groep, zonder Nederlanders reden we rond 12 uur met onze Jeep's het grootste zandeiland ter wereld op. Het weer was bij vertrek super, eenmaal op het eiland was het bewolkt. Onze eerste bezienswaardigheid op Fraser zou in mijn ogen ook gelijk de mooiste zijn, Lake McEnzie. Ware het niet dat de bewolking zo dusdanig was dat 'echte' schoonheid van het zoet water meer er niet uit kwam. Het zand is kristal wit en als je 'smerige' sieraden o.i.d. hebt dan kun je ze helemaal 'schoon' poetsen met het zand. En dan het water, dat is SPA BLAUW! Je kunt het ook gewoon drinken en het is net alsof je in het bad ligt... Heel apart, maar een geweldige ervaring. Het meer is overigens ontzettend diep. Na 5 meter lopen kun je al niet meer staan, en na 10 meter kun je al niet eens meer naar de bodem duiken, en is het water al donkerblauw, omdat het dan al te diep is voor het licht. Lake McEnzie was een van de dingen in Australie waarvan ik hoge verwachtingen van had, maar door de bewolking was het een tegenvaller. Het was super mooi, maar met zonneschijn 10 keer mooier! Gelukkig stond er op dag 3 nog een vluchtig bezoek op het programma.

Na Lake McEnzie reden we verder naar het strand. We raakten een beetje achter op schema omdat we enkele keren vast zaten in het loszand. Eenmaal op de 75 mile beach gingen we zuidelijk op weg naar het Maheno scheepswrak. Het wrak ligt al tientallen jaren op het strand weg te rotten, maar is daardoor wel een eyecather geworden. Best speciaal...Vervolgens moesten we vaart maken naar de Kgari camping zone. Dit omdat het vloed zou worden en je wilt dan echt niet meer met je Jeep op het strand zijn.

Giftige spinnen op de camping, deze was ongeveer 10 cm groot met uitgestrekte poten!

VOGELSPIN! Hij sliep/leefde recht boven me!

Common Brown (>1meter), extremely venomous (giftig) was de beschrijving!

In de Jeep, Gijs, Roos en ik...

Maheno scheepswrak

De Kgari camping lag achter de duinen en het werd 'gerund' door aboriginals. We konden kiezen uit echt kamperen of de stretchbedden in een 'hok' wat slaapzaal werd genoemd. Als we kozen voor kamperen zouden we slapen op 1 cm dikke matjes, en in de slaapzaal zagen de stretchbedden er toch wel een stuk beter uit. Nadat iedereen zijn plekje had gevonden slaakte Ina een kreet. Haar vingers wees naar het dak, precies boven mijn bed. Toen ik omhoog keek zag ik een vogelspin zitten. Echt vrolijk kon ik er niet van worden. Veel beweging zat er gelukkig niet in, maar fijn is anders... De aboriginals vertelden ons echter dat ze niet giftig zijn, in tegenstelling tot de talloze spinnen buiten. Met de groep hebben we een massale BBQ gemaakt en daarna gechilled aan het kampvuur. Vrij vroeg zochten we ons bed op, een dag op Fraser Island maakt je moe...

Toen ik wakker werd zat de vogelspin nog precies op dezelfde plek. Ware het niet dat ie gelijk begon te lopen. Nog veel en veel dichter bij mijn bed en dat stelde ik niet echt op prijs en stuiterde uit mijn bed. Wel met zoveel herrie dat gelijk 22 man wakker waren. Goedemorgen, en bedankt Sicco... Gelukkig konden ze de reden wel begrijpen en bovendien moesten we er toch bijna uit.In de ochtend werd er ook nog een slang gespot. Hij leek vrij onschuldig en Willem en ik durfden het dan ook wel aan om de close-ups foto's te maken. We hadden gelukkig, s'avonds hoorden we dat het een common brown was. Dat houdt in; extreem giftig, als ie je bijt heb je zonder hulp nog 2 uur te gaan... Oeps, maar ik heb de foto's!

Nadat we de Jeep weer in hadden geladen vertokken we op weg naar Eli Creek. Een rivier hier die op zijn diepst 80 cm is en continu ontelbare liters 'drinkwater' vanuit het 'binnenland' naar de zee brengt. Na eerst stroomopwaarts te zijn gelopen door de rivier hebben we een race gedaan naar beneden. Je mocht alleen je handen gebruiken en voor de rest was het knallen. Ik kwam als winnaar uit de bus en had het zand werkelijk overal. Je moet er wat voor over hebben om te winnen...

Eli Creek

Fraser Groep met Pinnicles op de achtergrond. Vlnr boven: Gijs, Ideke, Roos, Marnix, Marian en Ina. Onder vlnr: Matthias, Anett, Sicco en Willem.

Na ons race stapten we weer in de Jeep, reden langs de Pinnicles en de Maheno om aan het eind van het strand Indian Heads te beklimmen. Een vrije zware klim, aangezien het dik boven de dertig graden was. Op de top werden we echter wel beloont met een fantastisch uitzicht. Sprakeloosheid werd werkelijkheid... We misten de schildpadden, tijgerhaaien en dolfijnen echter in de zee (zijn er namelijk erg vaak te zien), maar het deed niets aan de schoonheid af...

Na een snelle lunch op het strand begonnen we aan een 3,5 kilometer lange wandeltocht door brandend heet zand, op weg naar de champagne pools. Dit stuk was niet bereikbaar per Jeep dus lopen was de enige optie. Het was een super mooie strandwandeling en ik kon de hitte goed weerstaan. Bij de champagne pools een snelle 'duik' genomen (het is 50 cm diep) en wat foto's en de terug weg werd ingezet. Het was wel mooi, maar niet super bijzonder. Gewoon wat rotsen op het strand die door de zee met water gevuld worden. De zon warmt het op en tataa, je ' zwembad is daar...Op de terug weg hadden we ons eerste echte confrontatie met een dingo. De gevaarlijke wilde honden leven op Fraser en vallen de mensen soms aan. We waren echter met een groep en als je uitstraalt dat je totaal niet bang bent is er 'nothing on the hand.' En inderdaad, de dingo liep ons gewoon voorbij...

Rare vis aangespoeld op Fraser...

Wauw... vanaf Indian Heads.

Indian Heads

Ik op Indian Heads, genieten van een fabuleus uitzicht.. (mooi woord he?)

Champagne Pools

Ik op de rotsen van de Champagne Pools met een golf in mijn nek! ;)

Dingo!

s' Avonds op de camping zongen de Abo's liederen en dansten ze voor ons om ons een beetje een idee te geven van hun cultuur. Was wel aardig, maar stelde eigenlijk niet zoveel voor... Met onze groep, en een paar biertjes, besloten we naar het strand te gaan. Liggend op het strand werden er wederom talloze vallende sterren gespot. Ik weet niet wat het is, maar er vallen hier in Australie echt veel meer dan in Nederland. De aboriginals kwamen ook nog even langs een lieten ons iets leuks zien. Als je 'moonwalkt' op het strand worden de fosfor deeltjes in het zand zichtbaar en die geven licht... Nooit eerder gezien...

Abo's...

BIG BASTARD!

Inpakken en op naar Lake Wabby was het plan voor dag 3. Op het strand kwamen we Hayley en Courtenay nog tegen, die we kenden van Cellblock in Bundaberg. Om bij Lake Wabby te komen moet je 2 kilometer lang door los duinzand ploegen. De duinrand om het meer zelf is super steil en de diepte in het meer gaat net zo steil. De steile rand werd uiteraard gebruikt om met zijn allen het meer in te rennen. Ondertussen knapte het weer een beetje op en dus besloten we om Lake Wabby eerder te verlaten, om langer de tijd te hebben @ McEnzie. Dit keer was het wel overweldigend... Jammer genoeg was mijn batterij leeg van camera en heb ik nog super snel slechts 3 fotootjes kunnen schieten...

pfff...

Springen in de duinen nabij Lake Wabby...

Rennen naar Lake Wabby

Lake McEnzie

Maar aan alles komt een eind, zo ook aan Fraser. Terug aan het vaste land hebben we gezamenlijk de boel opgeruimd en hebben we de laatste biertje op de pier gedronken. Vervolgens nog een gezellig diner gehad bij de Chinees. 3 Dagen Fraser met een 'Nederlandse' groep was niet echt wat we hadden gehoopt, maar het was super leuk. Ondanks het weer was Fraser zeer geslaagd. Om 1 uur s'nachts vertrok onze nachtbus naar Brisbane. Lopen naar de vertrek plaats van de bus was te ver dus besloten we te liften, en als de tijd begon te dringen een taxi te nemen. gellukig heb ik een vlotte babbel van paps geerfd en toen een ozzie stopte om een vuurtje te vragen beloofde ik hem tien pakken lucifers als hij ons naar de Greyhound bus zou brengen. Dat was geen probleem en zodoende bespaarden wij klauwen met geld! LOL!

Fraser friends: vlnr: Willem, Roos, Ideke, Gijs, Sicco, Marnix, Ina en Marian...

Aangekomen in Brisbane liepen we vrijwel gelijk door een afgezette crime scene, en een vrouwtje vertelde ons dat we in Brisbane op ons hoede moesten zijn voor criminaliteit. Welcome back in the BIG CITY LIFE! Al snel hadden we ons hostel gevonden en begonnen we de grote zoektocht naar een busje. Er bleken genoeg, maar vooral hele dure... Ik heb een paar goedkope gebeld, maar die waren inmiddels al verkocht of de eigenaar had de telefoon uit staan. Dat schoot niet echt op dus... Totdat er ineens een nieuwe advertentie in het hostel hing, een Holden Commodore station wagon met een drastische prijsverlaging. Ook de text; I need money, was hoopgevend.

Ik besloot te bellen. Het was dan wel geen busje, maar ook in de Commodores zit veel ruimte en heb ik veel goede verhalen gehoord. Een half uur later maakte ik met Marnix en Kyle, de eigenaar, een testrit. Een automaat, nooit eerder gedaan maar best relaxed eigenlijk. Het voelde allemaal goed en ook doordat ik in Cairns een misstap had gemaakt, wist ik nu waar ik op moest letten. Ook Kyle wist veel en het ging deze keer allemaal volgens de wet correct. Kyle had net een nieuwe registratie en verzekering op de auto gezet en de hele auto moest daarvoor worden 'gerapareerd' voor zover er iets kapot of oud was. Oftewel, alle essentiele dingen van de auto zijn een maand oud, en de van binnen ziet hij er super verzorgd uit. Het is een V6, en dat rijdt als een dolle... Ook alle benodigde campingspullen zijn aanwezig, en ook de pokerset is van de partij...

Het huidige project van Eelke Wouda, de boot is uit 1912!

....

Inside Holden Commodore...

3 van de 10 oude vulkanen

DE AUTO, met Glasshouse Mountains op de achtergrond...

Glasshouse Mountains

Australisch grootste held...

Gister morgen heb ik de auto dan ook echt gekocht en zijn Marnix en ik op naar Tweed Heads gereden. We moesten daarheen om de auto op mijn naam te zetten. Dit kon niet in Brisbane, omdat dat Queensland is, en de auto geregistreerd is in New South Wales, vanaf hier 1,5 uur rijden. Ik had alle papieren in orde dacht ik, ik moest alleen een bonnetje hebben van een verblijfplaats in New South Wales. Nou, daar was ik sinds aankomst in Sydney niet meer geweest dus heb ik maar een nacht betaald in een hostel in Tweed Heads, en niet benut omdat we in Brisbane sliepen. Toen stond niets de registratie meer in de weg. Mijn auto zonder problemen tot aan November 2008. Ik verlaat het land echter in Mei, en dan is de auto dus nog bakken met geld waard. Goede deal zeg ik...

Vanuit Tweed Heads zijn we terug gecrossed naar Brisbane, en 50 kilometer verder om oud Wartenster/Wargaster Eelke Wouda te bezoeken. Het pastte hem wel en zodoende bezochten we hem in Redcliffe. Hij werkt voor zichzelf als boot opknapper en heeft het daar aardig druk mee... Ik had hem afgelopen zomer in Warten met Sparta 100 al gesproken en het was leuk om hem weer te zien en te praten over van alles en nog wat. Rond 9 uur reden we weer terug naar Brisbane om daar ons bed in hostel BUNK op te zoeken...

Vandaag besloten we gelijk te gaan toeren met de auto. De Glasshouse Mountains stonden op het programma. Na anderhalf uur kwamen de 10 oude vulkanen in zicht en het was een mooi uitzicht. We besloten ook nog een wandelroute te doen door de bossen. Dit was een foute keus. In een half uur verzamelden we meer dan 50 muggenbulten en dat is a-relaxed. Maar het was zeker wel het bezoeken waard. Terug in Brisbane nog wat kleine aankopen gedaan voor de auto en nu zit ik dus weer een achterlijk lang verhaal te typen. De korte versies krijg ik maar niet voor mekaar....

Kung Fu!

Skyline Brisbane

Hostel BUNK, drukte in de stad

Morgen verlaten we Brisbane alweer omdat we richting Sydney moeten. Hopenlijk wordt het weer volzonnig de komende week, de laatste dagen is het bewolkt en 30 graden.

Dit was het weer, het volgende verhaal zal waarschijnlijk vanuit Sydney zijn.... Bedankt voor de reacties, blijf doorgaan! Is erg leuk voor de reiziger! ' HINT!' ;)

X Sicco