Sydney to Melbourne, ups&downs, hot&cold...

UPDATE! HEEL VEEL FOTO'S ONDERAAN!!!

Zo, het is inmiddels twee weken geleden dat we voor het laatst geblogd hebben. En wat gaat de tijd snel! Ik heb het hier helemaal geweldig en ik moet eigenlijk nog niet denken aan school en werk. Gelukkig heb ik nog even en genieten we met volle teugen. We hadden eerder echt geen tijd om te schrijven omdat we weer veel te veel leuke, spannende, mooie, dingen hebben meegemaakt. Pak er maar vast een bak koffie bij want het wordt weer een joekel van een verhaal met mega veel foto’s!

Ik begin bij 4 januari, op deze dag stond de trip naar de Blue Mountains op het programma. We wilden echter liever in het oude jaar nog gaan maar dat was al helemaal vol geboekt. Vandaar dat we nog een paar dagen langer in Sydney moesten blijven. Om 7 uur in de vroege ochtend moesten we al present zijn in het centrum van Sydney om vervolgens met een bus te vertrekken naar de Blue Mountains. Een Nationaal Park op twee uurtjes rijden. Eenmaal daar aangekomen gingen we eerst op een plaats kijken waar veel kangoeroes leven. Gelukkig hadden we mazzel en hebben we een lief gezinnetje kunnen spotten. Een vader, een moeder en een schattig klein roe’tje! We konden best dichtbij komen om foto’s te maken, voordat ze vrolijk weg spongen. Voordat we echt de bergen in gingen trekken was er eerst even tijd om een heerlijke cappuccino te drinken in een plaatselijk bakkerijtje.

In de Blue Mountains hebben we vele kilometers (voor mijn gevoel in ieder geval) geklommen en afgedaald. De paden bestonden vooral uit trappetjes. De wandeling in de middag was een afdaling in een prachtige omgeving met 997 treden! Resultaat de andere dag hele zware spierpijn in onze kuitjes. Maar het was het wel waard. We hebben prachtige landschappen gezien met bergen, rivieren en watervallen. En een erg bekend symbool van de Blue Mountains zijn the Three Sisters. Drie rotsen op een rij. De Blue Mountains hebben hun naam te danken aan de vele Eucalyptusbomen die er op de heuvels groeien. De bladeren geven een soort blauwe nevel af, waardoor de bergen een blauwe gloed hebben. Er zijn 600 verschillende soorten Eucalyptusbomen in de Blue Mountains. Zes soorten daarvan zijn niet giftig en daar leven koala’s in. Helaas hebben we geen koala’s gezien, wel een hol van de meest dodelijke spin. Volgens de mensen met zeer goede ogen zat die spin er ook in, maar ik vond het helemaal niet erg dat ik alleen een zwart gat zag. Ik ben maar snel doorgelopen…brrr! We hebben genoten van de trip en moe maar zeer voldaan waren we rond een uurtje of half 8 weer in Sydney. ’s Avonds was onze laatste avond in Sydney dus het leek ons gezellig om met ons groepje uit eten te gaan. We zijn naar een prima restaurantje geweest waar je voor $5 een goede maaltijd had. Erg gezellig en een leuke afsluiting van een super tijd in Sydney.

De volgende ochtend ging het echte reizen voor mij beginnen. Sicco en ik hadden niet echt een doel, maar we wilden ergens tussen Sydney en Canberra gaan zitten aan de kust. Volgens de reisgids waren daar nog een paar leuke strandjes die wel het meepikken waard waren. Ik vond het echt te gek om nu echt weg te gaan. Ik had me er erg op verheugd. Het roadtrippen kon beginnen. Tijdens deze trip heb ik voor het eerst links gereden. Vreemde ervaring! Alhoewel ik zelf hartstikke links ben in mijn handelen (ik doe deuren op slot i.p.v. open, kijk altijd de verkeerde kant op met oversteken en draai flessen muurvast) viel het links-rijden en niet onbelangrijk het links-houden me wel een beetje tegen. Daarbij komt dat ik niet zo goed op commando links en rechts uit elkaar kan houden…Bij het afslaan gaat het daarom zo: Sicco geeft aan waar we heen moeten: Mijn kant of jouw kant, lekker simpel. Dan begin ik een paar keer te fladderen met mijn verkeerde hand langs het stuur om het knipperlicht te vinden. Mis! (Sicco lacht me iedere keer weer uit), die zit dus aan de andere kant. Haha . Maar maak jullie geen zorgen, aangezien we er inmiddels al mooi wat kilometers op hebben zitten ben ik al behoorlijk gewend geraakt.

Om een uurtje of 5 kwamen we aan in Jervis Bay, een prachtig klein badplaatsje. Volgens het Guinness Book of Records het witste strand met het helderste water ter wereld! Dat leek ons een prima plaats om te overnachten. De campings in de buurt waren allemaal vol dus er zat niets anders op om het mooiste plaatsje aan het strand illegaal te veroveren. We sloegen ons kamp op en bakten meesterlijke pannenkoeken die er naar het reizen zeer goed invielen. ’s Nachts was het erg helder waardoor we lekker een uur op het verlaten strand hebben gezeten. Zo relaxed en mooi. Kijken naar de sterren en de zee en wat praten over van alles en nog wat. De volgende dag had ik heel erg naar uitgekeken! We hadden kaartjes gehaald voor een Dolphin Watch Cruise in Jervis Bay. De kans dat we dolfijnen konden zien vanaf de boot was 95 procent! Van dit soort percentages wordt ik helemaal wild, dus we hebben die cruise maar even rap geboekt. Het weer was perfect: vol zonnig, dus prima zicht! Na 20 minuten varen zei de schipper dat er dolfijnen recht voor ons waren. En inderdaad ver in de verte zag je wel iets bewegen. Gelukkig konden we dichterbij komen en hebben we gewoon in het echt dolfijnen zien zwemmen. Het was een groepje van 5 dolfijnen, om en om kwamen ze naar boven. Zo prachtig en zo enorm bijzonder om mee te maken. Dit was echt wel een droom van ons omdat in het echt te zien. Het maken van foto’s viel best wel tegen, want in de tijd dat je de camera scherp stelt en ontspant is de dolfijn net weer onder water. Maar het maakte ons niet uit want we waren beide dolgelukkig! Sicco was nog even met mijn camera aan het prutsen totdat ik ineens een dolfijn zag springen. Ik rukte mijn camera uit zijn handen en we renden naar de boeg van het schip. Daar zagen we dat twee dolfijnen zomaar voor de boeg uit zwommen. Beetje spetteren, beetje springen! Ik was helemaal hyper en begon tegen Sicco te gillen. Ondertussen drukte ik mijn vingers bijna kapot op het knopje van mijn camera om dit bijzondere moment maar vooral vast te leggen forever! De dolfijnen zwaaiden nog even naar ons en verdwenen toen uit het zicht….Wauw! Wat een geweldige ervaring, we waren door het dolle heen. Het mooie was ook nog dat er maar 10 mensen of zo (waaronder ons!) het voorval gezien hebben omdat de anderen aan het genieten van het zonnetje waren of binnen aan de gratis thee en koffie zaten. Dat maakt het natuurlijk extra leuk!

’s Middags gingen we verder trekken. De bedoeling was om naar Pebbly Beach te gaan. Volgens het reisboek leefden daar tamme kangoeroes die soms het water in gaan om te bodysurfen! Dat moet je natuurlijk een keer meegemaakt hebben. Dus we zetten de gas erin. Helaas zijn we er nooit aangekomen omdat we een 8 km lange landweg op werden gestuurd. Eindelijk weer bij een kruispunt aangekomen stond er weer een bordje dat Pebbly Beach terug was. Ja daag, dus we zijn doorgereden naar Batemans Bay. Daar hebben we voor het eerst de tent opgezet op een camping. Dat heeft ook altijd zijn charme! Het campinglife gevoel kwam weer boven.

De volgende dag zijn we redelijk vroeg vertrokken naar de hoofdstad van Australie. Nu denken de meeste van jullie vast: Sydney of Melbourne. Wel mensen schaam jullie niet maar dat antwoord is niet correct. De hoofdstad van Australie is namelijk Canberra. Misschien hebben jullie er zelfs nog nooit van gehoord. Doordat er altijd een felle strijd was tussen de havensteden Sydney en Melbourne: wie de leukste, grootste, knapste, belangrijkste en mooiste stad was, is er door de regering gekozen voor een onafhankelijke partij namelijk Canberra. Dus om van het geharrewar af te zijn is Canberra de hoofdstad geworden en vanuit die stad wordt het land geregeerd. Sicco wilde persé naar Capital Hill, het regeringsgebouw omdat hij vond dat je daar eens geweest moet zijn als je in de buurt bent. Bij de detectiepoortjes aangekomen moesten we ons even laten screenen in verband met de veiligheid. Er stonden wel 6 van die oude mannetjes, tussen de 50 en 60 jaar een beetje belangrijk te doen. Zegt zo’n mannetje tegen ons of we het naar ons zin hebben op onze HONEYMOON! Haha!! Sicco meteen: “No man, that’s my sister!” Hilariteit alom zullen jullie begrijpen. We houden deze slogan er daarom ook maar in bij alles wat we gaan doen. Natuurlijk nemen we een ijsje, het is tenslotte onze huwelijksreis. Hihi!

Verder was er eigenlijk niets te doen in Canberra. We zijn nog even het shopping center ingegaan, die zo groot was waardoor we er in verdwaald zijn, maar verder niets bijzonders. Het was bloedje heet dus we zijn maar op zoek gegaan naar een camping. Omdat we de volgende dag in één ruk door zouden rijden naar Melbourne.

Sicco gaat de avonturen die we beleefd hebben verder in detail vertellen maar ik moet nog iets kwijt over de Australian Open waar we gisteren geweest zijn. Het was een fantastische dag en geweldig om het een keer meegemaakt te hebben. We waren halverwege de dag ineens getuige van een voorbereidende training van Rafael Nadal en Carlos Moya. Nadal is toch wel behoorlijk mijn favoriet qua looks en kwaliteit. Dus ik vond het geweldig om te blijven kijken. Sicco en Aart wilden na een tijdje wel weer naar een wedstrijd, maar ik besloot om nog even van heel dichtbij naar mijn tennisheld te kijken. Ik moet zeggen dat hij er in het echt woest aantrekkelijk uitziet! ;-) Veel teveel foto’s gemaakt, maar dat maakt gelukkig niets uit met een digitale camera. Toen de training afgelopen was zwaaide hij nog even en kreeg ik een dikke knipoog (dat laatste is gelogen maar klinkt wel goed, hihi). Nadal verdween in de hysterische mensenmassa. Aangezien ik mezelf ook wel reken onder een fanatieke Jan Paparazzi besloot ik om een sprintje in te zetten. Ik moest eerst een rondje om de tennisbaan omdat er overheen geen optie was. Er stonden te veel belangrijke mensen die mij waarschijnlijk dat niet in dank hadden afgenomen. Hier en daar heb ik een duwtje uitgedeeld, en volgens mij heb ik ook wel op een paar tenen gestaan. Maar als er een VIP gefotografeerd moet worden ben ik erbij. (score tot nu toe excl. voetballers: Jennifer Hoffman, Jim Bakkum en Pia Douwes) Bij een T-splitsing stond ik voor een moeilijk besluit: Links of rechts. Mijn zintuigen zeiden rechts aangezien daar mensen aan het gillen waren. Ik vervolgde mijn sprint en ineens stond ik oog in oog met Nadal. Slechts gescheiden van een glazenwand van een kantoor. Hij was wat aan het handje schudden met mensen. Mijn relativeringsvermogen ging in werking: hij is er nu in, dus hij moet er ook weer uit! Ahaa zie daar een deur! Ik zocht positie, hangend in een plantenbak en binnen 10 seconden was het raak! KLIK een fantastische foto van Rafael Nadal op 1,5 meter afstand! Whoehoe!

Nu is het dan echt de beurt aan Sicco. Bedankt voor de reacties, het is inderdaad erg leuk om te horen dat mensen je volgen, grappig dat ik nu in de andere positie zit.

------------

Toen we s’ochtends in Canberra wakker werden, was het bewolkt, en steenkoud. Na een kort bezoekje aan de Botanic Gardens vonden we het dan ook wel weer genoeg in Canberra. De niet boeiende hoofdstad van Australie. Canberra is de hoofdstad, om het eeuwige geruzie tussen Sydney en Melbourne de kop in te drukken. En daar kwam bij dat Canberra meer landinwaarts ligt, wat bij een eventuele militaire inval beter zou zijn te verdedigen.

De rit naar Melbourne was lang, en was onverwachts gloeiend heet. Maar 8 uurtjes later kwamen de wolkenkrabbers toch in beeld. In Melbourne trokken we weer voor een paar dagen bij de Bouwmeesters in, die hier nog steeds zitten met hun zeilevenementen. De volgende dag zijn we Melbourne nog even in geweest. Berber hopte van souvenir winkel naar souvenir winkel. Roelof en ik waren meer geïnteresseerd in een subway broodje. Na wat rondgewandeld te hebben in de hitte, besloten we het strand nog even op te zoeken. Anneke en Marit waren klaar met hun zeiltraining en gingen ook naar St. Kilda Beach. Het was niet echt een super mooi strand, en er waren ook geen golven, aangezien het in een baai ligt. Na een uurtje of 2 werd het echter snel kouder door de opkomende zeewind en gingen we terug naar het appartement. Die avond nog wat filmpjes gekeken en boodschappen gedaan voor de volgende dag.

Want, we gingen naar Phillip Island. De weersvoorspelling was fenomenaal, 42 graden! Er was dus ook maar een plek waar je die dag moest zijn, en dat was het strand. Phillip Island ligt zo’n 150 kilometer buiten Melbourne en staat bekend om haar pinguïn parade. Rond zons- op en ondergang komen en gaan er meer dan 1000 pinguïns de duinen/zee in. Aangezien de Bouwmeesters een ‘rustdag’ hadden gingen we met zijn 5en op weg naar de pinguïns.

Terwijl ik rustig zat te genieten van het mooie weer en het mooie eiland dook er echter in een keer een nogal stilstaande auto voor me op. Ik remde als een dolle, maar met een gangetje van 30 kilometer per uur slipte ik achterop de auto, en de beste man voor mij tikte zijn voorganger nog even op zijn achter bumper. Sh*t! Gelukkig was niemand gewond en gingen we erg langzaam. Dat is natuurlijk het belangrijkste. De mensen die ik wat schade bezorgde waren gelukkig niet boos en heel relaxed, wat het voor mij ook iets ‘leuker’ maakte. De schade was alleen wat blik schade en een missende grill. En voor mezelf een kapotte koplamp en de grill. Uiteraard flink balen maar het kon tien keer erger. Maar ik was verzekerd dus maakte me niet erg druk en de volgende dag zou ik het wel uitzoeken.

De dag ging immers voort op Phillip Island. We zijn gelijk maar naar het strand gereden en Roelof huurde een surfboard. De volgende 6 a 7 uren hebben we in de zee doorgebracht. Roelof en ik hebben de hele dag gesurft en ook Roelof heeft het nu aardig onder de knie. De dames hebben aan hun kleurtje gewerkt en met 42 graden kan ik je vertellen dat daar niet tegen te smeren is. Met verbrandde lichaamsdelen gingen we dan ook naar de andere kant van het eiland. Met de zonsondergang waggelen er meer dan duizend pinguins over het strand, op weg naar de duinen. We waren mooi op tijd en zaten eerste rangs. Rond 9 uur zag je de eerste pingu’s het strand op spoelen. Het was echt een super grappig gezicht om die beestjes te zien. Zodra ze op het strand zijn, wachten ze op elkaar en gaan dan met z’n 20en sprinten om het leven. En echt, het lijkt alsof ze echt weten welke kant ze opgaan. Het mooiste was eigenlijk nog wel, dat er ook langzame pinguins zijn. Het begint al dat ze de groep missen. Dan rennen ze als een dolle er achteraan, maar de kleine pootjes glijden steeds weg in het zand waardoor ze weer met de neus door het zand gaan. Echt humoristische beestjes. Ongeveer 45 minuten later waren er 1200 pinguins gepasseerd en zochten we de auto weer op. Op het parkeerterrein liepen echter ook nog wat verdwaalde pinguins… Rond 1 uur s’nachts zochten we bekaf ons bed weer op…

Heel veel dingen regelen stond voor mij ingepland. Ik zette het op een bellen maar kwam van teleurstelling in teleurstelling. Ik bleek namelijk wel verzekerd, maar alleen voor de medische kosten die ik eventueel zou hebben en voor de medische kosten van anderen, door mijn schuld. Dat was echter (gelukkig) niet van toepassing. Het was slechts blikschade… maar ook dat is duur… Uiteindelijk komt het er dus op neer dat ik onverzekerd een klein slippertje heb gemaakt, en daarbij is schade ontstaan. Die schade zal ik waarschijnlijk zelf moeten betalen, omdat alle verzekering die ik heb mij niet echt kunnen helpen. Nadat Berber naar huis gaat begin ik hier in Melbourne te werken en ik zie wel hoeveel de kosten zijn. Daar is namelijk op dit moment niets relevants over te zeggen, net als dat wat er komen gaat. Ik heb geen idee… De tijd zal het leren…Oja, inmiddels ben ik wel verzekerd! ;)

Het kostte ons dus een dag om de zaken op orde te krijgen en het kostte ons eveneens een dag van ons Great Ocean Road trip. Die trip is dus van drie naar twee dagen gegaan en achteraf was dat ook wel prima. De Great Ocean Road is een van ’s werelds mooiste auto routes en is echt super populair hier. De 200 kilometer lange slingerweg lijdt langs ruige kliffen, mooie bossen, toeristische dorpjes en heel veel blauwe zee. Onderweg spotten we nog wilde koala’s… Het belangrijkste ding aan de Great Ocean Road zijn de Twelve Apostles, en de andere rotsformaties die daar nabij liggen. De kalkstenen rotsen zijn door erosie aangetast en daardoor zijn prachtige vormen ontstaan. De zogenaamde ‘blowholes’ waren dan ook echt wel vet. Het zijn gaten en tunnels in de rotsen en zee barst daar wild uiteen. Voor de zonsondergang hadden we de Twelve Apostles (waar eigenlijk nog maar 7 van over zijn) op de planning, omdat ze volgens elke reisgids/brochure dan veruit het mooiste zijn. Een acute bewolking en een super koude en harde zeewind verpeste het echter best wel. Het was niet zo mooi als het had kunnen zijn…

Op de Great Ocean Road heb je s’nachts een grote kans op een kangoeroe op je bumper. Dit wil je echter niet, want het sloopt je auto. Maar aangezien mijn voorkant toch al naar de maan was hoopte ik stiekem wel een kangoeroe te spotten. Nog geen kilometer onderweg lag er ineens een op de weg. Het was precies in de midden baan dus ik raakte hem net niet. De auto snel in de achteruit en nog even kijken hoe het beestje er aan toe was. Toen ik vlakbij hem was sprong ie echter weg, maar wel duidelijk was dat hij flink ‘dizzy’ was. Hij stond nu echt te wachten om aangereden te worden, want de naderende auto had hem volgens mij nog niet gezien. Op het laatste moment hipte hij gelukkig toch nog weg, zodat hij in ieder geval niet voor ons ogen dood ging. We zochten vervolgens om parkeerplekken om illegaal te camperen. Het was er echter pikdonker en we wisten dat er mensen patrouilleerden. Het leek ons dan ook geen fantastisch idee en zochten verder. Opeens dook er een bed en breakfast op en dat zagen we wel zitten. Na een lang landweggetje dook er ineens een kast van een huis op en een lief oud vrouwtje stond al op ons te wachten. Ook zij dacht vast dat we op honeymoon waren, want er werd ons een kingsize tweepersoons bed aangeboden voor $200,- per nacht. Maar, dan had je s ‘ochtends ook de koekjes en chocolaatjes op het voeten eind liggen. Best leuk, maar ietwat teveel. We mochten voor $25 in de auto slapen op hun erf en gebruik maken van de luxe douche. Na een praatje met de aardige mensen zochten we onze kofferbak op en gingen we eindelijk weer eens een lange nacht tegemoet. Tenminste, qua tijd had dat makkelijk gekund. Ware het niet dat het die nacht zó ontzettend koud was. Ieder uurtje waren we wel een paar keer wakker en onze voeten leken bevroren. Heel even waande ik me weer terug in winterig Friesland.

’s Ochtends waaide het nog steeds een storm en de temperatuur leek de 15 nog niet eens te halen. Na een extreem warme douche en ontbijt gingen we echter de laatste rotsformaties aan de GOR bekijken. De Lord Arch Gorge, de Blowholes, The Arch, The London Bridge en de Grotto stonden nog op het programma. De ene spot was niet mooier dan de andere en de ruige zee maakte het nog veel mooier. Rond 4 uur in de middag hadden we alles bezichtigd wat er te zien valt aan de GOR en gingen we door het binnenland weer terug naar Melbourne. Ondanks de koude nacht en tweede dag was de GOR een super mooie trip. Echt een aanrader…

Melbourne is bij uitstek de sportstad van Australië en ook de Australian Open, één van de vier Grandslams, wordt altijd gespeeld in de sportstad. Ook Aart wilde graag naar het tennis en zodoende gingen we met zijn 3en op naar Melbourne Park. De loting was aardig gunstig. Toppers als Nadal, Moya, Roddick, Davydenko, Robredo, Henin, Sharapova en Williams kwamen op dag 1 in actie dus wij waren helemaal blij met onze kaartjes. Op het park aangekomen werd ons echter duidelijk dat we alleen kaarten hadden voor de dagsessie. De avond sessie, waar Nadal en Moya kwamen opdraven zou aan ons voorbij gaan. Balen… Ook Roddick en Sharapova waren in het tweede Centrecourt, waar ons kaartje niet geldig voor was. Want wij hadden de Rod Laver Arena, HET Centre court. Na het schema grondig door te hebben gepluisd besloten we om eerst Serena Williams eens even te zien ballen tegen een Australische. Het werd een vrij gemakkelijke overwinning voor Williams. Shocking moment of the day: Serena Williams weegt slechts 65 kilo, is even groot als ik en haar schouders zijn 3 keer zo breed! Hoe kan dat!

Na Serena zetten we een sprintje in om Tommy Robredo, de nummer 16 van de wereld te zien spelen tegen de Duitse Sverev. Hij had namelijk de eerste twee sets verloren en voor hij er uitlag wilden we hem nog even zien spelen. Vanaf de derde set waren we toeschouwer en de uiteindelijk 5 uur durende 5-setter was zo cool. Robredo trok aan het langste eind en beide mannen verdienden een staande ovatie. Erg lange rally’s waren de standaard en het publiek bleef maar ‘waven’. Ook de Duitse en Spaanse fanclubs zorgden voor een geweldige sfeer. Door die lange 5 setter werd ons tennis dag nogal verlengd. Want er stonden 4 wedstrijden op die baan op het programma en zolang die nog bezig waren, waren wij welkom in het park. Ondertussen hopten we van wedstrijd naar wedstrijd, werd ons opslag nog gemeten in snelheid (135 km/u) en stuiten we per ongeluk op de training van Nadal en Moya. Nadal en Moya, de spelers die we NIET zouden zien zagen we toch nog. Super vet natuurlijk… De laatste wedstrijd van de dagsessie was afgelopen om 7 uur en om half 8 begon de avondsessie. Aangezien niemand ons het park uitstuurde, bleven we nog even rond struinen. Ondertussen vlogen talloze supporters nog in en uit de stadions en de kaart controleurs leken nogal uit functie. We waagden het er dan ook op en er werd inderdaad niet om de kaartjes gevraagd. Hoppa! Zaten we toch mooi voor noppes op de beste plekjes (naast de vriendinnen van Moya!) bij Moya – Koubek. De wedstrijd was ook weer zeer vet om te kijken. Gek publiek, lange rally’s en mooie punten. Alleen, na de eerste set werd het wederom steenkoud. Per game verlieten meer mensen het stadion en wij bleven maar bikkelen. Rond 11 uur, toen we al 12 uur tennis kijken er op hadden zitten werd het ook ons echt te koud. Bij een set stand van 2-1 voor Koubek gingen we opzoek naar een afzakkertje in de stad.

Na nog een paar biertjes werd afscheid genomen van Aart, die ik waarschijnlijk op Bali nog weer zie, en anders in Groningen. Al met al was het een super leuke dag. Het is echt een belevenis om eens op zo’n park rond te lopen en van wedstrijd naar wedstrijd te kunnen lopen. Al die goede tenissers en de gemoedelijke atmosfeer, echt top! Over de gehele dag hebben we de volgende toppers gespot: Serena Williams, Robredo, Henin, Davenport, Chela, Garcia-Lopes, Murray, Nadal, Moya, Llodra, Davydenko en Koubek.

Vanochtend ben ik eerst met Anneke naar de stad gereden naar een fysiotherapeut, Berber heeft de was gedaan en ik heb de Spirit of Tasmania geboekt. Vanavond gaan we namelijk in 12 uurtjes per ferry naar Tasmanie.

Zo, dat is dus wat wij de afgelopen 10 dagen hebben beleefd. Weer een ontiegelijk lang verhaal, maar ik lees in de reacties dat dat wel gewaardeerd wordt. De komende 10 dagen zitten we dus op Tazzy, eens kijken of dan ook weer zo’n mega blog kunnen creëren!

Wederom bedankt voor de leuke reacties en mailtjes! Keep going! En ‘no worries’, met mij (ons) komt alles goed… Dikke tut Sicco en Berber. X