Noordelijk Noord Nieuw Zeeland!

GIGANTISCHE FOTO UPDATE EN NIEUW STUK VERHAAL ONDERAAN!!!!!

Hallo allemaal!

Ik ben inmiddels weer terug in Auckland om wat dingetjes te regelen, en om mijn weblog up te daten.

Nadat we onze duiktrip in Paihia hadden geboekt, besloten we, nadat we onze 15 dollar parkeerboete hadden betaald, wat ongeveer 9 euro is, op naar Cape Reinga te rijden. Dat is het meest noordelijke puntje van NZ en de Tasmaanse zee en de Grote Oceaan komen daar samen, wat een bijzonder effect op levert...

Onderweg naar Cape Reinga, wat ongeveer 4 uur rijden is, bleek mijn batterij van mijn camera echter leeg te zijn. Dus wij drastisch opzoek naar een 'inverter', zodat we dingen op konden laden aan de accu van de auto. Op een gegeven moment gingen we op goed geluk het plaatsje Kaitaia in, niet wetende dat we daar zouden blijven. De inverter vonden we echter wel, maar terug bij de auto bleek onze linkerachterband helemaal aan stront te zijn. Helden dat we zijn hadden we het niet eens gemerkt, terwijl de band dusdanig kapot was dat het echt al wel een paar kilometer zo was.. :(

Dus, wij opzoek naar een garage, maar na 5 uur smiddags eisen ze een belachelijk hoog tarief, dus we besloten maar bij het benzine station te kamperen. Aangezien we toch vrij weinig konden besloten we maar wat te lezen in de Lonely Planet, de reisbijbel die over ieder dorpje wel wat heeft te vertellen. Weinig positiefs helaas, dit was de eerste zin.. 'Absoluut niemands hoogtepunt in de vakantie is het dorpje Kaitaia, het is saai en crimineel.' Mooi, en daar zaten wij dus... ;)

Die avond gingen we de lokale berg beklimmen, om de sunset te bewonderen. We wisten echter niet dat we daarvoor riviertjes en dergelijke voor moesten overbruggen. Na een een half uur klimmen over verrotte boomstammen die over het riviertje hingen waren we aan de voet van de heuvel, samen met 10 stieren met hele grote horens. We klommen nog wel naar boven, maar het resultaat was een pikdonkere lucht. Het feit dat het snel donker wordt na de zonsondergang hadden we niet echt meegerekend. Haha... De weg terug moest dan ook in het donker worden afgelegd..

Surfen op het geleende bord!
Sandboarding!

Richard's perfecte shot van de dolfijnen!

Lol!

Rafting! Te veel water voorin de boot!

Tegen de stroom in peddelen,..

Groep...

7 meter waterval! Hele raft is onder water!

Daar gaan we dan!

Ik vond het best leuk! ;) mijn gezicht zegt wat anders!

Oh oh!

Links Sicco, Rechst Richard

Zon en zee...

Scorpion fish

that's me!

Schapen op Cape Reinga

De Kaituna River...

Cape Reinga

de twee zeeen, Cape Reinga

De volgende ochtend waren we als eerst bij de garage, kregen een nieuwe band en vertrokken op weg naar Cape Reinga. Na nog geen 20 kilometer verder pikten we e 24 jarige Duitse Nella op, die stond te liften. Met zijn drieen hadden we een mooie dag. Nella is trouwens best stoer, als meisje reist ze al liftend door Australie en Nieuw Zeeland, slaapt bij haar lifters of in haar eentje in de bush of middle of nowhere... Ik doe het haar niet na!Aangekomen bij Cape Reinga was het uitzicht fantastisch. De Oceanen klotsen bij elkaar op en dat bracht mooie kleur effecten met zich mee. Het opkomende zand en de verschillende stromingen waren erg bijzonder om te zien.

Nella en Richard, sandboarding

Douglas' BWM!

Na een tijdje werd het echter best warm, waardoor we besloten te gaan 'sandboarden' en gaan zwemmen aan de 90-milesbeach. De reusachtige zandduinen waren echt vet. Je was echt helemaal bekaf als je boven was, om vervolgens met een body board in 10 seconden naar te beneden te denderen. Hoe cool het ook was, na een paar keer op en neer een zandheuvel van 70 meter hoog had je het wel bekeken, en besloten via het riviertje naar het strand te lopen. Al surfend, vallend en rollend vervolgden we ons weg naar de beach. Werkelijk, ik voelde me als een klein kind in de waterplas, en zo gedroeg ik me ook volgens mij.

Na de snelle duik in de zee, moesten we echter terug naar de auto lopen, aangezien Richard en ik nog 4 a 5 uur moesten rijden naar Tutukaka. Regelmatig kwamen er grote 4x4 trucks voorbij, en heel soms een gek in een gewone auto. Bij diezelfde gek besloten wij te liften in de rivier. De Duitser Douglas wilde ons wel meenemen dus hij stopte middenin de rivier. Uiteraard stond de auto 3 tellen later zo vast als een huis. Oei, wij duwen als een malle maar het hielp allemaal niet. Gelukkig voor Douglas kwam er net een 4x4 bus aan, die alle sterke mannen naar buiten stuurde om de duwen. Voordat de auto echt beschadigd werd kwamen 'we' uit het zand vandaan. Dus, wij in de auto en karren maar. Zegt Douglas, je kan ook op het dak zitten, met de voeten door het zonnedakje heen. Dat is wel prima, we hebben het eerder gedaan. Nou, ik weet dat het een debiel idee was, maar ik had er wel oren naar. Dus ik samen met Nella op het dak, goed beethouden en gas erop! Het was zo meer dan vet! Het water spatte meters hoog op en we werden zeik en de zeiknat, maar het was nog steeds leuk! Laten we maar zeggen, ik ben in NZ om dingen te doen die ik nog nooit eerder heb gedaan, en dit was er eentje. Zittend op het dak van een auto en vol gas door een rivier rijden...

sunset @ Whamauga Bay

Tutukaka haven..

Op de weg terug zetten we Nella weer af en wij zetten weer koers naar de Oostkust, voor onze duiktrip van de dag erna. Rond 8 uur waren we in het plaatsje Tutukaka en spraken we met eigenaar. Als snel zei hij in het Nederlands dat Sicco een Nederlandse naam was. Ik was best verbaasd uiteraard maar inderdaad het was Nederlands. Nog geen halve minuut later dreunden we het 'Buter, brea en griene tsiis op'! Hoe is het toch mogelijk elke keer. De beste man, Jeroen uit Sneek, was 50 jaar en de baas van Tutukaka Dive en was voor 29 jaar in NZ, om de dienstplicht te mijden. Hij had zijn personeel aardig in het gareel, iedereen riep Fryslan boppe, zonder ook maar een flauw idee te hebben wat het inhield...

Jeroen stuurde ons naar het nabij gelegen Whangamau Bay waar we voor de nacht verbleven, aan het strand uiteraard. De volgende ochtend waren we rond 8 uur terug bij het duikcentrum en vulden we alle papierwerk in en jumpten op de boot Calypso. Met een groep van in totaal 24 man gingen we op weg naar de Poor Knights Islands. We waren nog maar net op zee of we waren zo gelukkig dat we een groep dolfijnen zagen. De dolfijnen waren aan het jagen op een grote groep vissen die daar rondzwom. Geregeld sprongen ze dus uit het water. De dolfijnentrip die Berber en ik deden in Jervis Bay, Australie, was hier echter niks bij. Tien dolfijnen sprongen op 1 a 2 meter van de boot vrolijk in het rond... Super!

Aangekomen bij de Poor Knights Islands kregen we eerst een hele briefing over de eilanden zelf. Het is extreem goed bescherms gebied, aangezien er zeldzame dieren en planten zijn. Als je ook maar een voet op het land zet, ga je voor drie maanden de bak in! Het duiken zelf was hier totaal verschillend dan in het tropische water in Australie. Koud water brengt dus ook een andere onderwater wereld met zich mee. Plus dat ik in een wetsuit werd gehesen waar je het nooit weer koud in krijgt! ;)

Tijdens de eerste duik zag ik voor het eerst een Murray aal, de zogenaamde waterslang. Verder viel er ten opzichte van mijn vorige duiken relatief weinig te zien. Ook zijn we in een onderwater grot gegaan, wat wel heel spannend was. Dit was vooral omdat de stroming je in de grot zuigt, en er ook weer uitgooid. Best lastig om je positie te houden...

Tijdens de lunch voeren we rondom de eilanden en gingen we met de boot in de grootse zee grot ter wereld. De echo hier was echt gigantisch. De grot is dan ook een aantal keer gebruikt voor concerten, wat een heel cool effect moet zijn geweest.

De tweede duik gingen Richard en ik alleen, zonder gids dus. En net zoals tijdens mijn duiken met Marnix waren we weer aardig afgedwaald. Op de weg terug naar boot hadden we echter het vetste moment van de dag. Er was een Nieuw Zeelandse zeehond in de buurt en wij zwommen er als dollen heen. Ik was zo gelukkig dat hij langs mij draaide en ik hem goed kon gaan achtervolgen. Echter, de zeehond was aan het spelen in het water, draaide tig keer om zijn eigen as en ik zwom voor mijn leven achter hem aan. En ik kon hem echt niet bij houden. Na een halve minuut moest ik bijna aan de beademing, maar had ik wel een zeehond gespot op 2 meter! Cool!

Vis!

Grootste zee grot ter wereld

Poor Knights Islands

Jeroen, na 29 jaar nog steeds aan het Nederlandse bier!

Na de terug keer in Tutukaka dronken we met andere duikers nog een heerlijk biertje in de avondzon, en vervolgens ging iedereen zijn eigen weg. Rich en ik gingen naar een baai vlakbij. Daar in die baai stonden vandaag ideale surf golven. Ik liep naar het verlaten surfboard op het strand en wachtte tot de eigenaar zich kwam melden. Die kwam al snel en ik mocht zijn board wel even lenen. Ideaal natuurlijk, en zo maakte ik nog 3 a 4 vette rides op de Nieuw Zeelandse golven...

Gisteren zijn we terug gereden naar Auckland, omdat we beide wat dingetjes moeten regelen in de grote stad. Vergeten dat het zondag was, dus we konden vandaag terug. Gister middag zijn we naar het surfdorpje Piha gereden, surfboards gehuurd en hebben ons nog 3 uurtjes uit geleefd in de extreem grote golven. Ook haalden we de nationale tv nog. Een meisje verdronk bijna, wij waren in de buurt en de lifeguards waren niet echt snel. Tegen de tijd dat die er waren was het meisje al lang op het strand. Ze vroegen ons wat er was gebeurd. Het kwam er eigenlijk op neer dat een andere surfer haar voor 99% had geholpen, en wij eigenlijk helemaal niet. Gevolg was wel dat wij op de nationale tv waren, en hij niet! Haha...

Gisteravond...

Na ons surf avontuur waren we bekaf en zochten we voor een mooie plek voor de nacht. het werd Jenkins Bay, aan de rand van de stad. Terwijl wij rustig op het strand hadden geparkeerd en ons pasta naar binnen werkten, kwamen er zo nu en dan wat mensen langs met een hond. Een daarvan was de geemigreerde Engelse Jolie. We hadden een leuk gesprekje en dat was het, dachten we... Een uurtje later, terwijl wij van ons kampvuurtje zaten te genieten, kwam Jolie echter weer aangelopen. Bood ze ons een ontbijt en een warme douche aan voor de volgende ochtend! Wauw! Gisteravond hebben we toch de auto maar van het strand gehaald, aangezien het tij omhoog kwam als een dolle. Goede keus achteraf.

Vanochtend dus op weg naar Jolie en haar man Ceri. Zij zelf hebben ook veel gereisd en daarom deden ze dit ook. Een heerlijke douche en goed ontbijt later taaiden we weer af. Met dank aan Jolie en Ceri, relaxte mensen...

Nu zijn we dus weer in Auckland, waar ik zojuist officieel mijn vluchten heb gewijzigd. Ik kom nu thuis op 16 juli 2008 om 10.00 uur in Amsterdam. Tot dan! ;)

------------------------------------------------------------------------------------------------

Gisteravond zijn we naar Rotorua gereden, om daar vanochtend te gaan raften in extreem wild water! Naast de snelweg gekampeerd en vanochtend om half 10 stonden we met de voetjes in de rivier, klaar voor een adrenaline stoot. In totaal waren er 21 watervallen/stroomversnellingen, en de echte klapper is de 7 meter hoge waterval. We waren gelukkig met allemaal mannen en een coole instructeur, die het maximale er uit wilde halen. Al snel werden we kletsnat en op een gegeven moment kwam de 7 meter hoge waterval in zicht. Allemaal snel in de boot zitten en dara gingen we. De hele boot ging onder water en door goed teamwork bleven we overeind, in plaats van te kapseizen. Wat een vet gevoel was dat zeg. Ik was de kleinste van de groep dus ik moest voorin de boot! Echt vet!

Later gingen we nog een aantal watervallen af en ook gingen we tegen de stroom in peddelen, om met de hele raft in de waterval te gaan liggen. Gevolg, liters en liters water in de boot en in volle vaart tegen ons aan stromen. Het was dan ook nog knap lastig om in de boot te blijven zitten.

Na een klein uurtje zat de raft trip erop, en het was het absoluut waard. Nu zitten we in Rotorua, en hebben net weer iets spannends geboekt voor morgen. Ik had het thuisfront beloofd sommige dingen niet te vertellen, totdat ik ze daadwerkelijk had gedaan, en ik het er heelhuids vanaf heb gebracht... Dus ik verklap het nog lekker niet. Het is iets met heel veel adrenaline, hoogte enzo... Oja, in Nederlandse tijd rond middernacht! haha... ;)

Bedankt voor de reacties, dikke tut Sicco