Vandaag is ROOD! En morgen ook...

Zoals Marco Borsato het zo mooi bezong een paar jaar geleden. Het had ook Shut up en drive kunnen zijn trouwens... Ik ben namelijk 3000 kilometer verderop, in Alice Spring, 'The Red Centre'.

Veel te veel meegemaakt inmiddels, maar wegens werk drukte en verkeren in de middle of nowhere komt hier maar weer eens een blog!

Na mijn eerste shifts voor Pinnacle, had ik aardig laten zien wat ik kon en daar waren ze wel tevreden mee, want het resulteerde in 2 a 3 shifts per dag. Was precies wat ik nodig had! In totaal heb ik eigenlijk maar 15 dagen gewerkt, maar wel 105 uur gemaakt! Ik werkte voor het MEC, Maddock's (advocaten kantoor), Australian Club (Herenclub), Freehills (advocaten kantoor), ANZ (bank), UBS, (bank) Telstra Dome. Het was kort maar hevig, en ook erg leuk...

De diner zaal, 2200 man voor het Amway concern in het Melbourne Exhibition Centre..
Uitzicht vanuit Freehills...

Na 2 weken werken had ik wel weer een vakantie verdiend ;). Het voorbereiden voor de grote trip naar het westen was begonnen en natuurlijk ook het afscheid nemen van de familie kwam dichterbij. Zondag had Shirley, Ngaire's moeder, en weduwe van mijn beppe's broer, een groot dinner gekookt en ook Roy en Marilyn (haar andere dochter) waren naar Cranbourne, waar Shirley woont gekomen en we hadden een heerlijk en gezellig dinner. Echt lieve mensen, en vond het super leuk om ze te ontmoeten.

Maandag heb ik de auto volgepakt met noodles en pasta sauzen! haha... Ook had ik mijn uit Nederland overgekomen pakketje op gehaald en die avond aan Michael en Ngaire gegeven. Ngaire is namelijk 3 maanden zwanger en ik had wat Fryslan cadeautjes voor de kleine op laten sturen. Werd erg gewaardeerd gelukkig! Goed gedaan moeders! ;)

Dinsdag ochtend ging ik dan echt weg... Voelde toch best raar moet ik zeggen. De wildvreemde familie heeft mij (en mijn vrienden) voor 2,5 maand geadopteerd en het was fantastisch. Het voelde ook echt als familie! Geweldige tijd gehad, en het is maar weer de vraag of ze ik ooit weer zie...

Granny, Ngaire, Shirley, Marilyn en Roy..

Ngaire, Michael, Ben en Sicco

Om 10 uur pikte ik Scott op in Melbourne en gingen we nog even om een sandwich in de sandwich bar van Marnix. Hem zie ik 1 juli in Bangkok weer! Met een heerlijk sandwich onder de arm zetten we koers richting Adelaide. Adelaide haalden we net niet voor zonsondergang, de teller stopte op 660 kilometer. Die avond was het stervens koud en we maakten we ons zelf lekker dat het in de outback gelukkig 30 graden of meer is! ;)

Sunset opweg naar Adelaide...
Afstandjes.. :S

Dag 2 passeerden we Adelaide en gingen we al snel het 'wilde westen' in. Alleen, het was koud! En het regende! Over het hele jaar regent het 3 dagen per jaar in de outback, en wij waren net de gelukkigen. Aan de andere kant maakte het het ook wel weer ideaal reisweer. Die avond kampeerden we vlakbij Lake Hart, een groot zoutmeer. Wederom 650 km's gedaan!

Donderdag was daar dan eindelijk de blauwe lucht en de brandende zon. Het doel was Coober Pedy bezoeken, en dan nog een kilomtertje of 300 verderop ergens kamperen. Coober Pedy is een mijnstadje midden in de outback en het is daar zo verschrikkelijk heet dat 80% van het dorp ondergrondse huizen bezit. Best apart...

Wat ook best apart was, was dat Coober Pedy voor ons een erg belangrijk punt werd gedurende onze trip. Scott was aan het autorijden en we waren best hongerig. Dus ik uit mijn riem en op jacht naar zak chips. Komt net op dat moment een dikke windvlaag en we waaien bijna van de weg af. Scott corrigeerde de windvlaag, maar deed dat ietwat enthousiast, met als gevolg dat we met 120 kilometer per uur van links naar rechts over de weg slingerden. Half remmend raakten we totaal in de slip en achterstevoren slipten we het rode outback zand in. Dat zag er verdomde eng uit, want al het stuifzand vloog over de auto en alles wat ik zag was rood. Ik dacht, we gaan over de kop! Gelukkig gebeurde dat niet, maar we schrokken ons wel helemaal de pleuris. Wij de auto uit en ik hoor een hard sissend geluid! Mis! Lekke band op 120 kilometer van Coober Pedy...

Gelukkig had ik nog een reserve band in de auto, maar ik had nog nooit een band verwisseld. Zegt Scott, oh nee, 2 lekke banden! Hele rechterkant was dus lek... Even dacht ik dat we een heel groot probleem hadden, vooral toen ik de auto startte en een klein stukje ging rijden. Allemaal geluiden die ik nog nooit had gehoord! Ik kneep em als een dolle, plus het feit dat de wegenwacht ons misschien 120 kilometer moest gaan slepen, wat een paar duizend dollar ging kosten! Maar het 'volwassenwording in Australie proces' trad in, en ik schakelde over tot normaal denken! Dat kan ik tegenwoordig. De rechtervoorband was inmiddels zo plat als een dubbeltje en die hadden we in 15 minuutjes vervangen. De rechterachterband maakte geen sissend geluid meer, maar zag er wel degelijk ongezond uit. We besloten te rijden zolang de band het hield en dan maar weer eens verder kijken. Elke kilometer telt...

We hadden deze dag niet 1 engeltje op ons schouder zitten, maar waarschijnlijk een hele zwerm! ;) We haalden Coober Pedy tot op het laatste zuchtje lucht in de band. Daar kochten we een paar nieuwe banden en alle rare geluiden waren ook weg. Echt lucky, met 120 kilometer per uur de berm in en slechts 2 lekke banden. Voor $170 dollar waren we weer back on the road!

bandje verwisselen!

En een paar nieuwe in Coober!

ONdergronds huis..

Coober!
Gemiddelde weg in de outback! kaarsrecht en lang!

In Coober Pedy bezochten we een ondergrondse woning. Best relaxte huizen eigenlijk, en wat de temperatuur buiten ook is, binnen is het altijd 20-25 graden, ideale temperaturen! Na Coober Pedy reden we nog 300 km, en sliepen vlkabij de grens vna het Northern Territory. De volgende dag, Vrijdag, waren we weer met frisse moed op weg, want na het ongeluk zat de schrik er wel aardig in... Vrijdag gingen we op weg naar een van de bekendste rotsformaties in Australie/wereld, Ayers Rock, of in abbo taal Uluru. Na een 500 kilometer lange rit zagen we Uluru in de verte en dat gaf echt zo'n vet gevoel!

De klim naar de top was helaas gesloten, omdat het veel te hard waaide. Wij besloten na een korte fotosessie naar de Olga's/Kata Tjuta te gaan. Een rots/koepel formatie 40 kilometer verderop. Daar maakten we echt een super mooie wandeling. Valley of de Winds genaamd. de Olga's zijn niet zo bekend, want alle aandacht gaat naar Uluru, maar ik vond de Olga's eigenlijk vetter! Het was zo verschrikkelijk mooi, gewoon onbeschrijfelijk... Na 2,5 uur door de hitte te hebben gewandeld gingen we terug naar Uluru, om de sunset te bewonderen, wat echt super vet moet zijn.

Olgaaaaaa's!
Olga's
Olga's..

Onderweg moesten we ineens vol op de rem, overstekende kangoeroes zullen jullie denken? Nee! KAMELEN! Haha... er leven er 200.000 in het binnenland van Australie, maar je verwacht ze toch niet zomaar even... Echt cool.. Trouwens, we zagen tot nu toe 55 Kangoeroes, allemaal hardstikke dood! Levende hebben we nog niet gesignaleerd... :( Wel dikke arends/arenden, emu's en dingo's, levend!

Sicco @ the olga's +mug! ;)

Kamelen!

Bij Uluru bouwden we ons sunset stellage op het dak van de auto en hadden we prima zicht op de veranderde kleuren van Uluru. Was zoals alle reisgidsen zeggen, echt speciaal. Vlakbij Uluru kampeerden we op de camping dit keer, met een buurmeisje uit Workum, toeval...

in de auto!
Dichtbij...
ULURU!!

Boys watching sunset!
laatste zonnestralen @ Uluru

weer wat later

Om 5 uur ging echter de wekker, want we wilden uiteraard ook de sunrise zien... Wij in het pikdonker de boel opruimen en inladen en wederom opweg naar Uluru. Aangekomen bij Uluru weer het dak van de auto op en ik heb als een dolle foto's zitten maken. Het was zo vet! We waren zo gelukkig dat we de maan ook op de foto konden krijgen... En de kleuren, oi oi oi, echt te vet! Een super speciaal moment! Foto's zeggen genoeg! Uluru, mijn favoriete rots! haha... Na de sunrise hebben we nog een wandeling bij Uluru gemaakt, en nog wat abbo-art gespot. De klim was wederom gesloten, te harde wind.. :(

Uluru om 6.15 in de ochtend!
10 minuutjes later...

Sicco, Sunrise en Uluru!
...

Aboriginal art...

De volgende attractie was de Kings Canyon. Dat ligt 'vlakbij' in outback termen. Oftewel, 300 kilometer! Ook daar hebben we een vette wandeling gedaan, en daar waren ook wel weer talloze Oeh en Aah momenten! Wat een vet gebied ook weer! Vandaag zijn we dus naar Alice Springs gereden, wat slecht 300 kilometer was. Hier pikken we Jasper op en vervolgen we de reis met zijn 3'en. Vanavond zullen we Stoke City supporteren. Scott's favoriete team dat kan promoveren naar de Premier League! Come'on Stoke!

Dingo!
Kings Canyon walk...

Blij @ Kings Canyon
Karate @ KC
Sicco @ king Canyon!
Kings Canyon

Hagedisje, dik ingezoomd... Beestje was 10cm!

Maandag ochtend rijden we Alice weer uit, en gaan we zo'n 1200 kilometer omhoog, om vervolgens linksaf te gaan naar Broome, wat wederom 2500 kilometer is. Vanaf daar rest slecht 3000 naar de eindbestemming Perth! En dat in 2 weken! Aardige gemiddeldes hebben we voor de boeg, maar het reizen hier gaat echt hardtsikke snel... De volgende update zal waarschijnlijk in Broome zijn...

Iedereen wederom bedankt voor de reacties/krabbels/emails/smsjes! En vooral de familie die meehielp aan de video die Berber me opstuurde. Was super om jullie in levende lijve te zien... Adios, ik ga 'genieten' van de 39 graden die het hier buiten is...

X Sicco

HIERONDER NOG WAT FILMPJES! ENJOY!