Jumping and moonwalking...

Hallo lezers!

Ik beleef nog steeds fantastische dingen in het schitterende Nieuw Zeeland, vandaar alweer een update.

Om te beginnen gingen we na ons raftavontuur op weg naar Taupo. Onderweg kwamen we echter langs verschillende 'Geothermische gebieden' tegen. Dat houdt in dat de aardkorst daar iets dunner is en je activiteit in de aarde op die plaatsen goed kunt waarnemen. Nieuw Zeeland ligt namelijk aan de rand van een oceanische plaat, wat veel vulkanische activiteit en aardbevingen met zich mee brengt.

Maar goed, Richard is Geoloog, en weet dus veel van dat soort dingen en hij wilde daar dus ook perse heen. Ik vond het ook erg interressant, maar het toeristische kosten plaatje wat er aan vast hing was het mij niet waard. Al met al heb ook ik nog best veel gezien, omdat er hier overal rookpluimen en kokend water uit de grond schieten.

Nadat Richard het park bezocht had gingen we naar de Twin Streams. Verschillende locals hadden ons verteld daar heen te gaan, en dat was achteraf terecht. Op dat punt komen namelijk 2 riviertjes bijelkaar, eentje met normaal koud water, en eentje met kokend water. Gevolg is dus dat je een openbare jacuzzi hebt, en het zo koud of warm kunt hebben als je zelf wilt. Een hele aparte ervaring, maar wel erg cool... Na drie kwartier hadden we echter wel genoeg gechilled en gingen we op weg naar Taupo.

De rook uit de aardbodem, met veel zwavel e.d. er om heen...
Huka Falls, vergeten te vertellen.
Miljoen liters water per seconde denderen hier langs... Indrukwekkend...

In Taupo gingen we opzoek naar een mooie slaapplek. Taupo ligt echter aan Lake Taupo, een meer dat ongeveer even groot is als Amsterdam. Het enge van dat meer is dat het een krater meer is, en dus een paar honderd duizend jaar geleden is het onstaan na een gigantische uitbarsting. Moet een flinke knal zijn geweest. Maar goed, aan het meer zelf kamperen leek ons wel wat. Het bleek nog een flinke klus, want alle mooie plekjes waren in het bezit van multimiljonairs, met hele grote hekken... :(

Na een tijdje was er echter een mooi stukje land met een openstaand hek. Fantastische plek en fanatiek begonnen we te koken en te genieten van het avond zonnetje. Naarmate het donker werd begon ik met hout zoeken voor ons kampvuurtje. Na een tijd had ik mijn handen vol, en stuitte ik op het bord met de volgende tekst: ' Prive land'. Niet echt ideaal dus... We gokten er maar op dat niemand ons zou zien en dat was gelukkig ook zo. Toen we de volgende ochtend wegreden zagen we ineens ook nog een huis. In feite hadden we dus in iemands achtertuin gekampeerd! haha..

De achtertuin...

Zonsondergang...

De geplande activiteit in Taupo was een parachutesprong, en vanaf nu ga ik het woord skydiven gebruiken omdat dat makkelijker is, en korter typen! ;) Rond 12'en zouden we ons melden op het vliegveld en na alle papierenboel werden we in ons 'jumpoutfit' gehesen. Teugeltje erbij en na anderhalf uur later kwam mijn instructeur Jonathan Martins mij de hand schudden. Het was een Braziliaan, maar hij had 7000 jumps gemaakt in zijn leven, en vele daarvan waren voor shows in Las Vegas, in de States inderdaad. Zijn historie zat wel goed dus...

Eenmaal in het vliegtuig had ik wel enigzins een brok in de keel, en ik vroeg Jonathan voor de zekerheid toch maar even of ie me al had vastgemaakt... We waren op 1000 feet, ongeveer 330 meter of het vliegtuig gaat ineens rechtsomkeer. Waaide het ineens veel te hard bovenin, waardoor springen te gevaarlijk was. Lekker is dat... Aan de andere kant, ik had wel mooi gratis een rondvluchtje boven Lake Taupo te pakken...

Terug op de grond moesten we nog een half uurtje wachten, maar uiteindelijk bleef het veel te hard waaien. De verwachting was dat het op de namiddag weer beter zou zijn, en we dan maar weer terug moesten komen. Dus wij de stad in, beetje koffie drinken en hopeloos naar de lucht staren. En uiteindelijk, de lucht werd blauwer en blauwer, de wolken verdwenen en er vielen weer gekleurde parachuutjes uit de lucht! Yes! Taupo is namelijk parachuut hoofdstad van de wereld, met meer dan 160.000 springers per jaar. Je ziet dus dagelijks talloze naar beneden komen...

Rond 4'en waren wij dus weer present op het vliegveld, en inderdaad, er werd gesprongen. Aangezien er veel gecancelled was in de ochtend, moesten we best lang wachten, maar het ging toch echt gebeuren. Dit keer was ik niet aan Jonathan gekoppeld, maar aan Freddy Hoffmayer. En laat dat nou net een legendarische skydiver zijn. Hij is wereldkampioen skysurfen. Dat is parachutespringen met een surfboard, en dan zoveel mogelijk trucs proberen in een minuut. En hij is Genuiss Book of Records Holder met een jump vanuit een luchtballon, vanaf 15 kilometer! Ter vergelijking, wij sprongen van 12.000 feet, wat 4 kilometer is... Super vet natuurlijk, dat ik met s'werelds beste mag springen...

Ik weet niet wat er niet helemaal goed aan mijzelf is, maar ik was niet bang. Hoe hoger we gingen, hoe dichter het moment was en hoe meer adrenaline er door mijn lijf schoot. Toen het luik open ging zag ik Richard met een rotgang naar de aarde storten en nog geen 20 seconden later was het mijn beurt. Drie, twee, een en daar gingen we. Al salto'end hadden we al snel een gangetje van 200 kilometer per uur te pakken en het was fantastisch! Alle gekkigheid werd in 45 seconden vrije val uit de kast gehaald totdat de parachute open werd getrokken. Het was werkelijk fantastisch en ik zou het zonder aarzelen nog tien keer doen... Wauw! Wat een paar fantastische minuten!

Net voor de val..
Toch stiekem wel een ietwat verlegen lachje!
ondersteboven!
en genieten maar!

Woehoe!
....
Superman!
...
.....
.....

....
en dat waren 45 seconden vrij val!
Chuutje open!
mijn camera man viel nog even verder...
en maakte nog een mooi shot van Lake Taupo

Freddy's statistieken...
Freddy en ik!

Die avond dronken we nog een biertje met een onze mede jumpers, en zetten we koers richting Whakapapa village, het dorpje dat aan de voet van de vulkanen Ruahepe en Tongariro. De volgende dag stond er namelijk een stevige wandeling op het programma. Achtien en een halve kilometer over de Tongariro Crossing, door kraters en over vulkanen. In de ochtend leek het weer in ieder geval mee te zitten, wat toch wel essentieel is. Echter, de hoop die we hadden op een blauwe lucht op de top hadden we al snel opgegeven. Na een tijdje liepen we namelijk met het hoofd in de wolken, en de top was nabij... Helaas, maar het gaf ook wel een heel stoer gevoel.

De tocht was best wel zwaar. Sommige stukken waren wandelpaden met trappen, andere waren pure vulkanische brokstukken. Na goed twee en half uur liepen we midden door de 'red crater' heen. Echt wel een vet gevoel, dat je midden door een krater loopt en je een wereldje aanschouwt wat je nog nooit eerder hebt gezien. Echt, het leek wel op de maan. Heel even had ik dan ook het idee dat ik Neill Armstrongs' Amerikaanse vlag zou tegen komen...

De weg naar de top was echt glad, steil en vrij pittig. Het was voornamelijk los grind en 3 stappen omhoog betekende dus 2 terug... Niet handig als je probeert de top te bereiken. Uiteindelijk bereikten we de top, en genoten van het uitzicht op 2000 meter. Dat was het plan tenminste, maar je zag geen 10 meter ver door alle wolken...Aan de andere kant van de vulkaan waren echter schitterende blauwe kratermeren en dat was wel echt speciaal. Daar gooiden we nog wat boterhammen naar binnen en we gingen weer voor de laatste 10 kilometer naar beneden. Na 6,5 uur waren we gefinished en konden we mooi in de bus terug. Een flink vermoeiend dagje, maar het was het absoluut waard.

...
Onderweg..
Red Crater
...
Maan?

bijna halverwege...
op weg naar de top...
Vulkaan achtige brut...
Rich in de wolken
Sicco on top!

...
top
zandsteen en wind...
Blue lakes!

zwavel stervorming...
ander lake..
...
rookpluimen
De Tongariro crossing...

Na de Tongariro Crossing zetten we koers naar de Oostkust, aangezien Richard daar graag familie wilde bezoeken. Met een driekwart volle tank gingen we op weg, en jullie raden het al, die gingen bijna tot de laatste druppel op. Een en al oerwoud daar, en geen teken van leven. Laat staan benzine... Met nog 3 a 4 liter in de tank besloten we maar een camping op te knallen, zodat we in ieder geval een normale slaapplaats hadden, en wie weet hadden zij nog een ingenieus plan om benzine te krijgen. Na een aantal kilometers op de onverharde weg, in het donker inmiddels, begonnen we em toch echt te knijpen. Het enige wat voorbij kwam waren konijnen en we konden ons niet indenken dat er in de middle of nowhere een camping zou zijn. Net op tijd was die er dan toch gelukkig, en de eigenaar Clive kon ons helpen aan een plaats op zijn camping, en aan benzine. Perfect!

Dus wij weer in de auto om naar ons staanplaats te rijden, start de auto ineens niet meer... Helemaal niks deed ie... Benzine was ineens niet het grootste probleem meer.Clive probeerde ook nog het een en ander, maar hij kreeg het ook niet voorelkaar. Uit medelijden bood ie ons daarom voor de camping prijs een huisje met bedden aan! Ideaal...

De volgende ochtend startte de auto ineens, en kregen we benzine van Clive. Achteraf was er een piepklein kabeltje los getrild, en was er dus niets ernstigs. Het had ons wel mooi een relaxed bed op geleverd... ;)

Dus wij weer op naar Napier en de familie van Richard ontmoet. Ik zal het proberen kort te houden, maar dat is bijna onmogelijk met hem. Wim is zijn neef, en die is Nederlands en die is getrouwd in Zuid Afrika met de Noorse Inger. Later zijn ze naar Zimbabwe geemigreerd waar ook Richards ouders woonden. Ook is Richard daar geboren. Door de enorme inflatie zijn Wim en Inger met hun 3 kids naar Nieuw Zeeland geemigreerd. Eigenlijk maar 2 van hun kids, want de oudste, Ralph, is 12 jaar geleden naar Nederland gegaan, Nederlands vrouwtje ontmoet, nu getrouwd maar ook naar NZ gegaan. Zit allemaal erg ingewikkeld in mekaar maar het komt er vooral op neer dat die mensen dus heel wat mee hebben gemaakt...

Die middag hebben we Wim en Inger geholpen in de kerk. Er was een soort rommelmarkt en uit beleefdheid hebben we daar maar een beetje geholpen, ondanks dat Richard en ik beide niks met de kerk hebben. We hebben er zelfs nog een koffie apparaat op de kop getikt! ;)

De volgende dag zijn we op advies van Inger naar het Museum geweest. Napier, de stad waar ze wonen is namelijk pas 70 jaar oud. Daarvoor was het een en al zee, en een enorme aardbeving heeft het land omhoog gedrukt. In het museum was dan ook veel info over de aardbevingen. De dag ervoor was er zelfs een kleintje geweest van 4.1 op de schaal van Richter. Jammer genoeg heb ik er niks van gemerkt, was best bijzonder geweest...

Die middag kwamen Ralph en Sanne langs, om Richard te onmoeten (en mij een beetje naturlijk!) We hadden een erg gezellige bbq en op de namiddag gingen we met Ralph en Sanne, en zijn 17jarige broertje Anton naar Toma Peak. Een erg mooi gebied waarvan je een fantastisch uitzicht hebt over de twee steden Hasting en Napier, de bergen en de baai. De zonsondergang was schitterend en het was erg gezellig... Als afsluiter dronken we nog eentje bij Ralph en Sanne thuis en we keerden terug naar Wim en Ingers huis.

Toma Peak

Sunsett at Peak
mooie wolkjes...

Vanochtend pakten Richard en ik de bus weer in, en zaten we voor 6 uurtjes in de auto. Opweg naar de hoofdstad Wellington. In Wellington zijn we wederom aan het cultuur snuiven geweest. Het nationaal museum 'Te Papa' gaat over werkelijk van alles en nog wat. Van aardbevingen, vulkanen, NZ'se dieren, Maorie's en nog veel meer... Het leuke was dat alles erg interactief was. Onderweg vandaag...
Een legendarisch surfboard in het museum, gemaakt van schelpen.

Nu zitten we dus in de hoofdstad, maar tijd om die eens onder de loep te nemen is er niet. Morgen ochtend om half 9 varen we per ferry naar het Zuidereiland, om daar mijn laatste 20 dagen in NZ te spenderen. De kenners zeggen dat het Zuider eiland mooier is dan het Noorder, dus dat beloofd heel wat. Ik vond het Noorder namelijk al fantastisch. Over de vergelijking Australie en NZ kom ik later terug... ;)

Wederom bedankt voor alle reacties, en succes met alles wat jullie doen.

Dikke tut, X Sicco

Hieronder nog wat filmpjes, gemaakt tijdens de Tongariro Crossing... Have fun!